Fake Smile (Kortverhaal)

Hoofdstuk 11, Allemaal jouw schuld!

"Zie je later!" Na deze standaard woorden stap ik op mijn fiets. We zijn vandaag vroeg uit, om twaalf uur al, veel te vroge als je het mij vraagt. Boy zit ook nog op school, hij is pas half vier uit. Ik begin aan mijn saaie lange fietstocht. Maar alles is beter dan thuis zijn op dit moment. Ik fiets over de dijk. De wind begint nog harder te waaien dan hij al deed. De hoge grassprieten zouden zo iemand kunnen verbergen. Zo veel geheimen met zich kunnen meedragen. En al die tijd niets zeggen. Het begint te motregenen. Lekker dan. Als ik thuis ben droog ik me wel af en doe ik mijn trainingsbroek aan. Ik kijk nog een keer om me heen, naar het landschap, naar het water waar langzaam steeds meer rimpels in komen. Naar het gras, wat zo veel geheimen met zich meedraagt. Naar de bloemen die ondanks het weer vol in bloei staan. Dat wil ik zijn. Een bloem. Ookal zeikt iedereen erop los, ik sta daar mooi en zelfverzekerd te wezen. Helaas ben ik dat niet. Ik focus me weer op de weg. Streep, streep, streep. En na 2981 strepen ben ik thuis.

Langzaam steek ik mijn sleutels in het slot, ik ben toch al nat van de regen, het kan vast niet veel erger. Ik draai mijn sleutel om totdat ik een klik hoor. De deur is open. Ik loop de gang in en zet mijn tas neer. Ik hoor iemand huilen, is het Boy? Ik luister nog een keer goed. Het is Hadewich. Ze huilt niet zo'n klein beetje, dit heb ik nog nooit gehoord. Dit is niet goed. Ik probeer me zo stil mogelijk om te draaien en weer terug te lopen naar mijn fiets door de open deur. Net als ik me heb omgedraaid, hoor ik Hadewich achter me. "En waar denkt mevrouw naartoe te gaan?" Shit. Oké, hoe ga ik uitleggen dat ik niet nog meer ruzie wil en eigenlijk gewoon hier niet meer wil komen? "Ik ben ehm, vergeten mijn fiets op slot te zetten." Lieg ik, ik ben over het algemeen steeds beter geworden in liegen. "LIEG NIET TEGEN ME!" Maar toch heeft ze het gemerkt. Het komt óf door mijn 'liegkunsten' óf doordat ik mijn fietssleutel in mijn hand heb. Hadewich wordt wat rustiger maar wel veel roder. Het gehuil is gestopt maar het heeft plaatsgemaakt voor woede. De deur vliegt dicht door de wind. Het lijkt wel of Hadewich een of andere boze stiefmoeder natuur is. "Door JOU heb ik ruzie met je vader. Door JOU heb ik hoofdpijn. Door JOU! Allemaal door JOU! Ondankbaar stuk vuilnis dat je bent!" Ik laat al deze woorden langs me heen gaan. Ik denk alleen nog maar aan mijn brieven. Heeft papa ze gevonden? Heeft Hadewich ze gevonden? Heeft Boy ze gevonden? Iemand? Dat mag echt niet! Ik duw Hadewich aan de kant en ren de trap op. Als ik bijna bovenaan ben hoor ik voetstappen. Niet die van mijzelf, maar van iemand anders. Hadewich! Ik ren zo snel als ik kan en ik wil niets meer horen.Helaas hoor ik vanalles. Ik hoor Hadewich achter me aan rennen. Ik hoor haar in mijn nek hijgen. "Nu heb ik je dan eindelijk. Waarom doe je ons dit aan? Jou papa en ik zijn een perfect gezinnetje, helaas zijn jij en Boy er nog." Ik ben bang. Erg bang. Maar ik weiger te huilen. Tranen verkwisten aan haar is geen optie. Allemaal vragen spoken door mijn hoofd: Waarom doet ze dit? Wil ze me dood hebben? Wil ze ONS doodhebben? Wil ze aandacht? Is ze een op hol geslagen crimineel? Het kan allemaal. Toch weet ik dat er nu nog maar één ding is wat mij te doen staat.

~ How are you? Depressed, sad, full of hate, selfharming. Fine ~