G. A. Y. Love

Teardrops on my Guitar

Είναι κάποιες στιγμές που απλώς θέλεις να πεθάνεις, απλώς γιατι δεν μπορείς να βρεις τίποτα που να αξίζει στη ζωή σου. Έχω στείλει στην Στεφ, στα κορίτσια, σε όλους. Κανείς δεν απάντησε. Έφτασα μέχρι στο σημείο να στέλνω μυνήματα στο Facebook σε άσχετους απο το σχολείο μόνο και μόνο για να έχω με κάποιον να επικοινωνήσω. Να παν' να γαμηθούν όλοι! Και οι «φίλοι» και τα πάρτυ, η κοινωνική ζωή, το σχολείο. Όλα! Τι σημασία έχουν αν δεν έχεις κάποιον με τον οποίο να μοιραστείς τη δόξα; Ούτε οι γονείς μου είναι εδώ. Και ξαφνικά, τόσο αναπάντεχα, έχω μια αλλόκοτη επιθυμία να μιλήσω στους δικούς μου ανθρώπους. Σέρνομαι απο το πάτωμα μέχρι το κρεβάτι και τηλεφωνώ αμέσως στον πάπι.
«Ναθάνιελ. Τι γίνεται;»
«Γειά σου μπαμπά.»
«Όλα εντάξει; Γιατί τηλεφώνησες;»
«Τι εννοείς; Πρέπει να θέλω κάτι για να σου κάνω ένα τηλεφώνημα;»
«Όχι, αγόρι μου, εννοήται. Απλώς δεν με έχεις συνηθίσει σε κάτι τέτοια. Όλα εντάξει;»
«Ναι... Όλα μια χαρά...» Απαντάω αλλά δεν μπορώ να πείσω κανέναν απο τους δυό μας. Ένας κόμπος δένεται στον λαιμό μου και ο λυγμός ξεφεύγει ανεξέλεγκτος.
«Ναθάνιελ, θέλεις να μου πεις;»
«Όχι... Δηλαδή... δεν είναι κάτι...» Παλεύω να σκουπίσω τα σιγανά δάκρυα στα μάτια μου. «Απλώς τα έχω σκατώσει σε κάτι, πάπι. Βασικά σε όλα! Όλα πάνε στραβά τον τελευταίο καιρό!»
«Είναι κάποιο αγόρι;»
«Ναι...» Απαντώ χωρίς να αναλογιστώ καθόλου την αντίδραση του.
     Ο πάπι ποτέ δεν είχε θέμα με τη σεξουαλικότητα μου, δεν πέταξε και την σκούφια του όταν το έμαθε, αλλά πάλι, πιστεύω βαθυά μέσα του το ήξερε απο πάντα. Το πρόβλημα του ήταν με τις ερωτικές μου σχέσεις. Για τον μπαμπά γκει= αδυναμία. Φοβάται μήπως με εκμεταλευτούν, με χλευάσουν ή με απομονώσουν. Που να ήξερε πως γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Πως εγώ είμαι το είδος των ανθρώπων απο τους οποίους θέλει να με προφυλάξει.
     Ξεφυσάει. Περισσότερο γιατι δεν έχει τι να πει. Για να μη ξεστομίσει αυτό το «Σου τα'λεγα εγώ.»
«Μπαμπά, δεν είναι αυτό που νομίζεις. Κανείς δεν με χρησημοποίησε. Εγώ είμαι λάθος εδώ. Ήθελα όμως να ζηρήσω συγνώμη αλλά πλέον δεν μπορώ, δεν με αφήνει.»
«Ναθάνιελ, δεν χρειάζεται να τρέχεις πίσω απο κανέναν. Σημασία έχει που αναγνωρίσες εσύ το λάθος σου. Μη ξεχνάς, πως κανένας δεν αξίζει να σε έχει γιατι όλοι σου πεύτουν πολύ λίγοι. Αυτός έχει το πρόβλημα, όχι εσύ.»
