Porsha Academy: School of Magic

Chapter 04: Change of Fate

.

I slowly open my eyes and look around me. No'ng una ay nagtaka pa ako sa lugar pero nang makita ko ang dextrose na nakakabit sa likod ng aking palad ay napabuntong hininga nalang ako.

Lumipas ng mabilis ang ilang minuto na blangko ang aking isip hanggang sa maalala ko 'yung nangyari sa school.

The sudden change of weather, the solar eclipse, and the explosion. Lahat ng pangyayaring 'yon ay unti-unting nagsisink-in sa utak ko.

Agad akong napabangon ngunit napapikit ng mariin dahil sa biglaang pagkahilo. Napahawak ako sa aking ulo at napansin ang bendang nakalagay rito.

"Are you okay, Zeil-sh*t! Dumudugo ang ulo mo!"

The last thing I remember, I was carried by a stranger and hear him cussing non-stop.

Muli kong tiningnan ang kwarto. Everything in this room is made of luxurious materials. Even the floor is perfectly covered by a red carpet. The average size of chandelier hanging at the center of the ceiling that gives light. And even if the window is covered with expensive curtain, I'm sure that it's made of pricey glass. I even saw a mini living room with one rectangular and two single sofa with a mini table that's made of thick glass.

The color of the room was nice. Its has the color of light brown with a touch of gold.

Unti-unti akong bumangon at bumaba ng hopital bed tsaka nagtungo sa binatana para hawiin ang kurtina. Agad akong namangha sa aking nakita.

Well, I guess I'm on the highest floor. Mga nagtata-asang gusali ang una kong napansin. Pero hindi lang ito ang naging dahilan para gandahan ako sa paligid. The sun shines so beautifully and matches the ambiance.

Napalingon ako sa pinto nang marinig ko ang pagbukas nito. Pumasok ang isang doktor at tiningnan ako ng nanlalaki niyang mata.

"You shouldn't move and stay at the hospital bed. Your body still need more rest." Nag-aalalang saad niya at iginaya ako patungong higaan. He look at me so I made a protest expression to my face. Wala na naman akong nararamdamang sakit sa katawan ko ngayon.

"Gaano ako katagal walang malay?" Tanong ko sa mababang tono. I heard him sigh.

"You've been unconscious for two weeks."

Hindi ako makapaniwala sa naging sagot niya. It's been what? Two weeks? Ganoon na ako katagal walang malay? How about the other students that got involved in that accident? Are they okay now? The school?

"We're really glad that you're fine. But, you still need to rest." The doctor said.

Naningkit ang aking mga mata nang may maalala.

'Yung lalaki bang nagbuhat sa akin ang dagdala sa akin rito? I didn't have the chance to look at his face because my vision is blurry that time.

Pareho kaming napatingin ng doctor sa pintuan nang bigla nalang itong bumukas at pumasok ang iba pang limang doctor. Nagtaka ako. What is the meaning of this? Nakita ko pa ang paghinga nila ng maluwag nang makita ako. Sa akin ba sila naka-assign?