G. A. Y. Love

Jungle

     Το πρωινό είναι ότι χειρότερο για εμένα και παρόλο που με ξυπνάει μια γλυκιά μελωδία, στριφογυρίζω νευρικός στο κρεβάτι. Ή τώρα η ποτέ! Σηκώνομαι και πάω τουαλέτα και μετά ακολουθεί ο μαντράς: ντύσιμο-χτένισμα-κονσίλερ για τους άθλιους μαύρους κύκλους-και (εννοείται) μαύρο μολύβι κάτω από το μάτι. Περνάω τα ακουστηκά γύρω από τον λαιμό μου και φεύγω αφού κοιταχτώ επίμονα στον καθρέπτη μου. Πριν βγώ από το δωμάτιο κάνω ένα τσεκ-απ στο διπλανό παράθυρο και όλα μοιάζουν κάτι παραπάνω από φυσιολογικά. Θα κοιμάται το πουλάκι μου. Μαζέψουυυ! Αν συνεχίσω να στέκομαι έτσι αποσβολωμένος σίγουρα θα χάσω την πρώτη ώρα οπότε αποφασίζω να κουνηθώ από τη θέση μου.
      Στο τραπέζι της κουζίνας τρώει η μαμά με τον μπαμπά, οι οποίοι λογικά φεύγουν σε κανά εικοσάλεπτο για την εταιρία. Δεν έχω όρεξη για κουβέντες πρωινιάτικα, ξύπνησα στραβά και όλα μου φταίνε οπότε δεν έχουμε και πολλά πολλά! Έρχεται και το πλάνο της ημέρας σε μύνημα από την Στεφάνια και αποτελειώνομαι! Μα δηλαδή πρέπει να γίνεται κάθε μέρα αυτό; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω όρεξη για τίποτα, μόνο τον Ντύλαν θέλω να δώ σήμερα, να περάσουμε λίγο παραγωγικό χρόνο μαζί χωρίς να μου βάζει φραγμούς και διλήμματα για την συμπεριφορά μου. Αχ τι θα κάνω μαζί του; Με έχει βγάλει τελείως εκτός πορείας, ποιόν, εμένα! Που έχω φασωθεί με τον μισό γκέι πληθυσμό του σχολείου! Εντάξει υπαρβάλω λίγο αλλά who cares?
     Σηκώνομαι αποχαιρετώντας απότομα τους γονείς μου και κατεβαίνω στο γκαράζ, στην αγάπη μου, το Audi μου! Συντροφιά μου μέχρι το σπίτι της Στεφ έχω την Shirley Bassey και το Diamonds are forever. Εννοήται πως δεν ταυτίζομαι, ή ταυτίζομαι, ειληκρινά δεν με νοιάζει.

"I don't need love, for what good will love do me? Diamonds never lie to me. For when love's gone. They luster on!"

     Κάνει τόσο κρύο σήμερα, οι μετεωρολόγοι είπαν πως η Νέα Υόρκη θα παγώσει και δεν τους βγάζω ψεύτες.  Χρειαζόμαστε κάτι να ανέβουμε ψυχολογικά για να μην μας ρίξει ο καιρός. Μια δραστηριότητα, μια έξοδο, κάτι! Θα το βάλω στο πρόγραμμα με την Στεφάνια. Και μιας και έφερα την Στεφ στο μυαλό μου, ας αλλάξω ρεπερτόριο, αν ακούσει αυτά που βάζω θα φρίξει οπότε βάζω Britney Spears που είναι και στα κυβικά της καθώς πλησιάζω στο καθόλου-μικρό διώροφο διαμερισμά της. Σειρά έχει η Λίλι και η Έλσα.

«Living in sin is the new thing
Yeah, are you in?
I am counting..."

