Droomprins Gezocht [oud]

30 | jij wint weer

ELOISE BLEEK EEN SPRINGERIG klein meisje te zijn met zwartgeverfde haren, donkere oogmake-up en een lolita-outfit. Michelle leek eerst een beetje afstandelijk, maar ze had duidelijk een zwak voor alles wat vrolijk en miniatuur was, dus ze kreeg al snel een glimlach op haar gezicht.

De walm van wiet die Nolan met zich meebracht, rook ik voordat ik überhaupt door had dat hij naast me stond. Ik stapte iets van hem weg en gaf hem een kille blik. Mateo leek ook alles behalve blij dat juist Nolan de persoon was die me moest helpen.

Nolan maakte een hoofdbeweging naar het boek dat op het tafeltje naast me lag. Het duurde een paar seconden voordat ik me herinnerde dat hij een man van weinig woorden was en dat ik het in principe met één-woord-reacties en lichaamstaal moest doen, zeker nu onze minioorlog gaande was.

Het was net alsof hij me niet een paar dagen geleden tegen een deur had gesmeten en me had toegestaan mijn handen over zijn huid te laten glijden.

Ik griste het boek van de tafel en gaf hem aan hem. Zijn koude vingers streken over de mijne terwijl hij het boek van me overnam, en er gleed een rilling door mijn ruggengraat.

Hij vond uiteindelijk de juiste bladzijde en duwde het boek bruusk in mijn handen. Op de pagina stonden grote doeken met hoekige en kleurrijke beelden met erboven 'kubisme'. Ik had werkelijk geen idee wat ik hiermee moest en wat de bedoeling was.

Mijn enige optie was dus om mijn wenkbrauw naar hem op te trekken. "En wat moet ik hiermee? Het is niet zo dat ik nu op magische wijze weet wat ik moet doen of zo."

Nolan grimaste, mild geïrriteerd. "Hoekige vormen. Abstracte beelden," raspte zijn rauwe stem.

"Spannend. En wat moet ik dan doen?" wierp ik terug.

Hij tuitte zijn lippen. "Minder dom zijn."

Mijn gezicht werd warm en voor ik wist wat er gebeurde, had Mateo zijn hand al om Nolans bovenarm geklemd en kneep hij er zo hard in dat zijn knokkels wit werden. "Misschien moet iets respectvoller zijn, vieze klootzak. Hij is geen psychopaat die geobsedeerd is door kunst zoals jij. Als je het nog één keer waagt om zo tegen hem te praten—"

Nolan trapte hard tegen Mateo's scheen, waardoor hij sissend achteruit hinkte. Mijn ogen glipten naar beneden en het viel me op dat de neuzen van zijn schoenen best wel eens van staal zouden kunnen zijn.

"Spaanse flikker, ik vroeg je niets." Nolan draaide zich onaangedaan weer naar mij toe en tot mijn spijt was slikken erg moeilijk. "Zorg dat je Spaanse chihuahua in zijn mand blijft, pittig katje."

"Misschien moet je mijn Spaanse chihuahua dan niet uitdagen," snauwde ik.

Hij zette een stap naar me toe en ik voelde hoe mijn spieren verlamden van angst. Er straalde iets van hem af wat me het idee gaf dat hij me hier en nu zou vermoorden als ik te ver zou gaan. Misschien heeft Mateo gelijk. Misschien is hij echt een psychopaat.