G. A. Y. Love

Judas

Hey upper east siders, Gossip Boy here! Μετά απο αρκετό καιρό ανεβάζω κεφάλαιο, είμαι απαράδεκτος, το ξέρω, αλλά ξέρετε πως είναι η ρουτίνα της καθημερινότητας! Anyway, το κεφάλαιο είναι μεγάλο και χορταστικό και με πολλές εξελίξεις όσον αφορά την Στεφάνια!

«Τι σκατά Νάθαν;!»
«Αυτό ακριβώς Στεφ!» Απαντώ σουφρόνοντας τα χείλη.
«Πάντως δεν σου το 'χα!»
«Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω, όλη αυτή η ένταση, ήταν σαν να μην είχα τον έλεγχο του σώματος μου!»
«Πάθος λέγεται, αγάπη μου! Και τώρα τι γίνεται απο εδώ και πέρα, τι σου είπε;»
«Δεν έκατσα να ακούσω, σηκώθηκα και έφυγα.»
     Ο ήχος του κινητού μου μας διακόπτει πάλι. Ένα μύνημα, απο αυτόν! Η Στεφάνια αντιλαμβάνεται αμέσως τι συμβαίνει απο την έκφραση μου. Εκσφενδονίζεται κατά πάνω μου διψασμένη για πληροφορίες και διαβάζουμε μαζί το μύνημα του.

*Ευχαριστώ για την «ωραία» βραδυά. Αυτή η εμπειρία ήταν πολύ επιμορφωτική!

Έχω μείνει σαν στήλη άλλατος, η Στεφ δεν φαίνεται να είναι σε διαφορετική κατάσταση. Γαμώτο, τι εννοεί; Βασικά γιατί να βάλει το ωραία σε εισαγωγικά; Τι απο όλα όσα έγιναν ήταν επιμορφωτικό;
«Oh my Fucking God!! Νάθαν, τι στο καλό;»
«Δεν ξέρω! Το μυαλό μου τα τελευταία δεπτερόλεπτα βαράει υπερωρίες!»
«Γρήγορα! Πρέπει να απαντήσεις γρήγορα για να μην φανεί πως κόμπλαρες, μετά θα αναλύσουμε το μύνημα. Δώστο εδώ!»
«Με δεν έχω τίποτα να πώ!» Διαμαρτύρομαι και μου αρπάζει για άλλη μια φορά το iPhone απ'τα χέρια.

*Χαίρομαι. Τι ακριβώς σου δίδαξε αυτή η εμπειρία απόψε;

«Σίγουρα όχι τις χάρες του στοματικού έρωτα!» Σχολιάζει αυτή τη στιγμή που πατάει αποστολή για το μύνημα. Η απάντηση του έρχεται σχεδόν αμέσως.

*Πολλά και διάφορα!

*Όπως;;;

