Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 106

Matt en David zijn gaan kijken naar de babykamer van hun kindje dat op komst is. Ik twijfel of ik er nog over moet beginnen met Liv, maar ik weet me geen raad.

"Ik.." Begin ik, maar stop gelijk weer. "Raad je het aan?" Verander ik van zin. "De zwangerschap?"

Ik neem de hond op schoot om zo ergens mee bezig te zijn.

"Het gaat niet zonder moeite, maar ik had het voor geen goud willen missen." Legt Liv uit.

"Hm." Mompel ik.

"Hoezo?" Vraagt ze nieuwsgierig. Ik had het kunnen verwachten. "Ben je ook?"

Ik laat mijn hoofd zakken en knik.

"Maar je wilt het niet." Stelt Liv vast.

"Ik weet het niet. Echt niet." Kom ik moeilijk uit mijn woorden. "Ik weet ook helemaal niet of ik er wel klaar voor ben."

"En David?"

"Ja, die wel. Die wilt het maar al te graag." Rol ik mijn ogen.

"Het zit nog altijd in jouw lichaam." Lacht ze.

"Maar ik weet dat het hem pijn zal doen als ik het weg laat halen."

"Jij moet er negen maanden mee lopen." Maakt ze nog even duidelijk. "Bovendien krijg je vast nog wel meer kansen om zwanger te worden."

Ik laat de woorden die ze zojuist heeft gezegd tot me door dringen en blijf even stil, tot David en Matt de woonkamer.

"Zullen we vanavond uit? Dat hebben we al zolang niet gedaan." Stelt Matt voor.

"Weet je nog waarom?" Lacht Liv en kijkt naar haar buik.

Ik kijk David aan, hij mij ook. Het liefst wil ik mee, maar ik wil ook bij Liv blijven. Bovendien vind ik het niet zo fijn als hij alleen uitgaat, als ik zie dat hij er goed uitziet, zien anderen dat ook. En dat weet hij. Daarom kijkt hij me nu op zo'n smekende manier aan. Alsof hij weer veertien is, voor het eerst uit wilt en ik als zijn moeder toestemming moet geven.

"Gaan jullie maar." Zegt Liv tegen Matt en David, ik draai mijn hoofd gelijk naar haar. Heeft zij er dan helemaal geen problemen mee?

David steekt zijn handen in zijn zak, doet hij altijd als het ongemakkelijk wordt. Hij weet hoe ik erover denk, maar wilt alsnog gaan.

"Je bent zwanger van hem," Fluistert Liv in mijn oor. Zo zacht dat de jongens het niet kunnen horen. "Hij zal vast niet met een ander gaan. Én Matt is erbij."

Ik kijk David weer aan, nog altijd twijfelend. Als ik Matt aankijk, ben ik er gelijk uit.

"Je let op dat hij niet teveel drinkt." Beveel ik Matt en waarschuw ik David tegelijk. Ik weet nog wel de keren dat hij teveel dronk en ik er de volgende dag mee opgescheept zat. Als hij niet te lam was geweest, had hij het ook nog geweten.

We spreken af dat ik bij Liv blijf, dat David en Matt rond twee uur weer hier zijn en dat David en ik hier slapen.

Ik neem even tijd voor mezelf en ga naar de wc. Als ik net aan het plassen ben, gaat de deur open en verschijnt David in de deuropening. Hij heeft nog altijd die goede timing in zich.

Hij gaat niets zeggend tegen de rand van de wasbak leunen en kijkt toe hoe ik plas.

"Ik weet dat je het niet wilt." Begint hij.

"Nee, echt. Het is goed. Ga maar." Maak ik hem wijs, en mezelf een beetje. "Het is al een tijdje geleden dat je met Matt bent uit geweest."

"Daar heb ik het niet over." Zegt hij en werpt een blik naar mijn buik. Oh.

"Ik heb je gehoord met Liv." Voegt hij eraan toe. Oh.

"Als je er niet klaar voor bent, wil ik niet dat je het doet." Gaat hij verder. "Bovendien heeft ze gelijk. Er zijn nog genoeg kansen voor een kindje."

Ik laat mijn hoofd zakken en trek mijn broek weer op als ik klaar ben. Ik trek door en loop op David af.

"Ik weet gewoon niks zeker. Ik weet niet of ik het wil. Ik weet niet of ik er klaar voor ben. Ik weet het niet." Zucht ik.

"Er is nog tijd om na te denken." Zegt hij en zet een stapje opzij zodat ik mijn handen kan wassen. Ik knik en kijk hem nog even aan voordat ik de wc uitloop.

"Vertrouw je me?" Is zijn vraag die me laat stil staan. Ik draai me om en kijk in zijn wanhopige ogen.

"Ja, maar-"

"Maar?"

"Ik weet wat drank met jou doet." Leg ik subtiel uit.

"Dan drink ik niks."

Ik kijk hem fronsend aan, hij drinkt toch wel.

"Als jou dat minder bezorgd maakt, dan doe ik dat niet." Lijkt hij te menen.

"Ik wil alleen jou," Hij legt zijn wijsvinger onder mijn kin en duwt het omhoog zodat hij me goed kan aankijken. "Ook nu. Hier."

Zijn ogen krijgen een opwindende uitstraling, wat mij ook weer opwindt.

Hij wenkt naar de muur naast ons, wat mij laat lachen. Gaan we dit echt doen?

Jup.

Hij pakt mijn gezicht vast met beide handen, draait ons een kwartslag om en duwt mij richting de muur. Als ik bijna bij de muur ben, pakt hij mijn polsen vast en duwt deze naast mijn hoofd tegen de muur aan.

Zodra hij zijn hoofd naar mijn nek brengt en beide mijn polsen vast heeft in één hand, wordt ik gek. Dat weet hij. Daarom doet hij het.

Ook weet ik wat hem gek maakt, daarom hou ik de kreun ook niet in.

Hij tilt me op en ik sla mijn benen om zijn middel, mijn handen laat ik rusten in zijn nek. Hij drukt me nog iets meer tegen de muur - zodat ik er niet tussenuit val - en maakt de knoop van mijn broek los.

Oh god.

We doen het. Tegen de muur van de badkamer van Liv en Matt. Oh. God.

(IT'S MY BIRTHDAY)