Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 119

Bella's POV

Top.

Het enige wat ik kan denken is: top. Top dat David - zonder het tegen mij te zeggen - naar het ziekenhuis is. Top dat er een meisje, vrouw, of jongedame, is die al het slechte in David heeft losgemaakt. Top dat ik daardoor nu niet volop kan genieten van mijn relatie met David. Top dat ik háár uitgerekend aan moet rijden. Top dat David mij niet gelijk vertelt dat hij de gewonde dame kent. En top dat nu allebei hier zijn.

Zoals je misschien al wel doorhad, zakt mijn leven nog iets dieper in de put. Ik voel dat ik bijna bij de bodem ben. Maar wat gebeurd er als ik op de bodem ben? Kom ik ooit weer van de bodem af?

"Heb je van haar gehouden?" Vraag ik. Ik vraag het, maar wil het antwoord niet weten.

"Niet gehouden, maar-"

"Hou je van haar?" Brom ik hem onderbrekend.

"Nee, Bella. Ik hou van jou." Smeekt hij.

"Wat doe je hier dan." Zeg ik met een brok in mijn keel. Ik kijk David nog even goed aan, zodat hij weet dat ik geen grapjes maak en serieus ben. Ik loop richting de lift en laat David achter in de hal. Hij zoekt maar uit wat hij doet.

Geïrriteerd loop ik terug naar het hotel. Geïrriteerd, maar niet huilend. Geen traan.

Ik heb Davids auto nog niet voorbij zien komen, dus hij zal wel in het ziekenhuis gebleven zijn. Bij het meisje die 'niks' voor hem betekent.

Zodra ik bij het hotel aankom, loop ik gelijk naar mijn kamer. Even denk ik er nog aan om aan te kloppen bij Davids kamer, maar ik bedenk me. Ik loop door naar mijn eigen kamer.

Met mijn jas nog aan ga ik in bed liggen. Verassend genoeg val ik vrij snel in slaap. Eindelijk.

**
Ik schrik wakker van geklop op de deur.

"Roomservice." Roept een vrouwelijke stem.

Ik kijk nog even naar de tijd op mijn mobiel en doe hem dan in mijn broekzak. Ik haast me uit bed en loop naar de deur om deze open te doen. Zonder te kijken doe ik de deur open en laat ik de vrouw met haar schoonmaak spullen binnen.

"Zijn jullie altijd zo vroeg?" Vraag ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. Dan pas zie ik het duidelijk.

Er wordt een mes op mij gericht. Ik hoefde nog maar één stap te zetten en het stak in mijn buik.

Ik deins van schrik achteruit. Daarna kijk ik wíe het mes vast heeft.

Achter mij hoor ik voetstappen die richting de deur van de kamer komen. Ik kijk over mijn schouder heen, zonder te denken aan het mes dat gericht is op mij. Ook in de deuropening verschijnt een bekende en ineens ben ik niks maar kansloos. Twee tegen één. Dat overleef je niet.

Davids POV
Na het akkefietje met Bella in het ziekenhuis gisteravond, had ik de behoefte aan andere mensen. Daarom ben ik gelijk in mijn auto gesprongen, Lily gelaten voor wat ze is en naar Matt en Liv gereden.

Ik twijfelde nog of ik een berichtje moest doen dat ik onderweg was aangezien Liv hoogzwanger is, maar ik nam er geen tijd voor.

Toch sta ik erbij stil dat Liv en Matt bijna ouders worden. Dat is toch prachtig? Elke keer als ik weer zie hoe gelukkig Liv en Matt samen zijn - wat niemand had verwacht - besef ik me hoe gelukkig ik ben met Bella. Dat ik van haar hou zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb. Dat ik zonder haar eigenlijk helemaal niks ben. Dat ik niks zonder haar wil zijn. Dat zij mijn leven minder grauw maakt. Dat ik dolgraag met haar samen wil blijven en op avontuur wil gaan met haar.

Met deze gedachtes trap ik vol op de rem. Later kijk ik pas in mijn achteruitkijkspiegel of ik niet een ongeluk had kunnen veroorzaken. Gelukkig is het rustig op de weg.

Ik zet mijn auto aan de kant en begin verder te denken. Ik wil met Bella op avontuur. Weg van hier. Alleen zijn met elkaar. Genieten van elkaar. Houden van elkaar.

Zo snel mogelijk rijd ik naar de dichtstbijzijnde VakantieXperts. Daar aangekomen kijk ik naar alle bestemmingen die ze hebben in Griekenland. Bella zegt al vanaf het begin dat ze het daar zó mooi vind, maar nog nooit is geweest.

Zodra ik een mooie bestemming zie met een aardig prijsje, spreek ik meteen een werknemer aan. Binnen no-time is de vakantie geboekt en moet ik alleen nog Bella meekrijgen.

Ik bel haar op terwijl ik weer naar buiten loop. Voicemail.

Ik kijk op mijn scherm en zie dat ze mij al eerder heeft geprobeerd te bellen, wat ik niet gemerkt heb.

Ik ga naar mijn berichten en kijk of ze me wat gestuurd heeft. Maar niks.

Ik doe nog een poging om haar te bellen, maar ook deze gaat al snel over naar de voicemail.

Ik besluit haar een bericht te sturen met de vraag waar ze is. Zodra deze niet afgeleverd word, komen er weer allerlei scenario's in me op.

Is ze in het hotel? Of in het ziekenhuis bij Lily? Is ze onderweg ergens naartoe?

Waarom belde ze me? Wou ze me iets zeggen? Of vragen? Was ze aan het huilen? Of was ze juist niet meer boos?

Had ze me nodig?