Droomprins Gezocht [oud]

28 | zeg gewoon ja

DIT WAS AL DE TWEEDE KEER in de span van drie dagen dat Nolan Bythesea me thuisbracht in zijn prachtige zwarte SUV. Nou ja, het was meer ik die mezelf thuisbracht, want ik mocht altijd rijden en ik genoot van iedere seconde in de prachtige wagen.

Dit keer was het echter akelig stil.

Toen we op mijn oprit parkeerden, deed ik iets wat ik nooit van mezelf verwacht had: "Loop je even mee naar de deur?"

Het was algemeen bekend waarom je iemand mee zou laten lopen naar je deur, vooral als het donker was buiten en er miljoenen sterren aan de hemel stonden. Als je niet wilde zoenen, was er geen reden om tegen de knappe jongen naast je te vertellen dat hij mee mocht lopen.

Nolan verstijfde even voordat hij achteloos zijn schouders ophaalde. "Ik moet toch uitstappen."

Hij volgde me over de oprit, het kleine pad door de voortuin en vervolgens de trap van de veranda op. Ik ging met mijn rug naar de deur toe staan en wachtte af, maar Nolan hield een overduidelijke meter afstand.

Ik keek naar de pluizige roze beer met het grote paarse hart in zijn pootjes. Ik wriemelde even aan één van de oortjes voordat ik het naar Nolan uithield. "Hier."

Als ik geen kus zou krijgen, kon ik op zijn minst iets schattigs doen. Hij had toch mijn hand vastgehouden en me geholpen met de spelletjes op de kermis? Hoe raar was het om hem iets te geven?

Blijkbaar heel raar, want hij staarde ernaar alsof ik net een documentaire over Jozef Stalin uit mijn achterzak had getrokken en hem had verteld dat ik die altijd bij me droeg voor geluk tijdens proefwerken. "Wat?"

"Voor jou," zei ik, lichtelijk onnodig. "Als bedankje voor vandaag."

Hij trok een wenkbrauw naar me op. "Ik dwong je."

Ik beet op mijn lip. "Omdat je me op wilde vrolijken."

"Dat is niet waar." Zijn kaakspieren spanden aan. "Ik hoopte dat Mateo het zou zien. Ik wilde jullie kapot maken."

Het lukte me nog net om zijn stormachtige grijze ogen vast te houden met mijn blik. "Oké." Ik deed geen moeite om te verbergen dat ik hem niet geloofde.

"Ik heb een hekel aan knuffels." Hij stapte naar achteren. "Hou die troep zelf maar."

Mijn hart trok samen en ik sloeg mijn ogen neer. "Maar ik heb hem voor jou gewonnen."

"Alsof dat me interesseert. Ik ben rijk. Ik hoef geen rotzooi van de kermis en al helemaal niet van een goedkope hoer." Hij klonk verbeten, alsof... alsof hij fysiek pijn had.

Ik knipperde vluchtig zodat ik niet zou huilen. "Gooi hem dan weg als je thuis bent! Jézus, kun je niet gewoon voor een seconde doen alsof je een hart hebt?"

"Als ik doe alsof—" Zijn stem haperde even. "—dan krijg je ideeën."

Mijn hart klopte in mijn keel. "Ideeën? Zoals?"