Droomprins Gezocht [oud]

24 | breek me uit

DE BYTHESEA VILLA was verreweg het grootste en best beveiligde gebouw dat ik ooit gezien had. Bewakers checkten Nolan's vingerafdrukken en scanden zijn gezicht voordat ze iemand influisterden om de poort te openen.

Achter die poort bevond zich een groot plein omringt door bloemen, bomen, struiken en gras, en in het midden van het plein stond een grote fontein die magisch verlicht werd in de duisternis.

Nolan wees naar de grote garagedeuren, en met een simpele druk op een knopje van het dashboard gleed één van de deuren open. Zodra we binnen waren, sloot hij direct weer. We reden langs een rij van prachtige, glinsterende auto's die meer waard waren dan het jaarsalaris van mijn moeder. Ik parkeerde de SUV op de enige vrije plek die ik kon vinden.

Nolan nam ons mee naar een aparte kamer in de garage, waar zijn kenmerkende zwarte motor geparkeerd stond. Tegen de muur stonden kasten gevuld met blikken en potten met allerlei soorten verf.

"Dat is véél verf," mompelde ik.

Nolan knikte langzaam, waarna hij me wenkte naar het enige deurtje in de kamer. "Kelder." Zijn stem was toonloos.

Ik haalde diep adem. Wat was mijn beste optie hier? Als ik nu zou omdraaien, zou iedereen me een watje vinden en had ik gefaald in mijn enige missie: bewijzen dat Nolan geen gevaar voor me vormde. Ik moest nu gewoon doorzetten. Er waren hier zés andere mensen naast mij en Nolan. Ik was echt niet in gevaar.

"Heb ik bereik in je kelder?" vroeg ik daarom, terwijl ik langs hem heen liep, de smalle, stenen trap af. Er was maar één klein lampje aan het plafond en ik voelde me lichtelijk claustrofobisch naarmate ik verder afdaalde.

"Ja," klonk Nolan's stem van vlak achter me.

Een golf van opluchting spoelde over me heen. "Dus ik zou bij wijze van spreken gewoon 911 kunnen bellen?"

Een hese lach. "Ja."

Natuurlijk kon het zijn dat hij loog, maar nu ik al opgesloten zat, leek dat zo'n stom iets om over te liegen.

We kwamen aan bij een andere stalen deur. Nolan kwam heel dicht achter me staan en haalde een schakel over die naast de deur zat. Daarna duwde hij de deur open en onthulde hij een ruimte die heel wat lichter was dan ik had verwacht.

Nolan duwde me naar binnen en het duurde enkele minuten voordat mijn ogen gewend waren, maar ik was blij verrast doen ik eindelijk weer kon zien.

De anderen waren inmiddels al langs me heen gelopen. Een paar van hen waren in een andere ruimte verdwenen, maar hun luide stemmen galmden nog steeds door de ruimte. Een paar anderen waren op de banken neergeploft en lieten elkaar dingen zien op hun mobieltjes.

Dit leek een normaal huis. We stonden in een woonkamer met witte muren en een crèmekleurige, marmeren vloer. Ten midden van de zwarte banken lag een zacht wit kleed met daarop een glazen tafel gevuld met tijdschriften, huiswerk en boeken. Er hing een gigantische flat screen aan de muur en er zat een open haard onder, waar mijn blik even op bleef hangen.