«Πάπι, σταμάτα πάντα να με δικαιολογείς!»Ξεσπάω σε λιγμούς. «Ειδικά αυτή τη φορά εγώ τα ποκάλεσα όλα! Εγώ φταίω! Επειδή είμαι το παιδί σου δεν σημαίνει πως πάντα έχω δίκιο! Θέλω απλώς να με συμβουλέψεις, όχι να με κάνεις να αισθανθώ καλύτερα απαλλάσσοντας με απο τις ενοχές μου. Νιώθω τύψεις, εντάξει;!»
«Εντάξει, αγόρι μου, ηρέμισε. Μη μου συγχύζεσαι. Ήταν απλώς μια φάση, μια εμπειρία που θα έχεις να θυμάσαι και που θα σε κάνει πιο δυνατό και πιο σοφό. Όσο και να σου λέω εγώ ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος εσύ πρέπει να κάνεις τα δικά σου λάθη.»
«Το ξέρω, αλλά είναι τόσο άσχημο το συναίσθημα.»
«Μα και βέβαια είναι. Αλλά σκέψου ότι μετά απο αυτή την ιστορία θα είσαι πιο δυνατός και πιο σίγουρος για το τι θέλεις και το πως να διαχειριστείς μια κατάσταση. Θα τον αναγνωρίζεις πιο εύκολα τον σκάρτο άνθρωπο.»
«Δεν είναι σκάρτος!» Τον διακόπτω.
    Ξεφυσάει.
«Έστω. Αυτός δεν ήταν για σένα. Κοίτα. Πρέπει να κλείσω, είχα μια δύσκολη ημέρα στη δουλειά και αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή όταν γυρίσω, αν ακόμη θέλεις να μιλήσεις.»
«Ναι, εντάξει, καταλαβαίνω. Η δουλειά πάντα πρώτη.»
«Νάθαν, μη μου το κάνεις αυτό τώρα. Απλά φάε κάτι και δες καμία ταινία. Μπορείς να φωνάξεις και κάποια φίλη σου για παρέα. Σου υπόσχομαι όταν γυρίσω θα σου φέρω κάποιο super cool δώρο. Αρκεί να μη πεις τίποτα στη μαμά!»
«Καλά αυτό εννοήται!» Τον διαβεβαιώνω αμέσως και χαχανίζει. «Η μαμά θα φρίκαρε και μόνο στη σκέψη πως δεν είμαι καλά.»
«Αυτό ακριβώς. Λοιπόν, για να μη την πιάσει υστερία μη της πεις και πολλά.»
«Έγινε, πάπι.»
«Άντε, αγόρι μου, θα τα πούμε.»
«Ναι. Καληνύχτα.»
     Και το ακουστικό νεκρώνει, αφήνοντας με μόνο ξανά. Δεν περίμενα να τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου για κάτι προσωπικό, ποτέ δεν το έχω κάνει. Τελικά οι οικογενειακές συμβουλές ίσως να είναι οι καλύτερες. Ίσως ο Ντύλαν να μην ήταν για μένα. Ίσως να βιάστηκα μαζί του και για αυτό έφαγα τα μούτρα μου. Ίσως, ίσως, ίσως! Θέλω κάτι σίγουρο για μια φορά! Θέλω να ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι!
     Κάτι στιγμές σαν τώρα δεν την παλεύω με τον εαυτό μου! Είμαι τόσο διπολικός! Μόλις το πρωί έδινα ελαφρυντικά στον εαυτό μου και πριν λίγο αναλάμβανα όλες τις ευθύνες. Την μία θέλω Κρίστιαν, την άλλη Ντύλαν! Στις δέκα το πρωί νιώθω ο βασιλιάς του κόσμου, στο μεσημέρι θέλω να εξαφανιστώ. Μια στιγμή σοκολάτα και την επόμενη ζαμπόν! Πως με αντέχουν οι άλλοι ούτε που το ξέρω!
     Όπως επίσης δεν ξέρω πως να τακτοποιήσω το θέμα Κρίστιαν. Η καλύτερη επιλογή είναι το μύνημα. Απεχθάνομαι να λύνω καταστάσεις μέσω τσατ, αλλά ξέρω πως δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο αν τον πάρω. Οπότε μπαίνουμε Messenger και αρχίζουμε τον αγώνα. Επικαλούμαι την βοήθεια της Taylor Swift που είναι ειδική στα ζητήματα καρδιάς και ξεκινώ αφού πρώτα πατήσω το play.