''İşte Amy.Bunlar senin puanların.''
Zarf elimde duruyordu.Açsam mı açmasam mı diye düşünürken etrafımdakilere bakıyordum.Annem çok heyecanlı,Ashley çok meraklı,babam ise buruk bir şekilde bana gülümsüyordu.Zarfı açtım ve uzun süre tepki veremedim.Sınavım bu kadar karmaşık geçmesine rağmen puanım tek kelimeyle mükemmel.Çığlık atarak Ashley'e sarıldım.
''Senin adına çok sevindim ve ben daha kendi zarfımı bile açmadım.Evde duruyor.Seninle birlikte yemekten sonra açarız.''
''Tamam.''
Annem ve babamlada sarıldık.Ardından Ashley :
''Amy farkında mısın bilmiyorum ama doktor olacaksın ve hala bölümün belli değil.''
''Doktor olmayacağım.Asker olacağım ve bir süre sonra bende babam gibi Subay olacağım.Bunun için 4 yıl çok uzun bir süre.''
Dedim ve gülümsedim.Herkes şaşırmış bir şekilde bana bakıyordu.Babam :
''Bunu yapmak zorunda değilsin.Cidden.Kararın ne olursa olsun ben sana saygı duyacağım.Ayrıca saygı duymak da zorundayım.Kesinlikle bunun beni mutsuz edeceğini düşünme.''
''Hayır,düşünmüyorum.Hatta ben bu konu hakkında defalarca düşündüm ve bu benim için en doğru karar.Beni etkilemenle alakası yok.Bana güvenebilirsin.''
''Yani bu senin kendi kararın ? Bizimle alakası yok.''
''Hayır,yok.''
Dememle bana bir kez daha sarıldı.İstediği kadar onu mutsuz etmeyeceğini söylesin.Biraz önce mutsuzdu ve yüzündeki mutluluk işte şimdi belliydi.Belki hayallerimden vazgeçtim ama beni hayat boyu rahat bırakmayacak bir vicdan azabından kurtuldum.İçimde derin bir üzüntü ama müthiş bir rahatlama vardı.Ashley bana kırgın gözlerle bakıyordu ve beni azarlayacağından adım gibi emindim.Daha sonra yemeklerimizide yedik ve Ashley'lere doğru yola çıktık.
''Ashley sınavın nasıl geçmişti ? Yüksek bir not alabilirsin umarım.''
Cevap vermedi.Hatta o olaydan sonra yüzüme bile bakmadı.Eve girdiğimizde onun zarfı masanın üzerinde duruyordu.
''Eee,bakmayacak mısın ? ''
''İçimden gelmiyor.''
''Ama neden ? ''
''Bilmem.Belki yıllardır en yakın arkadaşımla hayaller kurmuşuzdur.Bir de ben sizin eve gelirken bir sürü hayal kurmuşumdur ve bir anda hayallerim suya düşmüştür.''
''İyide sen kendi hayallerinden vazgeçmiyorsun ki.Ben kendi hayatımdan vazgeçiyorum ve bu seni ilgilendirmiyor.Senin hayallerin hala ellerinde.''
''Beni ilgilendirmiyor öyle mi ? O zaman benim notlarım ve hayatımda seni ilgilendirmiyor.Hatta belki de şu an buradan defolmalısındır.''
Hiçbir şey demeden oradan çıktım.Haksız olan bendim.O aynısını yapsa bende aynı tepkiyi verirdim ama yine her zamanki gibi kabalaştım.Daha doğrusu bunu son zamanlarda yapıyorum.Belki biraz zamana ihtiyacımız vardır.Bütün bunları düşünerek yolda yürürken arkamdan birinin adımı seslendiğini duydum.Ashley'di.Geldi ve bana sarıldı.
''Özür dilerim.Kabalık ettim.''
''Bende seni kovmakla saçmaladım.Biraz konuşalım mı ? ''
''Çok iyi olur.''
Bu olayın bu kadar uzamamasına sevindim.
''Neden yaptın ? ''
''Bak,eğer doktor olsaydım hayatım boyunca vicdan azabı çekeceğim.''
''Ama bu şekildede çok mutsuz olacaksın.''
''Bu yol daha iyi gibi görünüyor.''
