G. A. Y. Love

Can't be Tamed

Hey Upper East Siders, Gossip Boy here! Έχω αργήσει πάααρα πολύ ενώ σας έλεγα πως θα ανεβάζω κάθε βδομάδα. Αλλά επειδή ποτέ δεν είμαι συνεπής αποφάσισα να κόψω τις υποσχέσεις! Anyway, το κεφάλαιο σας είναι εδώ, έτοιμο και λαχταριστό, ΚΑΙ με sex scene ως ένδειξη μετάνοιας.

Υ. Γ. Μιλάω με πολλούς απο εσάς στο τσατ και είστε όλοι Team Dylan, και ποτέ κανείς δεν μου εξηγεί ακριβώς το γιατι. LoL!

     Αρκετά χορέψαμε, ώρα για δράση τώρα. Έτσι όπως γίνανε τα πράγματα και το πάρτι βγήκε εκτός ορίων, η Σίσση στη τελική  θα φύγει. Αυτή η ξανθόψειρα ρεξίλεψε την Στεφ. Όχι πως με νοιάζει, αλλά εξαιτίας εκείνου του συμβάντος πιάστηκα στα χέρια τότε με τον Κέβιν και μετά μάλωσα με τον Ντύλαν. Άρα είναι υπαίτια στη μιζέρια μου, άρα she's going down!
     Τώρα όσον αφορά τον Ντύλαν, τον αφήνω να φάει την σκόνη μου. Διάλεξα αυτόν και δεν μου έδωσε την ευκαιρία ούτε να του το πω, άρα, ήρθε η ώρα να δει στο έπαρκο πως είναι ο Νάθαν που δεν ήθελε. Νομίζω πως τα κορίτσια διαπρέπουν κάνοντας τη ζωή του δύσκολη. Keep it up, girls! Με τον Λίο απο την άλλη έχουμε μια άλλη, τραγική ιστορία. Νομίζει οτι μετά το φιλί μας άνοιξαν οι πύλες του παραδείσου για κείνον. Μικρό και ασήμαντο πλάσμα, δεν έχεις ιδέα... Μάλλον, έχεις, αλλά δεν θέλεις να το αποδειχθείς πως δεν σε θέλω, γαμώτο!
Πιάνω την Στεφάνια απο το μπράτσο για να φέρουμε τα μπολ με τα κομφετί. Ξέρω, ακούγεται πολύ παιδικό σε σύγκριση με τους ημίγυμνους χορευτές, αλλά τι να κάνουμε, είμαστε ακόμη έφηβοι! Αφήνουμε τα κομφετί σε διάφορα σημεία. Όταν πλησιάζω στον καναπέ που κάθεται ο Ντύλαν ξινίζω επίτηδες τα μούτρα. Ούτε βλέμμα! Ούτε βλέμμα! Δεν μπορώ! Ναι μπορείς! Θέλω να τον κοιτάξω! Σκάσε! Όχι! Ναι, μπορείς να αντισταθείς! Αυτό ήταν, δεν μπορώ! Στρέφω την ματιά μου πάνω του. Ωω αυτά τα σοκολατί μάτια, σαν Lacta Triple σε τούρτα παγωτό! Λιώνω.
    Δεν λέω τίποτα, θέλω, αλλά δεν μπορώ. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Η Στεφ λούζει την Σίσση «καταλάθος» με το ποτό της, το ίδιο και τα υπόλοιπα κορίτσια. Ο χαρτοπόλεμος ξεκινάει. Η στριπτιζέζ μου κωλοτρίβεται. Μωρή, ξεκόλλα, είμαι γκέι. Τα κομφετί κολλάνε πάνω στην Σίσση έτσι όπως χιονίζουν το πάρτι. Ο Ντύλαν και εγώ. Εγώ και ο Ντύλαν.
«Γεια...» Καταφέρνω μόνο να πώ στην τεράστια αναμπουμπούλα.
