''Hem seninle konuşacaklarım da var.Bu yüzden yarın biraz erken gelsen iyi olur.''
Dedi ve annemle odadan çıktılar.Acaba benimle ne konuşacaktı? Belki pişman olmuştu.Hayallerimin peşinden gitmemin daha önemli olduğunu söylecekti ya da beni kararımdan vazgeçirmek için aklımı karıştıracak,beni ikilemde bırakacak şeyler söylecekti.
Şu an bunu düşünmek istemiyorum.Uzun bir alışverişten geldim ve çok yorgunum.Birazdan yağmur yağacak ve hava şimdiden soğumaya başladı.Üzerime bir hırka aldım ve MP3'ümden müzik dinlemeye başladım.Bir süre sonra müzik dinlemeyi bıraktım.Nedensiz yere odama ve dışarıya bir göz gezdirdim.Ben sadece bu şeyleri kaybetmek istemiyordum.Buradaki insanları.Bu şehri.Yatağıma uzandım ve yağmuru seyretmeye başladım.
Sabah kalktığımda saat henüz 06.00'ydı.Dün gece farkında olmadan uyumuş olmalıyım.Aşağı indiğimde henüz kimse kalkmamıştı (doğal olarak).Birazda canım sıkılıyordu.Son birkaç gündür yaptığım şeyi yapmaya başladım ve düşündüm.Kararım tam olarak belliydi aslında.Tek istediğim insanları kırmamaktı ve artık umursamayacağım.Hayallerim her şeyden önemli ve ben nasıl mutlu olduysam öyle yaşamalıydım.Hava soğuk olmasına rağmen sıkıca giyindim ve yürüyüşe çıktım.
^^^^^ 2 SAAT SONRA ^^^^^
2 Saattir koşuyorum ve artık bacaklarımın tutmadığını hissediyorum.Artık eve dönme vaktim gelmişti.Telefonuma baktığımda 4 cevapsız arama vardı.2'si anneme 2'si de babama aitti.Beni gerçekten merak etmiş olmalılardı.Eve döndüğümde annem kahvaltı hazırlıyordu,babam ise anneme bir şeyler anlatıyordu.Ne konuştuklarını tam olarak anlamadım çünkü ben geldiğimde onlar çoktan susmuştu.
'' Amy nerelerdeydin ? Sana onca çağrı attık.''
''Yürüyüşteydim.Geç gördüm.Şimdi duşa giriyorum.''
Yukarı çıktım ve duşa girdim.Gerçekten rahatlamıştım.Aşağı indim ve beraber kahvaltı ettik.Babam :
''Bundan sonra bir yerlere giderken bize not bırak veya mesaj at.Seni çok merak ettik.Bir daha böyle bir olay yaşamak istemiyorum.''
''Sabah çok erken kalkmıştım.Canım sıkıldı ve yürüyüşe çıktım.Unutmuşum.''
Cevap vermedi ve kahvaltımızı ettikten sonra ikimizde televizyon izlemeye başladık.Babamın bu rahat tavırları daha çok gerilmeme sebep oluyordu.15-20 dakika sonra aniden yerinden kalktı ve yukarı çıktı.Bu şekilde davranmak yerine bir an önce benimle konuşmalıydı yoksa heyecandan ölecektim.Bir süre sonra elinde siyah bir kutuyla geri geldi ve bana gülümseyerek televizyonu kapattı.Şu an ölmek istiyordum.Yanıma oturdu ve kutuyu açtı.Kutunun içinde madalyalar,teşekkür yazıları vb. şeyler vardı.Tabi bunların babama ait olduklarını anlamam çok uzun sürmedi.Aldığı başarılarla fikrimi değiştirmeye çalışacaktı.Bana anılarını,başarılarını felan anlattı.Gerçekten insanı etkiliyordu ama benim hayalim bambaşkaydı.Neden bunu anlamak istemiyordu ki ? Bir süre sonra :
'' Amy artık bir karar vermelisin.Mezuniyetine 4 gün kaldı ve ben ertesi sabah gidiyorum.''
''Evet biliyorum.''
''Bunu bildiğine göre artık bir karara da varmışsındır umarım ? ''
Birden vücudum kasılmaya başladı ve içim nefretle doldu.Ne hakla hem hayallerimden vazgeçmemi teklif edip,hem bir süre verip,hem de bu süre içinde karar veremediğim için beni sıkıştırabiliyorlardı ? Babama bağırmaya başladım :