«Στεφάνια, για τον Θεό, άσε να το αναλάβω εγώ!»
«Νάθαν, σοβαρά τώρα, πως; Πρέπει να τον στριμώξουμε για να δούμε τι σκεύτεται. Είμαστε σε καλό δρόμο, πίστεψε με και αστο πάνω μου.»
Ξεφυσάω αγανακτησμένος. Παραιτούμαι, η ψωνάρα δεν πρόκειτε να μου δώσει το τηλέφωνο, αλλά μπορώ να την απασχόλησω έτσι ώστε να μην έχει το νου συνέχεια της εκεί.
«Λοιπόν, τι θα κάνουμε με τους losers;»
___________________________
Άλλη μια «υπέροχη» μέρα στην αυτοκρατορία μου. Ο ήλιος σήμερα λάμπει αλλά η ψύχρα είναι προφανής. Η Στεφάνια κοιμήθηκε πάλι σπίτι μου και οφεϊλω να ομολογήσω πωση παρουσία της ήταν ευεργετική. Η ψωνισμένη ξανθόψειρα ξέρει πάρα πολύ καλά να με διασκεδάζει, αλλά και πάλι, ότι και να κάνει δεν μπορεί να διώξει την πικρή γεύση στο στόμα μου επειδή ο Ντύλαν δεν απάντησε στο μύνημα μας.
Οκ, ας το ξεπεράσω, είναι μια καινούρια μέρα και το σχολείο περιμένει τον βασιλιά του. Πλησιάζουν και οι μέρες για το Prom και τα νεύρα μου φουντώνουν. Όσον αφορά τα μόμολα, η τακτική είναι γνωστή για την Σίσση: Δημόσιος εξευτελισμός. Ο Κέβιν απο την άλλη θα έχει διαφορετική αντιμετώπιση: χτύπημα κάτω απο τη μέση. Έτσι για να μάθει να μένει μακρυά μου. Και απο τον Ντύλαν!
Η ξανθιά καλλονή δίπλα μου χουζουρεύεται και ξυπνάει.
«Καλημέρα κούκλε.»
«Καλημέρα όμορφη.»
«Μου την πεύτεις;» Με πειράζει καθώς χασμουριέται και δεν μπορώ να μη σηκώσω τα μάτια στον ουρανό.
«Αυτό στα σίγουρα!»
Της χαρίζω ένα περαχτό φιλί στα χείλη και σηκώνομαι με κατεύθυνση το ντους ενώ παράλληλα σκεύτομαι τι να φορέσω σήμερα.
Όταν γυρίζω στο δωμάτιο η Στεφάνια λείπει. Λογικά θα είναι στην κοινόχρηστη τουαλέτα. Ανοίγω την ντουλάπα και σταθερούς ρυθμούς βγάζω έξω το λευκό παντελόνι και μια ροζ ανοιχτή μπλούζα. Αλλάζω και την θήκη του iPhone και γυρίζω στον καθρέφτη. Μαλλιά και κονσίλερ για τη μαυρίλα που περιβάλει μονίμως τα μάτια μου.
Η Στεφ γυρίζει στο δωμάτιο και μηχανικά, χωρίς να ανταλλάσουμε κουβέντα βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Γνωρίζουμε τόσο καλά ο ένας τις κινήσεις του άλλου που δεν χρειάζο ται λόγια. Κάτι τέτοιες στιγμές την αγαπώ, αλλά ώρες ώρες μου βγάζει μια απερίγραπτη απέχθεια, σαν ναμην μου ταιρίαζει, σαν να μην μπορώ να σταθώ δίπλα της. Οκ, νομίζω εδώ κάπου το βουλώνεις! Η ανασφάλεια και το κατσούφιασμα δεν είναι στο πρόγραμμα!
Κατεβαίνουμε κάτω για πρωινό και ευγνωμονώ την τύχη μου που η Μαρκέλα, η γυναίκα για τις δουλειές του σπιτιού έφερε για πρωινό κρουασάν και ντόνατς. Τα λατρεύω!
«Στεφ, απο που έμαθες για τον Ντύλαν και τον αδερφό του Κέβιν και πως ο Κέβιν με τον Ντύλαν τελικά γνωρίζονται απο παλιά και όχι απο το πάρτι;»
Η ξαφνική ερώτηση μου την απροσανατολίζει και την σοκάρει. Είναι σε δύσκολη θέση και το ξέρω. Όποτε είναι κοιτάει νευρικά δεξιά και αριστερά για δυό δεπτερόλεπτα.
«Εεμ... Έχει σημασία;»
«Εσύ τι λες;»