     Απλώς γνέφει. Μόνο; Πες κάτι! Κάτι! Θα κλάψω αλλά η απότομη εισχώρηση του Κέβιν στο οπτικό μου πεδίο με φουντώνει και με συγκρατεί.
«Είσαι ηλίθια, τι κάνεις;»
«Καταλάθως έγινε!» Χαμογελάει σατανικά η Στεφάνια.
«Το είδα το καταλάθως! Για αυτό την καλέσατε εδώ, για να τη ρεζιλέψετε;»
«Ρεζίλι είναι απο μόνη της η ξανθόψειρα!» Γαυγίζει η κολλητή μου.
     Σκουντάω την Στεφ.
«Και εσύ ξανθιά είσαι, μαλακία πέταξες.»
«Σκάσε, Νάθαν.» Κλασσική Στεφ. «Δεν φταίω εγώ, Κέβιν, που η φίλη σου είναι πιο αδιάφορη και απο σύννεφο. Απλώς δεν την είδα.»
«Αρκετά! Ξεκολλήστε λίγο. Παραέγινε το αστείο! Εεεμ! Το κακό!» Πετάγομαι.
«Μπα; Τώρα αποφάσισες να μας πείσεις πως δεν το διασκέδασες;» Ορίστε; Ποιό είναι το πρόβλημα σου, Ντύλαν;
«Εσένα τώρα τι σε κόφτει; Κοίτα να τα βρεις με τον εαυτό σου και άσε με εμένα!»
«Εγώ μια χαρά τα έχω βρει και αυτό είναι το πρόβλημα σου. Δεν είμαστε όλοι τόσο ανώριμοι όσο εσύ!»
«Τι λες ρε γόη της κακιάς ώρας, που πας να μας το παίξεις και άντρας βαρύς;!»
«Νάθαν, μαζέψου, το παρατραβας!»
«Εε, παιδιά. Για την Σίσση μαλώναμε.» Επεμβαίνει η Στέφ διακριτικά.
«Σκάσε!» Απαντάμε ταυτόχρονα.
«Αν σε καίει τόσο, πάνε να μαλώσεις αλλού! Έχω δυο κουβέντες να πω με τον άντρα απο εδώ!» Την αποπαίρνω και για πρώτη φορά κάνει αυτό που της λέω. Τραβάει τα παιδιά αλλού για να πλακωθούν με την ησυχία τους.
«Ναι, είμαι άντρας γιατι ξέρω τι θέλω, αυτό που θέλω το λέω στα ίσα, μένω σταθερός σε αυτό και το διεκδικώ. Δεν παίζω με τους άλλους.»
«Στον ανδρισμό σου συγκαταλέγεις και το γεγονός πως δεν αφήνεις τους άλλους να σου εξηγήσουν;»
«Να μου εξηγήσουν τι; Σκέψεις και αποφάσεις που μετά απο λίγο θα αλλάξουν; Επειδή πολύ απλά μια τσούλα σαν την Στεφάνια σε επιρρεάζει τόσο όσο να σε σέρνει απο την μύτη, δεν σημαίνει πως εγώ είμαι μαλάκας. Το κοροϊδο εδώ είσαι εσύ!»
«Ποιό είναι το πρόβλημα σου ρε φίλε;» Επεμβαίνει ο Κρίστιαν με απειλητική φωνή, μπαίνοντας ανάμεσα μας.
     Ο ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!! OMG! Μα τη Madonna, τη Lady GaGa και τη Beyoncé, αν δεν το 'βλεπα δεν θα το πίστευα! Κρίστιαν. Είσαι. Εδώ. Για. Εμένα. Αυτοκτονώ!
«Εσύ τώρα τι ζόρι τραβάς;» Εξαγριώνεται ο Ντύλαν. Ξαφνικά μοιάζει πελώριος, με τους πλατείς ώμους, τα γεροδεμένα χέρια, τις σφιγμένες γροθιές.
     Απο την άλλη ο Κρίστιαν είναι τελείως άνετος. Μόνο το αστραυτερό βλέμμα του προμηνύει την πυρκαγιά που έρχεται. Μαζέψτε τον!