___________________________

     «Πως πήγε το πάρτυ Κέβιν;» Τον ρωτάω ενώ μπαίνω στην τάξη της βιολογίας.
«Εκεί δεν ήσουν;»
«Συγγνώμη, ήμουν τόσο μεθυσμένος απο τα ποτά που φέραμε που δεν μπορώ να θυμιθώ.» Ο τόνος της φωνής μου είναι τόσο σαρκαστικός. Με κοιτάει εχθρικά και στενεύει τα μάτια. Έπιτα ανακάθεται στο θρανίο του με ένα αυτάρεσκο ύφος.
«Χάρη σε εσένα Νάθαν, υπέροχο. Πέρασα τέλεια και γνώρισα και ένα παιδί που ταιριάζω πολύ και φαίνεται πως θα γίνουμε καλή παρέα. Τον Ντύλαν Χάβενιου τον έχεις ακουστά;»
     Αυτό ήταν! Θα τον σκοτώσω! Έφτασε το τέλος μίας άθλιας ζωής! Τι δουλειά έχει το μόμολο ο Κέβιν με τον Ντύλαν μου. ΜΟΥ!! Ψυχραιμία, ήρεμα... Φοράω ένα ψεύτικο χαμόγελο έτοιμος να απαντήσω.
«Είναι γείτονας μου και καλός φίλος. Μου κάνει εντύπωση που κάποιος τόσο κουλ όσο ο Ντύλαν ταιριάζει μαζί σου!»
     Προσπερνάω το πρώτο θρανίο που κάθεται ο ηλίθιος και πηγαίνω στο δικό μου στην άλλη άκρη δίπλα στο παράθυρο. Τι ήταν αυτό τώρα; Πως στο διάολο συναίβει αυτό; Ο Ντύλαν και ο Κένιν παρεούλα; Ποιός ξέρει τι χολές θα πετάξει ο Κέβιν στον άλλον για μένα. Θα πρέπει το όνομα του να γραφτεί στο κόκκινο τετράδιο. Με τα κορίτσια έχουμε ένα μικρό τετράδιο με κόκκινο εξώφυλλο, εκεί γράφουμε τα ονόματα παιδιών που θέλουμε να βγάλουμε απο τη μέση και σημειώνουμε τις κατάλληλες πληροφορίες. Απο σήμερα ο Κέβιν θα είναι ένας απο αυτούς!
«Έλσα.» Την φωνάζω απο μιας και κάθεται στο διπλανό θρανίο. «Κέβιν Μπράιαντ, στο κόκκινο.»
    Η έκφραση της τύπου -τι φάση περνάς;- με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο απο ότι είμαι. «Τελείωνε! Θα σου πω μετά!» Μπαίνει ο κούκλος καθηγητής βιολογίας και ακριβώς απο πίσω του η Στεφάνια. Που ήταν χαμένη αυτή; Έρχεται και κάθεται δίπλα μου.
«Σόρρυ που άργησα.»
«Που ήσουν;»
«Κρατάς μυστικό;»
«Με ξέρεις.» Τη διαβεβαιώ.
«Επειδή σε ξέρω δεν θα σου πω ακόμη!»
     Τι ήταν πάλι αυτό; Λοιπόν όπως και να 'χει δεν μπορώ να το σκευτώ τώρα, έχω τα δικά μου θέματα. Ώστε ο Κέβιν με τον Ντύλαν γνωρίστηκαν χθες, αναρωτιέμαι τι να είπαν. Σίγουρα αυτός ο κρετίνος είπε στον δικό μου για τα ποτά και για το πόσο διαφορετικός είμαι στην καθημερινότητα μου, αλλιώς ο Ντύλαν πως θα γνώριζε για να μου κάνει όλο αυτό το κύριγμα και να μου θέσει διλήμματα χθες βράδυ. Όλα αρχίζουν να μπαίνουν σε τάξη τώρα...
     Στο διάλειμα μαζευόμαστε όλοι έξω σε ένα κιόσκι με παραμάρινα κυκλικά καθίσματα αψηφώντας την ψύχρα. Και να φανταστείς πως μόλις προχθές φορούσα αμάνικο!
«Τι έγινε;» Ρωτάει η Έλσα.
«Ο Κέβιν πρέπει να μπεί στη κόκκινη λίστα.»
«Ε, γιατί;» Η Λίλη παίζει ζαβλακωμένη  με τα μαλλιά της. «Δεν έχει πειράξει κανέναν μας, πέραν του ότι είναι απίστευτα ξενέρωτος και εντελώς εμμετικός δεν μας έχει μπει στον δρόμο.» Τωρα βρήκε τη στιγμή να δουλέψει και να σκευτεί το μυαλό της;
«Κορίτσια, ειληκρινά, νόμιζα πως θα με βοηθούσατε. Απλά δεν τον θέλω, τόσο απλό και εσείς αντί να καταστρώνετε σχέδιο εξόντωσης, τον προστατεύετε. Πάω μέσα γιατί έχει κρύο!» Σηκόνομαι και φεύγω μουτρωμένος και θυμωμένος αλλά η Στεφ με προλαβαίνει. Με πιάνει απο τον αγκώνα και με σταματά.
