Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 120

Bella's POV

Ik doe uit schrik een paar stappen naar achter. Dit kan niet waar zijn.

Ik stop met naar achter stappen zodra ik tegen een kastje aankom. Ik voel tegelijkertijd mijn mobiel in mijn broekzak trillen. Kon ik maar opnemen nu.

"Zo zo, Bella." Gromt de man in de deuropening. Hij leunt intimiderend tegen de deurpost met zijn beide handen.

Ik kijk nogmaals naar de vrouw die achter me staat, daarna kijk ik weer naar de man die nu voor me staat. Ik ben ingesloten en kan geen kant op. De één heeft een mes, de ander heeft spieren.

Ik doe een poging om me te herpakken en er niet angstig uit te zien.

"Jezus, laten jullie me ooit met rust?" Zucht ik. Laat ik ook maar eens zo sarcastisch doen zoals zij altijd doen.

"Maar het is zo leuk, Bellie." Lacht Zoey op een manier dat alleen zij en Daniël kunnen.

"Jou op de stuipen jagen." Hoor ik Daniël fluisteren in mijn oor. Sinds wanneer staat hij zo dicht achter me?

Ik richt mijn ogen weer op Zoey en het mes, één steek op de goede plek kan genoeg zijn voor mijn einde.

"Als je even met ons mee loopt, hoef ik die ook niet te gebruiken." Lijkt ze mijn gedachten te beantwoorden.

"Doe maar." Fluistert Daniël.

Ik loop rustig met de twee mee om nog even te kunnen leven. Gerust ben ik er niet bij, maar ik ken ze. Veel hersenen hebben ze niet.

Als we van de trap aflopen en een paar stappen buiten zetten, zie ik de auto van David. Maar beter als ze dat niet zien.

"David is er al, dus ik zal maar opschieten." Wijs ik naar Davids auto die de parkeerplaats oprijdt.

Daniël pakt moppert mij bij mijn bovenarm en trekt me naar de zijkant van het gebouw, op dit punt kan ik David niet meer zien.

"Haal het busje." Commandeert hij Zoey en gooit de sleutel naar haar die Zoey vervolgens vangt.

Helaas blijf ik achter bij gespierde Daniël. We zijn dan wel buiten, maar geen kans dat ik het van hem ga winnen. Wie weet wat hij op zak heeft.

Binnen een paar minuten komt Zoey met het zwarte busje bij ons aan. Daniël schuift de deur voor me open en duwt me erin. Hij schuift de deur met een klap dicht en niet veel later hoor ik de twee voordeuren ook dichtklappen.

Zodra ik zeker weet dat we rijden en er dus niet zomaar een deur opengedaan kan worden, grijp ik mijn mobiel uit mijn broekzak. Gelukkig hebben ze die niet gevonden en afgepakt.

Ik bekijk de berichtjes en gemiste gesprekken die ik van David heb. Ik besluit hem te zeggen dat ik niet in mijn hotelkamer ben, waar hij nu waarschijnlijk toch al achter is. Meteen krijg ik een berichtje terug.

*Waar ben je dan wel? Waarom heb je me zo vaak gebeld? Wat is er?*

Typisch David. Ik voel zijn paniek door het berichtje en de telefoon heen.

Ik stuur hem terug dat er niks aan de hand is, om zo geen gedoe te veroorzaken. Als ik überhaupt de oorzaken hiervan ben.

Zodra ik merk dat de auto stopt, verstop ik snel mijn mobiel weer. Ik wacht tot de deur opengaat, maar hij gaat niet open. We rijden weer verder. Stoplicht dus.

Na een tijdje rijden en paar keer stoppen, stoppen we langer. Er word uitgestapt en mijn deur wordt opengeschoven. Het is al duidelijk dat ik uit moet stappen.

Ik volg Daniël en Zoey zonder iets te zeggen. Ik denk alleen maar. Ik loop mee en ik denk.

We lopen een grote loods binnen. Ik kijk om me heen, maar veel is er niet te zien. Enkel een stoel en touw.

Davids POV
Gehaast rij ik de parkeerplaats op, ik parkeer mijn auto op de eerste beste plek. Ik spring de auto uit en denk er nog net aan om deze op slot te doen.

Onderweg naar binnen kom ik Zoey tegen. Met een grijns.

"Weet je waar Bella is?" Vraag ik. Maar het antwoord weet ik al.

"Wat zal ik met haar moeten." Lacht ze vervelend. Ik wist het. Ik heb niks aan haar.

Voordat ik het hotel binnenloop, kijk ik nog een laatste keer achterom naar Zoey die in een zwart busje stapt. Het is niet belangrijk genoeg voor mij, dus ik vervolg mijn weg naar de liften.

Na een tijdje hebben moeten wachten op de lift, kan ik ook eindelijk de lift in stappen. Ik werp nog eens een snelle blik naar mijn telefoon om te kijken of Bella wellicht al wat gestuurd heeft. Maar nee.

Ik stap uit de lift zodra deze op de juiste verdieping is en haast me naar Bella's kamer. Zo snel mogelijk klop ik op haar deur, maar het klinkt stil in de kamer.

Nogmaals bel ik aan. Wanneer er nog niet opengedaan wordt of een teken van leven gegeven wordt, klop ik voor de derde keer aan. De vierde keer kloppen wordt onderbroken door mijn trillende mobiel die een bericht ontvangt.

*Er is niks aan de hand.*

Tuurlijk. Er is niks aan de hand na vannacht en daarom belt ze me twintig keer.

Ik besluit om er niet op in te gaan en vooral niet te zeggen dat ik het niet geloof. Ik begin over de vakantie die ik net heb gepland.

Maar na het sturen van dit berichtje, wordt er niet meer gereageerd. Het wordt niet afgeleverd. En er wordt niet opgenomen.