Πάντα μου έλεγαν πως είμαι απλώς ένας fuckboy, από εκείνα τα άτομα που ενδιαφέρονται μόνο για την ικανοποίηση του "εγώ". Η μόνη μου έννοια ήταν η προβολή, το "φαίνεσθαι"! Αυτό όμως που αναζητούσα πραγματικά και το έκρυβα βαθειά μέσα μου ήταν ένας άν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Έχετε ιδέα τι θα πει εξοργισμένη Στεφάνια Ρεβέρ; Γιατι εγώ έχω! Πριν σας πω τι έκανα και αρχίσετε να με κράζετε, γιατι αυτό θα κάνετε, είμαι σίγουρος, να σας εξηγήσω! Δεν μπορώ να της κρυφτώ και να θέλω. Αυτό το διαπεραστικό της βλέμμα, το ανασηκωμένο φρύδι. Απλά δεν μπορώ! Της τα είπα όλα χαρτί και καλαμάρι χθες μετά το τηλεφώνημα με τον πάπι, όταν την κάλεσα σπίτι μου. Τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου πέρασα. Με κατσάδιασε κανονικότατα και μετά ξεκίνησε το κήρυγμα περι popularity και κατά πόσο έχω ξεπέσει τον τελευταίο καιρό. Όσο για το που είμαι τώρα; Στο σαλόνι του σπιτιού μου με ένα τηλεφωνικο κατάλογο στο χέρι και τα σκυλάκια Έλσα και Λίλη στο ένα πόδι. Διοργανώνει πάρτι η Στεφ... Στο σπίτι μου... Με πολύ κόσμο... Χωρίς καν να με ρωτήσει. «Το πάρτι του Κέβιν τα ξεκίνησε όλα, αλλά το δικό μας θα τα τελειώσει! Έλσα, στείλε μύνημα σε όλη την ομάδα μαζορετών, στους δικούς μας απο το τένις και θέλω όλη την ποδοσφαιρική ομάδα εδώ. Εκτός τον Τζέικομπ. Δεν θέλω να μου τα πρίξει πάλι. Λίλη» Συνεχίζει αγέρωχη και αυταρχική, όπως πάντα η Στεφ. «Θέλω ποτά, πολλά ποτά απόψε. Και βρες στον τηλεφωνικό κατάλογο κάποιον... Ξέρεις... Αυτό που λέγαμε...» «Ποιό πράγμα;» «Συγκεντρώσου, Λίλη!» «Ααα. Ναι! Τώρα θυμήθηκα!» «Τι γίνεται εδώ για να έχουμε καλό ερώτημα;» «Τίποτα ιδιαίτερο, Νάθαν. Τροποποιήσεις της τελευταίας στιγμής. Έλσα, θέλω τον Σόγιερ Μαρκς να φέρει τα μεγάλα ηχεία. Τηλεφώνησε του. Τώρα.» «Αμέσως.» «Βασίλισσα του κόσμου σου.» Σαρκάζω. «Είμαι!» Ανασηκώνει τα φρύδια και μου πετάει ένα φιλί στα χείλη. «Έλα, δεν έχουμε χρόνο. Είναι ήδη μεσημέρι, πρέπει να ετοιμαστούμε, και εσύ πρέπει να λάμψεις. Έλσα! Κάνε μια ανάρτηση στο μπλογκ του σχολείου και, προς Θεού, μη δω κανέναν looser απόψε, έχεις πεθάνει. Εκτός βέβαια οι ξεχωριστοι μας καλεσμένοι.» __________________________ Με την Στεφάνια απόψε το τερματίσαμε. Φορέσαμε ότι πιο φανταχετρό βρέθηκε μπροστά μας. Εγώ μια λαμέ ασημένια κοντομάνικη μπλούζα, δερμάτικο κολλητό παντελόνι και ένα γάντι που καλύπτει μόνο τα δάχτυλα στο αριστερό χέρι. Έχω βάψει ολοκληρωτικά τα μάτια μου ενω το makeup πάει σύννεφο. Η Στεφάνια απο την άλλη δείχνει εκθαμβωτική μέσα στο κοντό, στενό, ασημένιο φόρεμα και τις ψηλοτάκουνες γόβες. Τα σκουλαρίκια δεν τα σχολιάζω καν, ενώ έχει τα μαλλιά της μαζεμένα πίσω. «Έτσι σε θέλω, αγόρι μου. Να χτυπάς στο μάτι απο μακρυά. Να ξεχωρίζεις.» «Μεροικές φορές δεν ξέρω κατα πόσο είναι καλό να μην είσαι ένα με τη μάζα.» «Νάθαν!» Περνάει τα χέρια της γύρω απο τον λαιμό μου. «Αυτοί είμαστε. Κοινωνικοί, διάσημοι και είναι ωραίο. Είναι ο κόσμος μας. Πάνε κάτω και δείξε ποιος κάνει κουμάντο! Γιατι αυτός είσαι εσύ και εγώ. Ούτε η Λίλη, ούτε η Έλσα, ούτε ο Λίο. Κανένας. Είμαστε άλλου επιπέδου εμείς. Όλους αυτούς που έχουν μαζευτεί εκει κάτω τους κοιτάμε απο ψηλά και μεροικές φορές πρέπει να τους θυμίζουμε την θέση τους.» «Στεφάνια, μιλάς σαν μια κακομαθημένη σκύλα.» Το σχόλιο μου την κάνει να ανασηκώσει ειρωνικά το φρύδι. «Ενώ εσύ;... Αναλογίσου λίγο τι έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια στο Λύκειο. Με τι άνεση έτρωγες σπασίκλες για πρωινό! Επειδή όμως ο γείτονας σου είναι μαλάκας και ο ξάφερφος μου πεισματάρης, δεν σημαίνει πως θα αλλοιώθεις... Αυτός είσαι!» «Έχεις δίκιο Στεφ...» «Το ξέρω οτι έχω, honeybee.» Αποταβιέμαι απο την αγγαλιά της και ανοίγω την πόρτα. Πηγαίνοντας στην πίσω αυλή παρατηρώ πως παιδιά αρχίζουν να μαζεύονται κάθε στιγμή. Όλοι είναι εδώ. Για μένα. Ίσως τελικά η Στεφ να έχει πράγματι δίκιο: Είμαι κάποιος που στέκεται πιο ψηλά απο τους άλλους, αλλιώς γιατί να έρθουν όλοι αυτοί στο πάρτι μου. Ας πιούμε σε αυτό λοιπόν. Στη στέψη μου ως βασιλιάς και στην αποφοίτηση απο το λύκειο...