«Αγάπη τι σε έπιασε; Εσύ ποτέ δεν ασχολείσε με κάτι παρακμιακούς σαν τον Κέβιν; Ηρέμισε, δεν υπάρχει καν λόγος να ασχοληθείς. Θέλω να πω, ο τυπάς είναι σκέτο μηδενικό και εντελώς αποτυχημένος, δεν χρειάζεται να τον βλέπεις ανταγωνιστικά. Δες την παρέα μας, δες ποιοί είμαστε, δες ποιός είσαι. Ξέρω πως ασυνείδητα βλέπεις όλα τα αγόρια γύρω σου ανταγωνιστικά μα, είναι ποτέ δυνατόν κάποιος σαν τον Κέβιν να σε ανταγωνιστεί;» Και μου πιάνει στοργικά το μάγουλο. Αχ Στεφ μόνο και να ήξερες τι μου είπε ο κρετίνος. Σε λίγο μπορεί να γίνουν και φίλοι και τότε μπερδεύονται τα πράγματα. Ο θέλω-να-γίνει-το αγόρι-μου θα βγαίνει με τον looser της τάξης και ίσως και εγω βγω μαζί του πράγμα που θα είναι καταστοφικό για την φήμη μου. Θα σκάσω! Πάει το στέμα, πάνε οι κόποι!
«Νάθαν, μην το πολυσκεύτεσαι. Είμαστε αρχηγοί εδω πέρα και σε λίγο καιρό εσύ βασιλιάς και εγώ η βασίλισσα σου. Απλά ξεκόλλα.»
«Έχεις δίκιο, σόρρυ.» Την πιάνω αγκαζέ και γυρίζουμε χαμογελαστοί πίσω στο κιόσκι. Τελικά η Στεφάνια έχει δίκιο, είμαι ο βασιλιάς του σχολείου, μπορώ να καταφέρω τα πάντα και δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος σαν τον Κέβιν να μου μπει στον δρόμο έστω και σαν φίλο του Ντύλαν.
___________________________
     Είχαμε Ιστορία αυτή την ώρα και πραγματικά πλήττω μόνο στην ανάμνηση. Σε λίγο θα χτυπήσει για μέσα και μόνο στη σκέψη πως θα δω τα μούτρα του χαμένου μου ανεβαίνει η πίεση! Προχωράμε αργά στον διάδρομο του σχολείου και κάτι ξαφνικό διακόπτει την ηρεμία μας, κάποιος πεύτει πάνω στη Στεφ και τη  ρίχνει στο πάτωμα. Μπογιές πολύχρομες καλύπτουν τον χώρο, πιτσιλούν τα ρούχα μας και τα κορίτσια τσιρίζουν! Ω γαμώτο!
«Στεφάνια είσαι καλά;» Είναι ζαλισμένη απο την πτώση. Μόλις συνειδητοποιεί τι συμβαίνει αρχίζει να ουρλιάζει σα τρελή. Είναι λουσμένη στο κόκκινο, το μπλέ και το πράσινο.
     Ασυναίσθητα πηγαίνουμε να τη βοηθήσουμε, το ίδιο και η κοπέλα που την έριξε, είναι αυτή η καινούρια. Χίλια συγνώμη, δεν το ήθελα, αλήθεια, λέει και ξαναλέει σπάζοντας τα ήδη τσιτομένα νεύρα μου!
«Ηλίθια! Δεν βλέπεις που πας χαμένη;» Ποπο, μιλάμε η Στεφ είναι εκτός εαυτού και δεν μπορώ να την κατηγορήσω. Προσέχω πως παντού τριγύρω υπάρχουν παιδιά που γελάνε και τραβάνε φωτογραφίες.
«Δεν έχετε άλλη δουλειά να κάνετε; Τόσο αστείο σας φαίνεται ένα ατύχημα;» Και ξαφνικά τα κινητά μαζεύτηκαν αλλά ακόμα ακούω τα ενοχλητικά γελάκια τους.
«Τσούλα, θα σε σκίσω! Θα σε κάνω λιώμα, βλαμμένη!»
«Στεφάνια ηρέμισε!» Ακούω την Έλσα.
«Πραγματικά λυπάμαι, δεν το ήθελα, οι κουβάδες ήταν βαρύς...» Είναι έτοιμη να κλάψει ή μου φαίνεται;
«Δεν ξέρεις με ποια τα έβαλες παλιό βρόμα!»
«Στεφ για όνομα, αυτό παραπάει!» Επεμβαίνω αλλά μάταια!
«Σκάσε! Άκου να σου πω πουτανάκι, δεν με ξες εμένα καλά-»
«Συμβαίνει κάτι με την Σίσση;» Από που μας ήρθε τώρα αυτός; Ο Κέβιν!
