Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 108

Davids POV
Als mij wordt gezegd dat het half twee is en iedereen gaat lunchen, realiseer ik me dat ik Bella nog helemaal niet heb gezien. Ik sta op van mijn bureau en kijk naar haar bureau. Alles ligt nog netjes op een rij, ze is er dus ook niet geweest.

Op donderdag moet ze altijd om één uur beginnen en is ze meestal om kwart voor één al wel aanwezig. Vandaag dus niet. Misschien is er wat gebeurd?

Ik loop terug naar mijn bureau en pak mijn mobiel uit de lade. Ik kijk of ze een berichtje heeft gestuurd of misschien heeft gebeld, maar nee.

Ik besluit om haar dan maar te bellen terwijl ik naar de kapstok loop voor mijn jas. Het gesprek gaat gelijk naar voicemail, heeft ze haar mobiel uit? Waarom zou ze haar mobiel uithebben?

Reden om me zorgen te maken?

Misschien heeft ze een ongeluk gehad en ligt ze ergens buitenbewustzijn in de berm. Misschien stond er iemand aan de deur en heeft diegene haar meegenomen. Misschien-

Ik sla tegen de deurpost aan - alsof die er wat aan kan doen - om mijn gedachte te kalmeren. Ik lijk wel een hysterische tiener.

Ik loop snel naar de lift en ga ermee naar beneden. Ik haast gelijk door naar de garage terwijl ik mijn autosleutels zoek. Als ik me net om wil draaien om terug te lopen naar kantoor en daar de sleutels te zoeken, voel ik ze in mijn jaszak.

Ik hol naar de auto en scheur met piepende banden de garage uit. Ondertussen bel ik nog een keer naar Bella's nummer, wat kansloos is. Er wordt nog altijd niet opgenomen en weer komen de akelige gedachten terug.

Wat nou als ik haar bebloed op de grond vind? Wat nou als ze weg is en ik haar nooit meer zie?

Gelukkig sta ik al snel voor het huis en hoef ik niet meer te denken aan die gedachten.

Ik spring uit de auto en ren naar de voordeur. Ik steek de sleutel in het slot en duw de deur open. Midden in de hal vindt ik een hoopje met lakens, ze lijken me niet belangrijk en dus negeer ik ze.

"Bella?" Roep ik door het huis heen. Geen antwoord.

Ik sla rechts af de woonkamer in. Geen Bella.

Als ik me omdraai om naar de keuken te gaan - die zich aan de linkerkant van de hal bevindt - zie ik Bella zitten aan de tafel. Ze heeft haar armen in elkaar gestoken en haar benen over elkaar gelegd.

Een zucht van opluchting verlaat mijn mond, er is niks aan de hand. Zodra ik de blik in haar ogen zie, verstijft mijn lichaam meteen. Er is heel veel aan de hand. Wat weet ik nog niet.

"Waarom ben je niet naar werk gekomen?" Vraag ik rustig en leg de sleutels op het kastje naast me.

"Je had me op z'n minst even een berichtje kunnen sturen. Ik maakte me zorgen." Ga ik verder als ze niet op het vorige antwoordt.

Weer zegt ze niks. "Waarom zeg je niks?"

Ze reikt met haar arm naar iets op de stoel naast haar. Ze haalt een string van de stoel en legt die op tafel.

"Oeh, heb je niks onder je broek aan?" Grijns ik meteen. Ik ken deze spelletjes. Nu doet ze alsof ze boos is, maar zo meteen duwt ze me tegen de muur aan en smeekt ze me om haar te zoenen.

Ze rolt haar ogen en slaat haar armen weer in elkaar. "Dit is niet van mij." Bromt ze.

"Hoe bedoel je?"