«Ότι μου γουστάρει. Μίλα καλύτερα στον Νάθαν γιατι θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα!»
«Μικρό, μαζέψου μη σε στείλω στο μπαμπάκα σου για τσάι.»
     Έρχονται πιό κοντα. Σφιγμένα χείλη, γουρλωμένα μάτια. Οο, δεν είναι καλά σημάδια αυτά, αλλά ειμαι ένα τίποτα μπροστά τους. Τα μέτωπα σχεδόν ακουμπάνε. Έλεος!
«Σοβαρευτείτε επιτέλους!» Μπουκάρω με δυσκολία ανάμεσα τους. «Φασαρία εδώ μέσα δεν θα γίνει! Χωριστείτε τώρα!» Μα πόσο γεναίος πια;
«Ξέρεις κάτι Νάθαν, δεν είμαι η κατάλληλη στιγμή. Φεύγω.»
«Κρίστιαν, όχι. Μείνε. Δεν προκάλεσες εσύ τον σαματά.» Ρίχνω ένα κατηγορηματικό βλέμμα στον Ντύλαν.
«Άστο, Νάθαν. Μη σας χαλάσω το ρεντεβού.» Ειρωνεύεται ο Ντύλαν και γυρίζει να φύγει.
«Ντύλαν, όχι! Παρεξήγησες! Μόνος του ήρθε!»
«Άστο ρε Νάθαν!»
     Γιατί κανένας δεν μου δίνει σημασία. Ο Κρίστιαν απομακρύνεται και χάνεται μέσα στο πλήθος, ενώ ο Ντύλαν πηγαίνει προς την έξοδο. Γαμώτο, δε θα συντονιστούν ποτέ αυτοί οι δύο; Πίσω απο ποιόν να τρέξω αν φεύγουν αντίθετα;
«Νάθαν, έλα στα φαναράκια. Ο Κρίστιαν θα φύγει, πρέπει να τον συγκρατήσουμε.» Νιώθω τη βουβή φωνή της Στέφ πίσω μου.
«Ναι... Έχεις δίκιο...» Χαμένος στις σκέψεις μου την ακολουθώ μέσα στη βροχή των κομφετί, τα φώτα και τους μεθυσμένους συμμαθητές.
     Και είμαι απέναντυ του, εύθραυστος στα δυό του μάτια. Ευαίσθητος σε ότι κι αν μου πει. Και ήθελα τόσα να σου πω, πως σ'αγαπώ να σου φωνάξωωω. Αχ, να μπορούυυσα μια ζωή σε μια στιγμή να την αλλάξ- Οκ, sorry, σκάω γιατι γνωρίζω πολύ καλά πως είμαι φάλτσος. Αλλά μια Βίσση είναι πάντα σχετική όπως και να το κάνουμε.
«Δεν έφυγες για το Πρίνστον;»
«Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο.»
«Μα έφυγες...»
«Έφυγα απο το σπίτι σου γιατι δεν μ'αρέσει να είμαι ο καραγκιόζης της υπόθεσης. Θα φύγω οριστικά σε λίγες μέρες.»
«Μπορούμε να μιλήσουμε κάπου πιο ήσυχα;» Σε παρακαλώωω πες ναι!
«Νομίζω πως είμασταν ξεκάθαροι και οι δύο.»
«Κρίστιαν! Όχι! Θα με ακούσεις, δεν δέχομαι να τελειώσει όλο αυτό χωρίς να ξέρω πως γνωρίζεις τα αισθηματά μου.»
     Πεταρίζει φευγαλαία τα βλέφαρα του σοκαρισμένος, αλλά η στάση του μετά αλλάζει. Μου ανοίγει τον δρόμο με το χέρι για να περάσω και με ακολουθεί. Τον οδηγώ μέσα στο σπίτι, στη σκάλα και τελικά μέσα στο δωμάτιο μου. Χωρίς να ανοίξω το φώς κάθομαι διακριτικά στην άκρη του κρεβατιού, ενώ αυτός ακουμπάει στην πόρτα πε τα χέρια σταυρομένα.