«Λοιπόν...» Προσπαθεί να βρει τα λόγια. «Έτυχε να το ακούσω απο έναν γνωστό.»
Αυτή κάτι κρύβει σίγουρα. Μίλα μωρή σκρόφα!
«Στεφάνια Ρεβέρ, δεν μου τα λές καθόλου καλά! Τι μου κρύβεις;»
«Τίποτα! Διαμαρτύρεται!»
«Οι δικοί μου έχουν ήδη φύγει και η Μαρκέλα είναι πάνω, δεν ακούει. Μίλα! Τις προάλλες άργησες να μπεις στην τάξη και συμπεριφόσουν περίεργα. Τι έγινε, τι σε απασχολεί;»
«Νάθαν, πραγματικά, μη με πιέζεις. Δεν είναι μόνο δικό μου το μυστηκό για να το μοιραστώ! Θέλω να το μοιραστώ μαζί σου αλλά η θέση μου είναι δύσκολη.»
«Άρα υπάρχει κάτι!»
«Πφφφ! Ναι, υπάρχει. Και θα σε παρακαλούσα να το βουλώσεις και να μην ξανα αναφερθείς στο θέμα και σε καμία περίπτωση τσιμπούδιά στα κορίτσια!» Η παλιά-καλή-αυταρχική-σκύλα-Στεφ έκανε comeback.
Σηκώνεται με τον γνωστό τρόπο και ύφος μου με κάνει να την βρίσω αλλά και να την λατρέψω ταυτόχρονα. Που πας έτσι μωρή ξινομούρα!
«Φεύγουμε;» Ρωτάει με το φρύδι σηκωμένο στο Θεό.
«Πάμε!»
Μέσα στο αυτοκίνητο παρατηρώ πως είναι σκεπτική, περίεργο πράγμα! Παρόλα αυτά δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί της τώρα, πρέπει να έχω το νου μου στον δρόμο αλλά και στον Ντύλαν, τον οποίο μονίμως σκεύτομαι απο προχθές το βράδυ, μετά απο εκείνο το συμβάν στο δωμάτιο του. Αξέχαστη εμπειρία, θυμάμαι ακόμη τις εκφράσεις ηδονής του, αλλά και την αίσθηση του στο στ... ΟΚ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΩΡΑ!
     Ξεφυσάω αγανακτησμένος, σε μια προσπάθεια να βάλω σε τάξη τις ανάρμωστες και άκρως ερωτικές σκέψεις μου. Προβλέπεται και μεγάλη μέρα σήμερα...
___________________________
     Ψάχνω τον βιολόγο παντού. Πραγματικά ομώς, πως μπορεί πάντα και εξαφανίζεται έτσι; Ο Τζένσεν δεν είναι και κανένας μικρόσωμος ούτε και κανένας αδιάφορος άντρας για να περνάει απαρατήρητος στους διαδρόμους, κινούμενο μανάρι είναι. Αλλά τώρα σοβαρά, πρέπει να τον βρώ, έχω κάτι αιτήσεις που πρέπει να υπογράψει. Περνάω έξω απο το χημείο αλλά δεν είναι εκεί, είναι κλειδωμένα. Ρωτάωτην ξενέρωτη μις Λέιντον, την μαθηματικό, αλλά δεν τον έχει δει. Γαμώτο μου! Χάνω ολόκληρο το διάλειμα μου για δύο κωλοϋπογραφές! Ο διάδρομος είναι έρημος, με τέτοιον ήλιο, παρόλη την ψυχρά όλοι είναι έξω στον προαύλιο. Ίσως πρέπει να τον ψάξω εκεί.
     Προχωράω με κατεύθυνση τις σκάλες όταν απο το βάθος ακούω φωνές. Βασικά, όχι ακριβώς φωνές αλλά ήχους. Τι σκατά; Πλησιάζω κι άλλο με αργό βήμα και η ένταση μεγαλώνει. Έρχεται απο το εργαστήρι βιολογίας. Αυτό ήταν, κάτι γίνεται εκει μέσα και η περιέργεια μου είναι τόσο μεγάλη που, φτάνοντας έξω απο την πόρτα, αρχίζω να χαμηλώνω αργά το χερούλι και να την ανοίγω σταθερά και αθόρυβα. Το αίμα παγώνει στις φλέβες μου... Νιώθω σαν να έχω φάει κλοτσιά στο στομάχι. JESUS CHRIST ! Το μόνο που καταφέρνω να κάνω είναι να φωνάξω έντρομος μονάχα μια λέξη: Στεφάνια!