Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 121

Bella's POV

"Is dit alles wat jullie in petto hebben voor mij?" Grijns ik terwijl ik word vastgebonden op de stoel.

"Nu lach je nog." Bromt Zoey.

Ik kijk lachend voor me uit. De enige emotie die ik nu heb en kan tonen is dat het me niks uitmaakt. Het maakt niet uit dat niemand weet waar ik ben. Het maakt niet uit dat ik door twee mensen word vastgebonden. Het maakt niet uit.

Ik moet het mezelf wijsmaken. Alleen zo kan ik het gevecht winnen.

"Heb je je mobiel bij je?" Vraagt Daniël.

"Ja." Antwoord ik normaal.

"Waar?"

"Zoek maar." Grijns ik. Binnen no-time voel ik zijn handen in mijn broekzakken.

Daniël kijkt op mijn scherm en lijkt iets te lezen. "Ach, kijk nou." Zegt hij in het openbaar, daarna draait hij de telefoon naar Zoey.

"Toe maar, Griekenland." Antwoord Zoey.

Griekenland?

"David heeft wel wildste plannen met je hè?" Grijnst Daniël en draait de telefoon naar mij zodat ik ook kan zien waar het overgaat.

"Is altijd al zo geweest." Zeg ik met mijn smerigste blik die ik op kan zetten. Dan pas kijk ik naar de telefoon met een berichtje die ik van David heb gekregen.

*We gaan op vakantie, schat. Eindelijk tijd voor ons samen. Griekenland. Morgen 08.30uur gaat het vliegtuig.*

"Dat wordt nogal moeilijk." Zegt Zoey nep-spijtig terwijl ze nog even aan het touw trekt dat om mij heen gewikkeld is.

"Maar wel het beste." Ga ik tegen haar in.

Daniël en Zoey kijken elkaar aan.

"Bella die zomaar uit het niets verdwijnt, Daniël en Zoey die ook nergens te bekennen zijn." Begin ik. "Zal dat geen alarmbellen laten rinkelen?"

Daniël lijkt al bijna toe te geven en dus zal Zoey ook volgen.

"Wij moeten jou laten gaan voor een vakantie?" Fronst Zoey.

"Ja." Zeg ik. " David gaat sowieso zoeken waar ik ben, hij zal iedereen ondervragen, zoeken waar hij kan zoeken, mijn telefoon kan hij ook traceren én-"

"Oké!" Roept Zoey. "Oké."

Ik probeer mijn lach in te houden, maar het is een fijn gevoel om die twee over te kunnen halen. Plus ik ga morgen op vakantie met de liefde van mijn leven.

Zelf schrik ik van de gedachte, maar het voelt wel zo. David is de liefde van mijn leven. Al kom ik elke keer achter dingen die zeer tegenvallen, ik blijf van hem houden. En op dit moment besef ik me dat pas echt. Ik hóu van hem.

Daniël lijkt iets te typen op mijn mobiel, ik denk dat hij reageert op David. Ik vraag er niet naar, omdat het niet mag lijken alsof het me iets doet.

Na een tijdje kijkt hij op naar mij. "Ik heb gezegd dat je vanavond naar hem komt, maar vanmiddag ben je van ons."

Ze doen me toch niks. Al die tijd schreeuwen ze met dreigementen, maar nooit gebeurd er daadwerkelijk iets. Op Kates moord na. En op Davids ongeluk na. En zo bedenk ik me weer, Ze kunnen me juist heel veel doen. Ze hebben geen emotie, geen hart. Maar zouden ze me echt vermoorden?

Davids POV
Vol opluchting - die ik heb gekregen na het lezen van Bella's antwoord - ga ik op de bank zitten. Tussen de tijd dat ik het berichtje over de vakantie gestuurd had en ik antwoord kreeg, bleef ik ijsberend rond lopen in de hotelkamer.

Vanavond komt ze hier. Waarom niet nu? Is ze iets aan het doen nu? Met wie?

Om van de gedachtes af te komen begin ik mijn spullen te pakken en in mijn grote sporttas te doen. Ik zou graag Bella's spullen ook alvast inpakken, maar die liggen op de andere kamer waar alleen zij de sleutel van heeft.

Veel heb ik niet bij me wat bestemd is voor een vakantie - zoals zwemspullen, genoeg schone onderbroeken etc. - maar wat ik heb moet genoeg zijn. Ik kan in Griekenland nog genoeg bijkopen.

Ik plof op de bank zodra ik denk alles te hebben. Mijn ogen vallen binnen no-time dicht tot ik weer wakker word van geklop.

Verward kijk ik om me heen, even lijkt mijn brein zich af te vragen waar ik ben.

Weer word er aangeklopt en kijk ik naar de tijd. Het is al avond. Zal Bella aan de deur staan?

(Gelukkig nieuwjaar allemaal!!)