«Λοιπόν, ακούω...»
«Κοίτα, Κρίστιαν, μ'αρέσεις, και ο Ντύλαν μου αρέσει, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Με αυτόν το μόνο που κάναμε ήταν απλά σεξ μεροικές φορές και όμως πίστευα πως ταιριάζουμε. Μετά ήρθες εσύ και είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου πως είναι να βγαίνεις με κάποιον και να φλερτάρεις, να γελάς. Πραγματικά μαζί σου ήμουν άλλος άνθρωπος. Πολύ γλυκανάλατος, αλλά μου άρεσε αυτή η επίδραση που είχες πάνω μου. Σου έδωσα πιο πολλά απο οτι έχω δώσει σε οποιονδήποτε άλλο και ποτέ δεν μου είπες ένα ευχαριστώ που ήμουν τόσο καλός μαζί σου. Ακόμη και τώρα δεν ακούω ένα γαμημένο συγνώμη για τον τρόπο που μου φέρθηκες. Γιατί τόσο εγωιστής, Κρίστιαν;»
«Γιατι κανείς δεν είναι τέλειος.»
«Αυτό δεν είναι διακαιολογία.»
«Και τι ήθελες να κάνω; Ξέραμε και οι δύο πως όλα αυτά ήταν παροδικά, θα τελείωναν κάποτε. Γαμώτο, Νάθαν, σε λίγο τελειώνεις το λύκειο και εγώ ούτος ή άλλως μένω αλλού! Πως θα μπορούσε να είναι σοβαρό όλο αυτό;»
«Δεν ζήτησα ποτέ κάτι απο εσένα. Μόνο να είσαι ξεκάθαρος απέναντυ μου, γιατι μέχρι τώρα στο μόνο που ήσουν ξεκάθαρος ήταν ότι σε έπαιξα. Αλλά όχι, Κρίστιαν, εσύ έπαιξες μαζί μου. Αλλά το τι είσαι εδώ τώρα, μπερδεύει την κατάσταση.»
«Την έχουμε ξανακάνει αυτη τη συζήτηση και το ξέρεις. Και οι δύο "χρησημοποίησαμε" τον άλλον. Τώρα όμως, τι ζητάς; Αφού ξέρεις πως όλα ήταν τελειωμένα απο την αρχή, τι θέλεις απο εμένα;»
«Σου είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις πως είναι αδιέξοδο;» Τινάζεται αγριεμένος κάνοντας με να τσιτωθώ ολόκληρος.
«Ναι αλλά έτσι είμαι. Στο είχα πει πως θα διάλεγα εσένα αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα.»
«Ε λοιπόν ευτυχώς που δεν με διάλεξες. Γιατι θα ήταν καταδικασμένο.»
«Σε διαλέγω τώρα.» Ψιθυρίζω στα σκοτάδια και τον πλησιάζω.
«Τώρα είναι αργά.»  Με πλησιάζει και αυτός.
«Κάλιο αργά παρά ποτέ.»
     Περνάω τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του και πρίν προλάβει να αντιδράσει, ορμάω και τον φιλώ στα χείλη. Το φιλί μας, απαλό και αγνό μετατρέπεται σε έναν απεγνωσμένο χορό της γλώσσας μου με τη δική του.
«Είναι αργά...» Ξαναλέει πνιχτά ανάμεσα στα χείλη μου.
«Τότε γιατι ανταποκρίνεσαι;» Απαντώ.
     Και πριν προλάβει να αντιδράσει ξανακολλάω πάνω του, αυτή τη φορα πιο σφηχτά, με μεγαλύτερη λαχτάρα.