''Seninde dediğin gibi bu senin hayatın ama eğer çok kötü olursan geri gel.''
''Tamam sen merak etme.Bence artık senin zarfını açalım.''
''Bence de.''
Sonuç beklediğimiz gibiydi.Çığlıklar atarak bana sarıldı.
''Sonunda bunun olacağına inanamıyorum.Sen gitmeden önce üniversiteye kaydımı yaptırmak istiyorum.''
''Tamam.Yarına ne dersin ? ''
''Bence harika.Amy inanabiliyor musun ?Tasarımcı olacağım ve sonunda kendi kıyafetlerimi tasarlayabileceğim.Hatta senin için bile.Hala inanamıyorum.''
''Ashley neden kıyafetlere bu kadar takıntılısın ? ''
Bana anlamsız bakışlarla bakarak :
''Kıyafet her şeydir.''
İkimizide gülme krizi tuttu.Onun bu kadar esprili ve canlı olması kendini daha çok sevdiriyordu.
''Amy bu akşam burada kal.''
''Aslında olabilir''
Dedim ve aileme haber verdim.Bu hafta ciddi anlamda son haftamızdı ve bu sürenin iyi geçmesi için her şeyi yapardım.Beraber sarılarak uyuduk.Sabah kalktığımızda hava tek kelimeyle mükemmeldi.Beyaz sıfır kollumu ve siyah şortumu giydim.Ashley'nin mutluluğu yüzünden okunuyordu ve ilk gün için biraz abartılı giyinmişti.Koyu kırmızı bir elbise,maşalı saçlar ve kırmızı bir ruj.Aslında güzeldi ama uygun kaçacağını pek sanmıyorum.
''Hadi çabuk olalım hemen çıkalım.''
''Ashley sakin ol.Henüz erken bile.Önce kahvaltımızı edelim.''
Kahvaltımızı da ettikten sonra yola çıktık.üniversiteye girdiğimizde beklediğimden daha az kalabalıktı.Aslında insanlar 1-2 gün sonra gelmeye başlıyorlar ve biz acele ettik.Yine de böylesi daha iyi.Çok büyük bir kampüsü vardı ve eğitim sistemi harika gözüküyordu.Abartı dediğim Ashley bile oradaki kızların yanında aşırı sade kalıyordu.Tabi bölümünde etkisinin oldukça fazla olduğunu söylemeliyim.
''Aman tanrım,Amy.Burası harika.''
''Evet,bencede öyle.''
''Bence ilk önce biraz gezelim sonra kaydı yaptıralım.''
Çok büyük bir yerdi ve bol bol gezdik.Burası tam Ashley'e göreydi ve onun adına gerçekten çok mutluyum.En azından ikimizden biri hayallerini gerçekleştirebilecek.Kaydını da yaptırdık ve Burgerking'de hamburger yemeye başladık.
''Nasıl hissediyorsun ? ''
''Tek kelimeyle mükemmel ama mümkün olduğunca geç başlasın istiyorum.''
''Neden ? ''
''Okul başladığında sen gidiyorsun.''
''Evet öyle ama her ay ziyaretine geleceğim.''
''Yinede seni 3 hafta görememek kabus gibi.En azından orada mutlu olduğuna emin olmak isterdim.''
''Mutlu olacağım.''
''Emin misin ? ''
''Evet.''
Dedim ve gülümseyerek elini tuttum.Yemeklerimizi yedikten sonra evlerimize dağıldık.Babam :
''Amy,gelebilir misin ? Seninle bir şey konuşacağım.''
''Evet.''
''Biliyorsun önümüzdeki hafta gidiyoruz ve sana kıyafet almalıyız.Yarın uygun mu ? ''
''Evet,uygun.''
''Tamam o zaman yarın seninle gideriz ve kıyafet alırız.Birazda sana gideceğimiz yerle ilgili bilgi veririm.''
Dedi ve beni alnımdan öptü.Onun mutlu olması beni de mutlu ediyordu.Aslında bende mutluydum.Hatta heyecanlanmaya başladım bile.O kadar da kötü olmayacağına adım gibi eminim.Belki de asıl mutluluğu orada bir yerde bulurum.Neden bilmiyorum ama içimde oraya karşı böyle bir his var.Sanki asıl mutluluğum beni orada bekliyormuş gibi...
