Droomprins Gezocht [oud]

20 | de grot

MET NOLAN PRATEN zou waarschijnlijk ongeveer het zelfde zijn als verdronken worden door een bodybuilder. Of misschien was het net iets erger dan dat. Ik moest een gesprek voeren met de agressieve, drugsverslaafde schooier die het bed deelde met mijn zus.

Wat een geweldig leven had ik toch.

Nolan bevond zich op de drukke parkeerplaats van de school, ergens aan de rand in de schaduw van een boom. Naast hem stond een grote, zwarte motor, en hij werd omringd door jongens die net zo intimiderend waren als hij en allemaal sigaretten en joints hadden aangestoken.

Het was vast nog niet te laat om terug te krabbelen. Vanuit mijn ooghoek zag ik Michelle ongeduldig naar me gebaren voordat ze weer in het schoolgebouw verdween. Zij zou Mateo gaan halen met Douglas.

Ik haalde diep adem en begon aan mijn weg naar Nolan. Iedere stap liet mijn hart net iets sneller kloppen. Dit was een belachelijk idee. Ze zouden me waarschijnlijk in elkaar slaan totdat ik dood was, en er was niemand op deze overvolle parkeerplaats die zou ingrijpen als ze ook maar iets om hun eigen leven gaven.

De Koreaanse jongen van Nolan's groep merkte me als eerste op. Zijn naam was Dae; hij was berucht omdat hij 'overal wel aan kon komen' en 'je moeder zou vermoorden als je niet betaalde'. "Bythesea, wat de fuck doet die kneus hier?"

Nolan richtte zijn hoofd naar mij. Hij droeg nog steeds zijn stomme zonnebril, beanie en kapotte kleding. "Pittig katje," mompelde hij, waarna hij nog een trek nam van zijn joint.

Ik schraapte mijn keel. "Kan ik even met je praten?"

"Nee," snauwde Dae. "Flikker op."

"Je staat in mijn zon, bitch," zei de jongen met de warme bruine huid die het verst in de schaduw stond. Owen, als ik me niet vergiste. "Ik breek je fucking neus als je niet opsodemietert."

Als ik net gespannen was, gierde er nu een zekere doodsangst door mijn lichaam. "Luister, ik wil alleen—"

"Ja, wat wil je?" Dae deed een stap naar me toe, en de wietgeur sloeg in mijn gezicht. "Een paar blauwe plekken? Een gebroken arm? Cocaïne?"

"Dae." De jongen kwam direct tot stilstand, waardoor ik niet verder achteruit hoefde te deinzen. We keken allebei richting Nolan. "Hier, pittig katje," raspte zijn hese stem, alsof hij een hond naar zich toe riep.

De brok in mijn keel was te groot om te protesteren. Ik manoeuvreerde door de groep drugsverslaafden heen, maar al hun vieze blikken waren een stuk milder geworden nu Nolan me toestemming had gegeven om in zijn buurt te komen.

Nolan trok een wenkbrauw naar me op. "Wat moet je?"

Wat een geweldige vraag. Dat was nou net het enige wat ik niet van tevoren bedacht had. Waar moest ik het in godsnaam over hebben? We hadden een fucking hekel aan elkaar. Wat vond Nolan acceptabel om zijn aandacht aan te besteden? Ik had niet eens gedacht dat ik zo ver zou komen.