G. A. Y. Love

Αν είχες έρθει πιο νωρίς

     Η κίνηση στους κεντρικούς δρόμους της Νέας Υόρκης είναι αυξημένη. Βαβούρα, αυτοκίνητα και τα χαρακτηριστικά κίτρινα ταξί γεμίζουν τους δρόμους. Είμαστε αναγκασμένοι να υπομείνουμε τα φανάρια και τους τροχονόμους, αλλά δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Ο Κρίστιαν είναι υπέροχη παρέα και γελάω με την καρδιά μου ακούγοντας τις ιστορίες του απο το Πρίνστον αλλά και απο την ζωή του στην Upper East Side. Είναι πολύ όμορφη γειτονιά, ακριβή και διάσημη. Η αγαπημένη μου σειρά, το Gossip Girl, γυρίστηκε εδώ και με την Στεφάνια όποτε βρίσκουμε αφορμή ερχόμαστε. Αλλά και πάλι, δεν τα ξέρω και πολύ καλά τα κατατόπια.
«Που πάμε;» Ρωτάω ενθουσιασμένος.
«Σε ένα εστιατόριο αρχικά...»
«Αρχικά;»
«Ναι, μετά θα πάμε αλλού.»
«Που;» Επιμένω να μάθω.
«Δεν σου λέω!»
«Πές μου!»
«Όχι!»
«Πές μου!» Προσπαθώ να το παίξω δήθεν αυστηρός αλλά τα χαχανητά μου με προδίδουν.
Μαζέψου και σταμάτα να γουργουρίζεις σαν ναζιάρικο γατάκι, βλαμμένε! Οκ, σκάω, και επικεντρώνομαι στο αυτοκίνητο, το οποίο τρέχει στους δρόμους με την συνοδία ενός υπέροχου τραγουδιού που ταιριάζει στην στιγμή. Χωρίς να το αντιλαμβάνομαι, πιάνω τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδάει....

I don't wanna live forever, 'cause I know I'll be living in vain
And I don't wanna fit wherever
I just wanna keep calling your name until you come back home

«Φτάσαμε!» Αναγγέλει.
     Φτάσαμε; Που φτάσαμε; Δεν βλέπω τίποτα! Παντού γύρω υπάρχουν τα γνώριμα πελώρια κτήρια της πόλης, μόνο που εδώ, σε αυτή τη γειτονιά όλα έναι πεντακάθαρα και παντου βλέπεις θάμνους και μαγαζιά. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω απο το αυτοκίνητο, όπως και αυτός. Δίνει τα κλειδιά στον θυρωρό και μαζί μπαίνουμε μέσα στο γιγαντιαίο κτήριο. Δεν ξέρω αν αυτό εδώ είναι πολυκατοικία ή ξενοδοχείο, πραγματικά μοιάζουν τόσο πολύ.
     Στο ασανσέρ με αφήνει να περάσω πρώτος, πράγμα που με γοητεύει. Μα τι κύριος! Παρόλα αυτά δεσμευμένος! Οκ, μπορείς να σταματήσεις να το λες συνέχεια αυτό; Σιγά το πράγμα δηλαδή! Who cares! Αν ο άλλος δεν μπορεί να τον κρατήσει δεν φταίω εγώ! Ακουγεταί ο χαρακτηριστικός ήχος και ξέρω πως έχουμε φτάσει στον -Lord Jesus- 35ο όροφο! Πιο ψηλά δεν πάει!
     Σε αυτόν τον όροφο είναι στεγασμένο ένα bar restaurant, είναι υπέροχο! Μαύρα παυώματα, κρυφός και διακριτικός φωτισμός, ένα τεράστιο κυκλικό μπάρ, έργα μοντέρνας τέχνης στους γκρι και μπεζ τοίχους, ενώ ακριβώς απέναντυ ολόκληρος ο τοίχος είναι γυάλινος, χαρίζοντας σου μια θέα που κόβει την ανάσα! Πραγματικά εκπληκτικό! Κάτι ήξερε η τσούλα η Στεφ πως θα με πήγαινε στα καλύτερα!
«Απο εδώ.» Προτρέπει καθώς ακολουθούμε τον, σεμνά ντυμένο, σερβιτόρο. «Κράτησα την καλύτερη θέση για εμάς.»
«Όντως, είναι, Κρίστιαν.» Επισημαίνω όταν πια κάθομαι, όχι και τόσο αναπαυτικά στο ψηλό σκαμνί απέναντυ του.
__________________________