Married to Unknown

XXXI.

Note: This is not the original chapter 31. My draft was lost, why? That's what I don't know. That update contains nearly 3k words and now I'm back to 200+ words and it's pissing me off right now. I don't know where I gathered my patience to restart writing the whole chapter but I'll do my best. This is going to be a very rushed update so expect A LOT of errors. Still, enjoy reading!

Gemma

"Miss isang order ng pinaka best shot niyo dito." I smiled at the woman sitting infront of me and made her order. I was back to my ordinary life. Trabaho, tulog, kain. It's the same routine every day at pumasok ulit ako bilang isang bartender sa isang club. It's been like what? 6 months? Pero sariwa pa rin sa akin 'yon, na parang kahapon lang iyon nangyari. Naalala ko pa yung masasakit na salitang binitawan ko sa kanya. Every detail. Everything. I can still remember that time when he left. I maybe the most stupid woman I know. It was my fault. It was my fault that he left. I was so sellfish.

"Here you go, enjoy your drink."

But what can I do? After I signed our annulment paper. Nawala na rin siya ng parang bula. Tuwing gabi, palagi akong umiiyak at pinagsisisihan lahat ng ginawa ko. Minsan nga kinukulit ko pa si Rose para maki-update kay Luc. At oo, hindi pa rin niya alam na siya ang naging asawa ko. But it hurts me to see what he turned into. He's dating a woman who was remained mysterious pero malakas ang kutob kong si Nicca iyon. I guess I did the right thing.

At exactly 11:00 P.M. off ko na kaya naman pagkatapos kong mag ayos ay umalis na ako sa pinagtatrabahuan ko. Hindi ko alam kung paano ako nakabangon nitong nakaraang buwan pero wala rin naman mangyayari kung magkukulong lang ako habang iyak nang iyak sa kwarto ko. O still need to make a living for myself, for my future. Ngayon wala na si nanay, ako na lang mag isa ang nasa bahay. It's so quiet and almost creepy but I can manage. But the quietness makes me think of him. There's no place of distraction when I'm alone. Palagi nalang siya sumasagi sa isipan ko kahit na anong gawin ko. He won't leave my mind kahit na anong pilit ko. At ngayong siya na naman ang iniisip ko, hindi ko maiwasang masaktan. I did this to myself, I deserve this.

Pagkauwi ko nang bahay, kadiliman agad ang bumungad sa akin. It wasn't new for me, sanay na rin ako sa ganito. I feel so empty and lonely inside. Ganito pala ang pakiramdam na mamuhay nang mag-isa. Binuksan ko yung ilaw at nanlaki ang mata ko sa taong nakahiga sa sofa habang nakakalat ang mga icool sa sahig. Mas nilapitan ko pa yung kinaroroonan niya at hindi nga ako nagkakamali. Andito si Hector...teka anong ginagawa niya dito?

"Hector?" No response.

"Hector?" Gumalaw siya pero hindi siya nagising.

"Hector..."

"Fivekfjgrirhgminutesjifripa."

"Ano?"

"jdhwoufhewpifrefno."

"HECTOR!"

"ASAN?! ASAN ANG SUNOG?!" Bigla siyang napabalikwas sa kinahihigaan niya at napatingin sa akin. "UMALIS NA TAYO DITO! AYOKO PANG MAMATAY!" Halos magising yung kapit bahay dahil sa lakas ng sigaw niya.

"Ano? Teka nga lang. Walang sunog kaya kumalma ka at saka isa pa, anong ginagawa mo dito?"

"Whew!" Nakahinga siya ng maluwag sa sinabi ko. I can't help but to smile, hindi mapagkakaila na na-miss ko 'tong icool maniac na 'to pero ang nakakapagtaka, bakit siya andito?

"Ano ka ba Gemma huwag ka ngang mag maan-maangan diyan. Birthday kaya ni boss kaya tara na!"

"T-Teka bakit mo isasama?"