Sökük Ruhların İlmeği

1

İkiye On Kala - İyi ve Güzel Kadınlar Hep Ağlar

~

Yaşamak istemediğimi ne zaman fark ettiğimi hatırlamıyorum, yaşamak için isteğim olmadığı gibi intihar için de cesaretim yok. Dostum, çıkmazdayım.
-Yasemin'den

~

Medya, Zühre.

~

Hayat güzeldi.

En azından üzerinde duran gökyüzüne bakarken genç kız böyle düşünüyordu, bir kibrit yandı zihninde.

"Buldum!"

Sesindeki heyecan, en yakın iki arkadaşını ürküttü ve bunlardan kıvırcık saçlı, güzel sesli olanı aklındaki soruyu sordu.

"Neyi?"

Güneşli bir perşembe günü, evlerindeki atıştırmalıklarla birlikte parkta buluşup zaman öldürmek istemişlerdi.

"Neyin koleksiyonunu yapacağımı tabii, hani doktorun söylediği..."

Ali güldü, konuşurken sesindeki ironi belli ediyordu.

"Vay, bu kadar kısa(!) sürmesini beklemiyordum."

Zühre imayı gözardı etti, uzun boylu çocuğun söylediği doğruydu, doktor ona bu fikri verdiğinden beri aradan haftalar geçmişti ama genç kız en güzelini bulmak için beklemişti.

"Duymak istiyor musun, istemiyor musun?"

Cemile, Ali'nin yerine cevap verdi.

"İstiyorum, anlat."

"Gökyüzü koleksiyonu yapacağım."

Ali Cemile'ye, Cemile Ali'ye bakıp sen anladın mı ne demek istediğini bakışı attılar ama cevapları aynıydı.

"Bu demek oluyor ki..." Ali, Zühre'nin devam etmesi için bir cümle kurdu.

"Unutmak istemediğim günlerde gökyüzünün resmini çekip saklayacağım, bugünden başlayıp. Nasıl?"

Zühre geçirdiği bir kazadan sonra kalp yetmezliği çekmiş, ona göre uzun ama bir başkası için kısa bir süre bağış beklemiş ve yeni kalbine kavuştuktan sonra ona alışma sıkıntısı çekmişti.

Ruh doktoru Koray Bey, ona onu mutlu edecek bir şeyleri biriktirmesini söylemişti ve genç kız kararını arkadaşlarıyla piknikteyken bulmuştu.

"Bana oldukça yaratıcı ve mantıklı geldi."

"Hah! Bu iki sıfatı bir tek sen bir arada kullanabilirsin herhalde Şapkacı."

Üç yaşında da olsalar, yirmi üç de, birbirlerine verdikleri isimler asla değişmeyecekti. Alis ve Şapkacı, ikisinin de en sevdiği kitap olan Harikalar Diyarı'ndan alıntıydı ve çok küçükken takılan bu lakapların yazımı doğru olmasa da Ali, Alice yerine Alis diyordu Zühre'ye.

Cemile ise onların oyunlarına lisedeyken katılmış ve bir daha kopmamıştı. Üç arkadaş tüm güzellikleri ve yanlarındaki zorlukları birlikte görmüşlerdi.

"Evet sanırım doğru bu, o zaman koleksiyonunun ilk parçasında yer almak istiyorum."

Zühre telefonun kamerasını gökyüzüne çevirdi ve üç tane el de girdi kadraja, gökyüzü koleksiyonunun ilki çekilmiş oldu böylece.

Cemile, üniversitenin ikinci yılındaydı, Ali bu sene kazanmıştı, Zühre ise kazadan sonra kaçırdığı ipin ucunu yakalamayı yeniden deneyecekti.

Üç çocuk ruhlu genç göğe bakarken her birinin zihninden başka bir şey geçiyordu.

Koyu kahverengi saçlarını tek bir tel tokayla toplamış olan Zühre, atmakta olan kalbinin sesini dinlerken kalbin asıl sahibini ve onun yaşamını düşünüyordu. Yaşından çok daha küçük göstermesine neden olan kısa boyu, kısa saçları ve güneş vurduğu için iyice belli olan çilleri vardı.

Ali'nin aklında ise başlayacağı üniversitenin masraflarını nasıl karşılayacağı... Geç de olsa eğitim hayatına devam ettiği için seviniyordu ama şimdi çalıştığı işten daha kazançlı ve okula yakın bir tanesini bulması gerekiyordu.

Onlarla lisede tanışan Cemile tenlerindeki varlığını belli eden güneşe aldırmadan Ali'ye bakıyordu, çocuğun simetrik bir yüzü yoktu. Çene kemikleri daha çıkık, dişleri yamuk ve burnu da mükemmellikten uzaktı, yine de öyle bir gülümserdi ki tüm bu kusurları onu kusursuz kılardı.

En azından onu her zaman olduğundan daha yorgun gösteren çökük göz altlarına sahip olan kız böyle düşünüyordu onun yüzünü izlerken ama aklına gelen sorumluluklarıyla birlikte bu düşüncesi sislerin arasına karıştı.

Yakası açık, ayak bileklerine kadar inen sarı bir elbise giyen kız oturduğu yerden kalktı ve hayatındaki en sevdiği iki insana baktı.

"Alis ve Şapkacı! Kalkın bakalım, buradan kütüphaneye gitmem gerek ve şimdiden geç kaldım."

Hepsi ayaklandı ve kızın peşine takıldı, hep yaptıkları gibi...