Vandaag is het zover, de dag dat ik ga trouwen met Luke. We hebben een kleine zaal afgehuurd voor het feest en de trouwerij zelf vindt plaats in de mooie natuur net buiten Sydney. Tot nu toe verloopt alles volgens plan, behalve dat af en toe de stroom uitvalt, omdat de locatie nogal afgelegen ligt. 5 maanden geleden vroeg Luke me ten huwelijk op de plek waar we elkaar voor het eerst zagen. Ik heb nog vaak teruggedacht aan de tijden die we samen hebben gehad in onze jeugd. Die zorgeloze jaren waarin we gewoon lekker op bed muziek konden luisteren, muziek konden spelen in de garage en niks konden doen. De jaren daarna waren dan niet hoe je het zou willen, maar je kan ook niet alles hebben. Als ik er zo aan terugdenk, ben ik er wel zeker van dat we niet de rustigste relatie hebben gehad, maar alle ups en downs hebben ons wel gemaakt tot wie we nu zijn en daar ben ik trots op.
'Oh mijn god, Melanie waarom heb je je jurk nog niet aan, bijna iedereen zit al op zijn plek te wachten!' zegt Floor als ze mijn kleedkamer binnenkomt. Hierdoor word ik uit mijn gedachten gerukt en begint ook bij mij paniek de overhand te nemen. Floor heeft zo ongeveer de hele trouwdag tot in zijn puntjes uitgewerkt en normaal gesproken is ze erg rustig, dus nu ze zo binnenkomt, maak ik me best wel zorgen.
'Wat? Nu al? We zouden toch pas om 5 uur beginnen?' Ik kijk op de klok die in de kamer staat en daar staat dat het nu half 3 is, dus zou ik nog genoeg tijd moeten hebben om me voor te bereiden.
'Ja, het is nu half 5! Doordat de stroom zo vaak uitvalt zijn alle klokken stil blijven staan,' zegt Floor gestrest.
'Nee, dat meen je niet. Ik kan me niet in een half uur klaar maken voor mijn trouwdag!' kan ik nog paniekerig uitbrengen.
'Gelukkig heb je mij daarom nog,' zegt Adinda die met al haar make-up en haar spullen de kamer binnenstormt, 'trek je jurk aan en ik zorg voor de make-up en de haarstijl die je hebt uitgezocht.'
Zo snel als ik kan verwissel ik mijn spijkerbroek en blouse voor mijn trouwjurk. Hij is wit en zit strak om mijn bovenlichaam. De rug is open en vanaf net iets boven mijn heupen loopt hij wat wijder uit. Als ik tevreden ben met hoe mijn jurk zit ga ik zitten in de stoel waar Adinda bij staat. Ze doet mijn haar op de manier die ik bedacht had, vastgemaakt aan de achterkant, maar nog wel elegant, en brengt een dun laagje make-up aan. Daarna gaat ze weer weg om me even tijd te geven om me voor te bereiden. Het is nu 5 voor 5, dus het is bijna zover. Ik trek snel mijn hakken aan en ga voor de grote, met goud omlijnde spiegel staan. Ik zie er goed uit, al zeg ik het zelf. Mijn haar en make-up zitten perfect en ik heb ook nog eens de mooiste jurk die er bestaat aan.
'Oké, Mel, je moet nu toch echt komen, het is zover,' zegt Floor met een glimlach als ze achter me komt staan. 'Je ziet er echt prachtig uit.' Ik zie wat tranen in haar ooghoeken vormen en ze kijkt snel weg. Ik draai me om en geef haar een knuffel.
'Ik ben er klaar voor,' zeg ik en we lopen samen naar de deur, waar mijn vader staat. Floor loopt snel naar buiten voordat iemand mij kan zien en gaat zitten op haar plek. Ik kijk mijn vader aan en hij kijkt trots terug.
'Je bent prachtig, meisje,' zegt hij met een grote glimlach. Ik haak mijn arm in die van hem en dan begint de muziek. Natuurlijk hebben Luke en ik gekozen voor Tenerife Sea van Ed Sheeran. De grote deuren voor ons gaan open en we zien iedereen zitten en naar ons kijken. Abigail, Tamara, Lili, de rest van de band en nog vele anderen. Ook de persoon die op dit moment het belangrijkst is, staat naar me te kijken, Luke. Als we bij hem aankomen, pak ik zijn beide handen vast. Gelijk voel ik mezelf tot rust komen. Even kijk ik om me heen en word ik me bewust van de mooie natuur die ons omringt, de lucht is strakblauw en de bergen om ons heen geven me het gevoel dat alles nu om ons draait en niemand anders. Dan kijk ik in Lukes ogen, dezelfde ogen waar ik vroeger al in verdronk. Dat gevoel is gelukkig nooit verdwenen. We blijven elkaar aankijken, we kijken geen seconde weg.
'Luke Robert Hemmings, neem jij Melanie Jane White tot je wettige echtgenote?'
'Ja.'
'Melanie Jane White, neem jij Luke Robert Hemmings tot je wettige echtgenoot?'
'Ja.'
'Dan mag u nu de bruid kussen.' We kijken elkaar aan, we hebben allebei tranen in onze ogen, van vreugde natuurlijk. Luke buigt voorover en drukt zijn lippen zachtjes op die van mij.
Op dat moment was ik gelukkiger dan ooit tevoren. Ik wist dat dit was hoe wij moesten eindigen. Samen.
a/n
Surprise! Bijna een jaar nadat ik het laatste hoofdstuk van dit boek heb gepost kom ik met een epiloog. Ik heb geen idee of iemand dit nog gaat lezen, maar ik wilde het toch nog proberen. Zie dit maar als een bedankje voor de 100K (!!!) op Carry On deel 1! Ik ben iedereen die alles heeft gelezen zo dankbaar. Maar oke, dit is dan echt echt echt het einde. Ik hoop dat jullie genoten hebben van het verhaal van Melanie en Luke. Ik in ieder geval wel. Ook ben ik op dit moment bezig met een ander boek (geen fanfictie) in het Engels. Het kan nog wel even duren voordat ik dit ga uploaden, maar als je het zou willen lezen kan je me altijd volgen om een bericht te krijgen als ik iets upload!
Heel erg bedankt dat jullie zo trouw waren aan mij en aan dit boek! <3
xx
dani