«Μάζεψε την φιλενάδα σου Κέβιν γιατι σε βλέπω λίπασμα για το γρασίδι στο προαύλιο!» Οκ, η δικιά μας είναι -περιττό να το πω- εκτός εαυτού.
«Πρώτον, εμένα θα μου μιλάς καλύτερα μικρη ξανθόψηρα, και δεύτερον, δεν σου φταίει η Σίσση που προχωράς με τέτοιο βήμα στη μέση του διαδρόμου, μα καλά ποια νομίζεις πως είσαι; Δεν κοιτάς ποτέ γύρω σου;»
     Αυτό ήταν! Κανείς δεν προσβάλει την Στεφ μου! Ειδικά αυτός ο κρετίνος ο Κέβιν. Τον αρπάζω με φόρα απο τα πετά και τον καρφώνω στον τοίχο με τα χείλη μου σφιγμένα κάτω απο τα δόντια μου. Πείτε το τρέλα, παράνοια αλλά έχω την παράλογη παρόρμηση να τον σκοτώσω!
«Μια κουβέντα για την Στεφ ακόμη και θα βρεθείς στο πάτωμα!»
«Άσε με κάτω!» Απαιτεί αγριοκοιτάζοντας με και τραβόντας μάταια τα χέρια μου.
«Αλλιώς τι;» Τον τραντάζω «Αλλιώς τι παλιό μαλάκα; Θα φωνάξεις τον Ντύλαν να με κάνει ντα;» Φωτάζω. Οργή, απέραντη οργή! Σφίγγω τη γροθιά μου και την καρφώνω στην κοιλιά του αφήνοντας τον να διπλωθεί στα δύο βογκόντας. Θα τον λιώσω! Η Σίσση τσιρίζει και τον τραβάει αλλά προλαβαίνω άλλη μια δυνατή κλοτσιά στα πλευρά του.
     Δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου, ούτε να περπατήσω! Κάποιος με κρατάει! Άσε με το κέρατο μου! Βράζω απο θυμό, μόνο που τον βλέπω να περπατάει θέλω να τον ισόπεδοσω! Ο Λίο τελικά με αφήνει, μια στιγμή, ο Λίο με κρατούσε; Ξαφνικά νιώθω αμήχανα, όλοι γύρω με κοιτάζουν, όχι μόνο η παρέα και ο Λίο αλλά όλοι όσοι βρίσκονται τριγύρω. Είναι η πρώτη φορά που δέρνω κάποιον και είναι... πρωτόγνωρο, νιώθω σαν ζώο!
«Νάθαν τι έκανες;» Με ρωτάει αποσβολομένη η Στεφάνια. Τι έκανα αλήθεια;
«Σε υπερασπίστηκα.» Δικαιολογούμαι με το ίδιο σοκαρισμένο ύφος και τρέχει να με αγκαλιάσει. Γαμώτο, θα με κάνει χάλια!
«Δεν το έχεις κάνει ποτέ με αυτόν τον τρόπο!»
«Για όλα υπάρχει πρώτη φορά.» Αποκρίνομαι και καθαρίζω μια τούφα απο τα μαλλιά της, περισσότερο σαν μια πράξη στοργής παρά για να την καθαρίσω.
«Έλα, πρέπει να κάνουμε κάτι με τα ρούχα σου.» Αποκρίνομαι και γνέφει αποφασισμένη.
     Την παίρνω απο το χέρι και απομακρυνόμαστε αδιαφορόντας για τα ανοιχτά στόματα και τις διεσταλμένες κόρες ματιών που αφήνω πίσω μου. Τι έγινε μόλις; Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως ξέφυγα έτσι. Λίγο η ανταγωνιστικότητα για τον Ντύλαν, λίγο η υπεράσπιση της καινούριας με έβγαλαν εκτός εαυτού μαζί του. Τι ζωόδη ένστικτα ήταν αυτά; Τι βαρβαρότητα; Πραγματικά έχω ταραχτεί, ακόμα δεν λένε να ηρεμήσουν οι παλμοί μου. Προβλέπετε μεγάλη μπόρα στη συνέχεια και καλά θα κάνω να μάθω να διατηρώ την ψυχραιμία μου....
___________________________
Αναγνωστόπουλα!!! Είναι 2018 μικρά μου τερατάκια! Μετά απο πολυυυυύ καιρό ξανά κεφάλαιο! Το επόμενο θα έρθει σύντομα μιας και η όρεξη μου για γραφή επέστρεψε! Σας αγαπώ όλους και περιμένω τα σχόλια, τα μυνήματα σας και φυσικά τα αστεράκια σας!
Και να σας εκμυστηρευτώ και κάτι που συνειδητοποίησα;; You know you love me!!

XOXO Gossip Boy 💋💋💋