Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 110

Als we de volgende dag weer op tijd in de auto zitten en naar het werken rijden, lijkt het alsof er gister niks gebeurd is. We lijken er allebei niet over willen en kunnen praten.

Zoals elke ochtend loop ik naar mijn kantoor, Bella naar haar bureau en geef ik Simon een intimiderende blik. Ik pak mijn onafgemaakt werk van gistermiddag weer op en kom makkelijk de ochtend door.

Er wordt aangeklopt en ik kijk op van mijn werk, gelijk gaat de deur open. Bella staat met een bezorgde blik in de deuropening, waarom klopt ze aan?

"Van Dijk wilt ons in de directiekamer," Zegt ze. Oh god. "Nu."

Van Dijk is onze - eigenlijk mijn -  'baas', hij runt het bedrijf. Iedereen hier weet dat als je bij hem moet komen, het goed mis is. Ik zou alleen geen flauw idee hebben waarom Bella én ik allebei naar hem moeten komen.

Ik hou de deur - zoals altijd - voor Bella open en laat haar eerst binnen. Ik gok dat de zenuwen van mijn gezicht af te lezen zijn, maar ik kan ze niet verstoppen.

"Ga zitten." Begint Van Dijk.

Bella en ik doen wat hij zegt en gaan op de stoelen tegenover zijn bureau zitten.

Hij klapt zijn laptop open, draait het scherm naar ons en drukt op de spatiebalk. Het volgende kan ik niet geloven.

Het zijn twee mensen die seks hebben. En die twee mensen zijn Bella en ik.

Al het genot van gisteravond luidt door het kantoor, ik zou bijna vragen of het geluid wat zachter mag.

"Deze mail kwam vanochtend van jou vandaan." Zegt hij koudbloedig terwijl hij mij aankijkt.

"Van mij?" Frons ik. Bella's ogen schieten naar mij. Ik weet wat ze denkt. Ik wou gisteravond persé seks zodat ik het kon filmen, maar dat is niet waar. Ik hoop dat ze dat ziet.

En al had ik het gefilmd, dan had ik het voor mezelf gehouden en niet doorgestuurd.

"Al onze klanten hebben gebeld, jóuw klanten." Heft hij zijn stem.

Ik laat zuchtend mijn hoofd zakken, hoe heeft dit kunnen gebeuren? Bella wendt haar hoofd naar de andere kant en zegt niks, wat me verbaast.

"Hoe kan dit, David?" Vraagt Van Dijk dit keer rustig.

"Ik weet het niet, echt niet." Klink ik wanhopig.

"Heb je camera's in je huis?"

"Nee." Zeg ik meer vragend dan antwoordend.

Bella draait in een ruk haar hoofd weer naar mij, ze heeft een bepaalde blik op haar gezicht die ik niet plaatsen kan.

Op het moment dat ik "Wat?" wil vragen, trekt ze haar lippen van elkaar om wat te zeggen.

"Er is gister toch iemand binnen geweest?" Duidt ze op het beslapen bed en de gevonden string.

"Oh fuck." Mompel ik en zak verder in mijn stoel.

"Er is iemand in jullie huis geweest?" Herhaalt Van Dijk Bella's woorden.

"Al twee keer. Vermoeden we."

"Je snapt wel wat dit doet met de reputatie van dit bedrijf." Zegt hij dit keer weer tegen mij. "Ik moet je ontslaan."

Ik zie Bella's mond lichtjes openvallen, ik daarentegen doe niks.

"Zie je niet dat we belazerd worden?" Begint Bella te roepen. Ik leg mijn hand op de hare om haar te kalmeren, maar ze trekt haar hand weg. "Nee." Zegt ze erbij. "Je weet wat dit werk voor David betekent, hij zou dat nooit verpesten. Dat weet je!"

Ik vind het wel schattig dat ze het zo voor me opneemt, het gaat niet eens om haar eigen baan. Daar heeft hij niks over te zeggen.

"Kan het alsjeblieft uit? Ik hoef mezelf niet de hele tijd horen kreunen." Snauwt ze daarna.

Van Dijk klapt de laptop dicht en slaat zijn handen in elkaar. "Het spijt me, David. Maar ik moet je ontslaan."

Nu dringt het pas tot me door. Ik ben mijn baan kwijt. Iemand heeft dit met opzet gefilmd en rondgestuurd en nu ben ik mijn baan kwijt.

Bella zucht en gaat met haar handen door haar haar.

"Bella, jou moet ik schorsen."

Oh ja, hij kan haar niet ontslaan, maar het recht tot schorsen heeft hij wel.

Ik sta met een ruk op en loop woedend het kantoor uit. Ik weet dat Bella achter me aan komt, daarvoor hoef ik niet achterom te kijken.

Ik loop terug naar mijn kantoor en blijf heen en weer lopen tot Bella ook in mijn kantoor is.

"Heb je enig idee wie het kan zijn?" Brom ik zodra ik haar hakken mijn kantoor in hoor lopen.

"Nee, tuurlijk niet."

"Zie je iemand?" Ik draai me fronsend om, nieuwsgierig naar haar reactie.

"Hoe bedoel je?" Vraagt ze verward.

"Of je een ander ziet. Iemand waar je mee omgaat en die ons uit elkaar wilt drijven." Snauw ik beschuldigend.

"Je denkt dat ik een ander heb?" Heft ze haar stem verbaast.

"Dat zeg-"

"Ben je gek geworden?" Schreeuwt ze. Oh. "Dit slaat nergens op!"

"Dat zei ik niet." Maak ik mijn onderbroken zin af. Ik bedoelde het wel, maar ik zei het niet.

"Maar je bedoelde het wel." Zegt ze met een nog verheven stem.

"Hoe vaak heb jij gedacht dat ik vreemd ging?" Verdraai ik het gesprek.

"Omdat ik een string vond ik onze wasmand, er in ons bed was geslapen en jij niet bij mij was."

Dan kan ik wel mijn baan kwijt zijn door iemand, maar ik moet het niet op Bella afreageren. Dan geven we ons gewonnen, en dat is precies wat diegene wilt.

"Sorry." Zucht ik.

Ze brengt haar hand naar haar mond, iets wat ze altijd doet als ze bijna huilt.

"Ik ben bang." Trilt haar stem. Het breekt me, het horen - niet alleen door woorden maar ook door de manier hoe ze het zegt - dat ze bang is.

"We gaan onze koffers pakken." Zeg ik en loop op haar af.

"En dan?" Vraagt ze wanhopig.

"Dat zien we dan wel." Fluister ik.