Droomprins Gezocht [oud]

14 | maak je geen zorgen kind

DE SCHOOLBIBLIOTHEEK WAS STIL. Angstvallig stil, zoals voor een storm. Blijkbaar was dat altijd zo, maar ik was niet bepaald een boekenpersoon, dus ik kwam hier eigenlijk nooit.

Mateo en Michelle waren er al. Er waren ronde tafeltjes uitgespreid in her midden van de bieb alsof het een soort terrasje was, en zij hadden plaatsgenomen aan één van die bewuste tafeltjes. Michelle was haar haren aan het borstelen en Mateo had zijn koptelefoon op en was aan het schetsen in een schrift.

Ik liep naar hen toe en plaatste mijn tas hard op de tafel, waardoor ze beiden opschrokken. "Hé," was mijn enige begroeting.

Het was studeren na schooltijd. Niemand mocht verwachten dat ik daar enthousiast over zou zijn.

"Nate!" riep Michelle uit, waarna ze hevig zwaaide. Ik had geen zin om haar te vertellen dat ik letterlijk nog minder dan een halve meter bij haar vandaan stond en dat die beweging zeer agressief overkwam. "Wat fijn dat je er bent!"

"Ja," mompelde ik vermoeid, waarna ik op de stoel plaatsnam die het verst bij Michelle vandaan stond, al stond er nu maar één stoel tussen ons in en zat ze recht tegenover me.

Aan mijn andere kant zat Mateo, die me een vriendelijke glimlach schonk. "Nathaniel, het is goed om je weer te zien." Mijn naam rolde met het dikke, Spaanse accent over zijn tong.

Een rilling liep over mijn ruggengraat. Door mijn gebrek aan woorden gaf ik hem alleen een afgemeten knikje, waarna ik mezelf in mijn rugzak begroef om mijn boeken eruit te halen.

Nadat ik mijn boeken had geopend en mijn tas op de grond had gesmeten, zette ik mijn mobiel op stil en plaatste ik hem netjes ondersteboven op het tafelblad. Als Mateo Shadow was zou ik geen appjes krijgen, maar als hij het níét was, leek het me niet erg beleefd om constant op mijn mobiel te kijken.

Mateo vouwde zijn handen ineen. "Laten we dan maar beginnen."

Het volgende uur spendeerde we—tot mijn eigen verbazing—daadwerkelijk met Spaans. Mateo probeerde onze uitspraak te verbeteren en onze woordenschat uit te breiden, en ik was opgelucht door het feit dat ik niet álles vergat, want meestal deed ik dat wel.

Daarbij was het natuurlijk ook helemaal niet verkeerd om naar een knappe Spaanse jongen te luisteren. Zijn stem was werkelijk heerlijk en mijn obsessie voor talen die ik niet tot amper begreep, was daar natuurlijk de schuldige van.

Toen we eindelijk besloten te pauzeren, zuchtte Michelle opgelucht. "Ugh, Spaans is zo zwaar!" riep ze uit, waardoor de bibliothecaresse luid kuchte. "Sorry," murmelde ze vervolgens onder haar adem.

"Het valt best wel mee. Als je het eenmaal een beetje kunt spreken en lezen, heb je het zo allemaal onder de knie," stelde Mateo haar met een glimlach gerust.

Ze glimlachte terug en richtte zich vervolgens tot mij. "Zeg Nate, ik hoorde de jongens dus gisterochtend praten..." Ik beet op mijn lip om een grom te onderdrukken. "Wie is Stephanie? Ik bedoel, ik ken wel Stephanies, maar ik heb je nog nooit met een van hen gezien, dus ik weet niet zeker of die het zijn."