Droomprins Gezocht [oud]

H9 | euforisch

DOUGLAS LEUNDE HEEL DICHT NAAR ME TOE, waardoor ik de neiging kreeg om achteruit te stappen. De spieren in zijn gezicht trokken samen en hij boog zich weer van me weg. "We zijn hier pas vijf minuten en je ruikt nu al naar bier."

"Correctie, we zijn hier al een half uur," begon ik, met een blik op de gouden wandklok, "en ik heb pas twee biertjes op. Valt best wel mee." Ik kneep het lege, oranje plastic bekertje in mijn hand samen en gooide hem achteloos op het tapijt van de woonkamer. "Al kan ik op dit moment wel weer wat alcohol gebruiken. Ik heb deze nu al twee minuten op."

Douglas' lippen vormden zich tot een dunne lijn. "Komt dit door je vriendje?" vroeg hij vervolgens achteloos.

Ik wierp een vluchtige blik om ons heen, maar niemand leek hem gehoord te hebben. "Niet zo hard," siste ik. Ik maakte rechtsomkeert en beende de rustige ruimte van het huis uit. Ik moest door een oase van muziek en bezweette, dansende tieners voordat ik in de vrijwel verlaten keuken uitkwam, waar twee stelletjes elkaar aan het aflebberen waren.

Ik merkte pas dat Douglas me gevolgd was, toen ik mezelf weer een beker vol had geschonken en op het aanrecht was gaan zitten. "Serieus, ik wil het er niet over hebben," waarschuwde ik hem. "Zeker niet met mensen erbij."

Hij wierp een blik op de stelletjes en rolde met zijn ogen. "Die zijn té dronken en té druk bezig om te luisteren. Bovendien kunnen we je 'app-vriendinnetje' wel even Stephanie noemen. Dus, hoe zit het met Stephanie?"

Ik prutste aan de veters van mijn sneakers—ik had mijn voeten op het aanrecht geplaatst—en nam nog een slok van de bittere vloeistof. "Stephanie is een eng, afluisterend kutwijf," begon ik. Het moest de alcohol zijn die door mijn bloed vloeide, want ik was niet de persoon om dit soort dingen te bespreken. Zeker niet met Douglas.

De nog volledig nuchtere jongen in het hemelsblauwe shirt leek een psychologisch praatje op een feestje blijkbaar best normaal te vinden, want hij knikte alsof hij het begreep. Hij zette zijn handen op het aanrecht en hees zichzelf ook omhoog. "Waarom?" vroeg hij, zodra hij op het koude marmer zat.

Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en staarde naar het plafond. "Ze wist waar we het over hadden in de kleedkamer. Dat weet je toch niet zomaar? Ik bedoel, misschien stond er iets op te nemen ofzo, maar er is me niets opgevallen. En als er niets stond op te nemen, betekend dat dat het iemand van het team is. Kun je je daar iets bij voorstellen?"

"Niet echt," zei Douglas na een tijdje. "Ik bedoel, als ik er over nadenk dat iemand als Nico of Gabriel je leuk vindt, denk ik echt 'nooit'. Maar wie weet, misschien Kevin of Cheng. Of zelfs Jordan of Mateo."