•••

Έκρηξη. Ανδρεναλίνη. Αγαλίαση. Οι έντονες και άγριες επιθέσεις του Κρίστιαν με σκοτώνουν και μου δίνουν ζωή την ίδια στιγμή. Είναι το σωσίβιο μου, έτσι τυλιγμένα που είναι τα πόδια και τα χέρια μου γύρω του. Κρίστιαν! Τόσο έντονος που με κάνει να σφίγγω περισσότερο το δέρμα του. Και να δαγκώνω το αφτί του. Και να μιώθω τον αναστεναγμό του πάνω μου, μέσα μου, παντού ολόγυρα στα κολλημένα γυμνά μας σώματα.
Χωρίς να χάνει τον βασανιστικό ρυθμό του, αρπάζει τους καρπούς μου και τους τεντώνει πάνω απο το κεφάλι μου, κλειδώνοντας τους με το ένα του χέρι. Συνεχίζει να με πολιορκεί ξανά και ξανά, πάλι και πάλι με την ταχύτητα να ανεβαίνει σταδιακά. Και οι κραυγές μου, ανεξέλεγκτες και έντονες να ηχούν στο δωμάτιο.
«Κρίστιαν!» Φωνάζω όταν αγγίζει και θωπεύει το σημείο μου. Κρίστιαν, όχι, θα τελειώσω!
Ω, η ένταση, οι βίαιες εισβολές του ανδρισμού του μέσα μου με τρελαίνουν, με σκοτώνουν. Δυναμώνει, δυναμώνει πραγματικά, αλλά και μόνο η αίσθηση των ματιών του πάνω στα δικά μου είναι αυτή που με πυρπολεί περισσότερο απο όλα. Δεν ντρέπομαι μαζί του, ούτε για το σώμα μου, ούτε για το πώς ακούγεται η κραυγή μου. Τίποτα. Είναι μόνο αυτός πάνω μου, ανάμεσα στα πόδια μου, να μου χαρίζει ένα βάναυσο παράδεισο.
Δεν αντέχω, θα τρελαθώ! Η αφή του, η αίσθηση του χεριού του πάνω στον ανδρισμό μου με απροσανατολίζει και με θολώνει τόσο πολύ που ο οργασμός μου έρχεται σαν απρόσμενη θύελλα!
«Κρίστιαν!» Φωνάζω ασυνάρτητα και τρέμω απο κάτω του. Αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο στα χέρια του.
Εκείνος απομακρύνεται, βγάζει βαριανασαίνοντας την προφύλαξη και επιτέλους, αφήνει τα ζωτικά υγρά του να εκραγούν καυτά πάνω στο σώμα μου, σφαλίζοντας τα γαλανά του μάτια.
Πεύτει πάνω μου, όπως πριν, μόνο που αυτή τη φορά η μόνη ένταση έρχεται από τις ακανόνιστες ανάσες μας και τα ιδρωμένα σώματα που ζητούν ανάπαυση. Το χέρι μου πηγαίνει στα μαλλιά του και αρχίζει να παίζει με τις ανάκατες τούφες του.
Τι σημασία έχει που όλα αυτά δεν οδηγούν πουθενά; Ποιός νοιάζεται; Είμαστε απλώς δυο άνθρωποι που πεινάμε ο ένας για το σώμα του άλλου. Ο καθένας με τους προσωπικούς του δαίμονες, αλλά ο ένας μαξιλάρι για τον άλλο. Και ας είναι για τελευταία φορά.

Αυτό είναι το κεφάλαιοοο! Κάπως πρόχειρο αλλά δεν μπορώ να εστιάσω σε δύο ιστορίες ταυτόχρονα, μιας και δουλεύω σε ένα εξίσου δυνατό στόρυ αυτή τη περίοδο. Ελπίζω να σας άρεσε! Αν ναι, δώστε του τη λάμψη σας με ένα αστεράκι.

Το στόρυ φτάνει στο τέλος του μικρά μου, όποιο και αν είναι αυτό!

You know you love me
XOXO Gossip Boy 💋💋💋