Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 104

Davids POV
Ze ontwijkt mijn oogcontact en haalt een hand door haar bruine haren.

"Ik weet het niet, David." Zegt ze erbij.

Ik snap het wel. We hadden er niet op gerekend, maar ik weet zeker dat ik een kindje met haar wil.

"Nu is gewoon niet de goede timing." Zegt ze weer maar met andere woorden.

"Denk erover na." Zeg ik haar. Met moeite knikt ze, het lijkt alsof ze vastberaden is. Ze wilt het niet, het maakt niet uit wat ik zeg.

Ze laat haar hoofd weer zakken en loopt de kamer uit, ze loopt met de trap naar boven. Ik ga op de bank zitten en laat Bella even alleen zijn, volgens mij willen vrouwen dat soms.

Na een half uurtje doe ik de televisie uit en loop ik ook naar boven. Ik doe voorzichtig de deur open om te kijken of ze al slaapt. Ze heeft haar ogen gesloten, maar dat zegt niks.

Ik doe de deur weer even dicht en loop naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Daarna loop ik weer terug en kleed ik me uit. Ik weet dat ze niet slaapt, ik voel het.

Ik trek de dekens open en ga op het matras liggen. Ik neem Bella in mijn armen en net zoals ik dacht, slaapt ze niet. Ze legt haar hoofd op mijn borst en snikt zachtjes. Ze huilt?

"Als je het echt niet wilt, laten we het weghalen." Zeg ik haar. Ze tilt haar hoofd op om me aan te kijken.

"Er is nog genoeg tijd." Glimlach ik. Ze legt haar hoofd weer op mijn borst, maar blijft snikken.

"Praat tegen me." Beveel ik haar, ik wil dat ze over haar gevoelens praat. Over wat er door haar heen gaat. Waar ze aan denkt.

"Ik was zo bang," Fluistert ze. "Toen straks." Voegt ze erbij toe, maar ik snapte al wat ze bedoelde. "Ik was helemaal alleen. Ik was machteloos." Snikt ze.

"Ik had gelijk met je mee naar huis moeten gaan." Verwijt ik mezelf. Ze zegt niks.

"Toen ik zag dat je zo vaak had gebeld, toen ik je voicemail hoorde, ik weet niet wat ik dacht. Ik dacht zoveel." Begin ik met mijn verhaal. "Ik dacht dat iemand je wat aan zou doen."

Ook bij mij beginnen mijn ogen te branden. Niet huilen.

"Ik was ook bang," Mijn stem breekt. "Bang omdat jij bang was."

Ja hoor. Daar is de eerste traan.

"Ik hoorde de angst in je stem. Ik werd woedend," Ik weet dat ze nu onbegrijpelijk kijkt. "Woedend op degene die jou-" Ik stop. Waarom weet ik niet.

"Ik geef zoveel om je, Bella." Verander ik mijn zin. Nu de kans op verlies zo dichtbij is geweest, moet ik er zeker van zijn dat ze het weet. En nooit meer vergeet. "En je maakt me zo gelukkig." Weer kraakt mijn stem.

"Ooit ga ik met jou trouwen." Ga ik verder nadat ik me herpakt heb. Ze gaat rechtop zitten en kijkt me aan.

"Ooit bouwen we ons eigen gezinnetje op." Ik kijk haar diep in haar ogen aan. Haar ogen zijn veranderd van koud, naar warm.

"Ooit gaan alles hebben." Ik pak haar handen beet.

"Ooit gaan we samen sterven." Ik haal een hand door haar haar en schuif het achter haar oor.

"Want alleen de dood kan mij nog van jou scheiden, Isabella." Spreek ik.

Nee. Ik sprak niet. Het was mijn hart dat sprak.

Mijn lippen vormden de woorden, mijn stem zei het hardop, maar mijn hart sprak.

Er rolt een traan over mijn wang en tegelijkertijd ook één over die van Bella. Het is goed om even samen te huilen.

Ik trek haar weer naar me toe en sla beide armen om haar heen. Met mijn hand aai ik door haar haren en masseer ik zachtjes haar hoofd. Al snel valt ze in slaap, maar ik blijf nadenken. Nadenken over haar.

Wat heb ik gedaan om haar liefde te verdienen?

Ook bedenk ik me dat ik haar moet beschermen en daar alles aan zal doen. Ze moet veilig zijn. Al helemaal bij mij en in haar eigen huis. Dit gaat niet meer gebeuren.

Ik begin zelf ook weg te dommelen en geef dan maar toe aan de moeheid.

**

Ik schrik wakker van de wekker - komt er ooit een ochtend waarin dit niet gebeurt? - en hoor Bella het weer uit zijn leiden verlossen. Misschien moeten we dat ding maar aan mijn kant zetten, dan zal het nooit meer hoeven te leiden omdat ik het dan tegen de kast aangooi.

Ik hoor Bella zuchten en gaat op de rand van het bed zitten. Ik ga rechtop zitten en leg mijn hand tegen haar zij aan.

"Hoe heb je geslapen?" Vraag ik. Heeft ze überhaupt geslapen?

"Redelijk."

"Ja?" Frons ik.

"Jij?" Vraagt ze en kijkt over haar schouder naar mij, ik knik alleen.

"Ben je misselijk?" Vraag ik, ze schudt haar hoofd. "Hoofdpijn?" Weer schudt ze haar hoofd. "Iets anders?"

"Nee." Zegt ze lief en geruststellend, ze leunt in voor een kus die ik haar geef. Ze staat op en loopt richting de badkamer, uiteraard ga ik mee. Maar dit keer meer voor haar veiligheid, en de baby. Stel je voor dat ze uitglijdt. Ik moet er niet aan denken.

Met alleen mijn boxer aan ga ik op de deksel van de wc zitten en kijk ik toe hoe ze de douchekraan aandoet en mijn shirt van haar lichaam trekt. Oh shit.

Met haar hand voelt ze aan het water en stapt dat de douchecabine in. Ze steekt haar hand uit naar me en wenkt me.

Ik trek mijn boxer meteen uit en spring met haar onder de douche. Geloof het of niet, maar er gebeurt niks meer dan knuffelen. Knuffelen met de moeder van mijn kind. Al is dat misschien niet dit kindje, ooit is ze de moeder van mijn kind.

Na het douchen kleden we ons weer aan en maak ik het ontbijt. Als ik het briefje van gisteravond weer zie liggen, denk ik aan het berichtje die ik kreeg op werk. Moet ik haar er wel over vertellen? Maakt het haar niet nog banger?

"Oh fuck." Hoor ik Bella ineens mompelen. Ik draai me om om te kijken wat er aan de hand is. Ze grijpt naar haar buik. Haar buik. Waarom grijpt ze naar haar buik?

"Wat is er?" Vraag ik bezorgd en zet de pan met gebakken eieren terug op het fornuis. Ik haast me naar haar toe en ondersteun haar.

"Steek. Heel erg steek."