Τετάρτη πρωί και έχω πρώτη ώρα μαθήμα με τον ξανθό-σφίχτη-παιδόφιλο βιολόγο. Πραγματικά θέλω να πεθάνω αλλά δεν μιλάω στην Στεφάνια, δεν θέλω να μου τα ψάλει για οτι έγινε με τον Κρίστιαν, όχι πως της πεύτει λόγος αλλά αυτή όλο και κάτι θα βρει να πει. Ως συνήθως! Η διάθεση μου δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη, και πέραν αυτού έχω και αυτές τις γκιόσες, την Έλσα και την Λίλη να με πρίζουν. Ειληκρινά, το μόνο που θα μου έδινε ευχαρίστηση αυτή τη στιγμή είναι ένα τσιγάρο και να δω κάποιον να υποφέρει!
Κάνω νόημα στην Λίλη και ευτυχώς με καταλαβαίνει.
«Κέβιν. Σχέδιο. Σήμερα.» Λέω άηχα.
«Δεν είμαι έτοιμη!» Φωνάζει με όλη την τάξη να γυρίσει και να την κοιτάξει απορημένα.
Χτυπάω αγανακτησμένος την μέτωπο με την παλάμη μου. Ω Θεέ μου, γιατί πρέπει να είναι τόσο ηλίθια; Εντομεταξύ η πόρτα της τάξης ανοίγει με τον Τζένσεν να μπαίνει στην αίθουσα. Η Στεφάνια ακολουθεί απο πίσω με ένα αδιάφορο βλέμμα και το γνώριμο βηματισμό γαζέλας. Τσούλα! Λυσσάρα! Σιγά που θα τον άφηνε, αλλά και αυτός ο Σάτυρος δεν πάει πίσω! Δεν μπορούν τουλάχιστον να είναι κάπως πιο διακριτικοί τις σχολικές ώρες; Δηλαδή κάπου έλεος!
«Με εσένα θα εξηγηθούμε αργότερα!» Την απειλώ ψιθυριστά μόλις κάθεται δίπλα μου και ως απάντηση παίρνω μια γκριμάτσα. Μωρέ έχε χάρη που συγκρατιέμαι αλλιώς θα σε έπιανα απο το μαλλί και θα σε έφερνα δυό σβούρες!
Ο παιδεραστής-Τζένσεν αρχίζει να μιλά για το DNA και το RNA, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει, έχω σημαντικότερα θέματα που με απασχολούν. Κρίστιαν, Κρίστιαν, γαμώτο! Τι έγινε πριν λίγο, γιατί τρώω σφαλιάρες απο όλους; Γιατι ότι χέζεις το λούζεσαι! Του συμπεριφέρθηκα με τον καλύτερο τρόπο, ήμουν αυθόρμητος, ευχάριστος, ιδανικός και εκείνος δεν το εκτίμησε. Εντάξει, μπορεί να τον εκμεταλλεύτηκα 'λίγο' για να εκδικηθώ τον Ντύλαν, αλλά σιγά το πράγμα!
Απο την άλλη, ο Ντύλαν, έφτασε το τέρμα τον παραλογισμό του! Έλεος, γιατί πρέπει να περιπλέκει τόσο τα πράγματα; Ε σιγά δηλαδή, ήμουν και εγώ λίγο ιδιότροπος απέναντυ του αλλά το πήρε λίγο too much! Δεν φταίω εγώ που αυτοί έχουν εσωτερικά προβλήματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν με πειράζει ότι έγινε. Νιώθω προσβεβλημένος και πληγωμένος. Σχεδόν απροστάτευτος.
Ξαφνικά έχω την επιθυμία να κλάψω για να ξεσπάσω. Μη τολμήσεις και το κάνεις! Όχι μπροστά σε όλη την τάξη! Πραγματικά θα γίνεις ρεζίλι. Αλλά δεν μπορώ, τα μάτια μου τσούζουν απο την πίεση που ασκώ στον εαυτό μου για να μη δακρύσει.
«Νάθαν, δεν είναι κούκλος;» Ψιθυρίζει η Στεφάνια.
«Καλός είναι.»
«Τι έχεις. Νάθαν, είσαι κατακόκκινος! Τι σε ζορίζει;»
«Καλά είμαι.»
«Ξεκόλλα τότε! Αχ, δεν είναι υπέροχος; Τον βλέπω και λιώνω!»
«Στεφ, πραγματικά αυτή τη στιγμή χέστηκα για εσένα και τον Τζένσεν!»
«Τι πρόβλημα έχεις; Ευχαριστώ πολύ, ωραίος φίλος!»
«Αυτός είμαι και άμα σου αρέσει!»
«Ησυχία παρακαλώ!» Επεμβαίνει ο Τζένσεν και εμείς σταματάμε.
«Εμείς θα εξηγηθούμε αργότερα.»
«Μη τυχόν και παραλείψουμε!»
__________________________
YOU ARE READING
G. A. Y. Love
Teen FictionΠάντα μου έλεγαν πως είμαι απλώς ένας fuckboy, από εκείνα τα άτομα που ενδιαφέρονται μόνο για την ικανοποίηση του "εγώ". Η μόνη μου έννοια ήταν η προβολή, το "φαίνεσθαι"! Αυτό όμως που αναζητούσα πραγματικά και το έκρυβα βαθειά μέσα μου ήταν ένας άν...
