Unwanted Mates

7

Damon

Matt en Kyle komen binnen en ploffen -natuurlijk op elkaar- in de zetel. "Ik was vergeten dat school zo'n hel is!" Jammert Kyle opeens. Ik grinnik. "Damon stop met lachen." Roepen ze in koor.

Mijn moeder komt binnen en neemt een glas water. "hoe was jullie eerste dag terug naar school?" een paar kreunen komen van de zetel vandaan. Moeder lacht en gaat tegenover me zitten. "Dus, Matt. Hoe gaat het met Serena?" vraagt ze opeens. Ik zucht en leg mijn hoofd op tafel. Matt lacht nerveus. "we hebben er misschien voor gezorgd dat ze een paniekaanval kreeg" mompelt hij. Moeder draait haar eigen razendsnel om en ik schiet recht. "gaat het wel met haar?" vraagt ze geschrokken. "Ja, gelukkig kwam Alicia binnen. Anders hadden we een ambulance moeten bellen." mompelt Kyle. Mijn moeder kijkt hun kwaad aan. "hoe hebben jullie er zelfs voor kunnen zorgen dat ze een paniekaanval kreeg?" "wel, blijkbaar is er iets in haar vroegere pack gebeurd dat zo vreselijk was dat ze een paniekaanval krijgt door er zelfs maar aan te denken" zegt Kyle terwijl hij rechtstaat. Hij doet zijn kleren goed en pakt een glas cola.

"Matt, heb je Serena haar gsm wel teruggegeven?" vraagt Kyle opeens. "fuck" mompelt Matt. "ik ga haar gsm even terugbrengen." "ik ga mee" zegt mijn moeder. Ik wil mijn mond opendoen om iets te zeggen maar mijn moeder is eerst. "Damon jij gaat ook mee" "maar mam-" "nee. Ik duld geen tegenspraak. Jij gaat mee. Of je nu wilt of niet." ze trekt me overeind en sleurt me de deur uit.

Matt wijst ons de weg naar haar huis door het bos.

We komen aan op het moment dat haar vader en stiefmoeder vertrekken. Haar vader zegt iets tegen haar maar ze negeert het en gaat naar binnen.

Haar vader start de auto en rijd weg. Ik kijk naar haar door het raam. De rest wilt rechtstaan maar ik kijk gefocust naar het tafereel dat ik door het raam zie. Ze trekt haar T-shirt uit en haalt haar handen door haar haar. Mijn blik blijft hangen op haar rug waar 4 lange witte lijnen over lopen. Ze stapt door een deur en komt even later terug in een croptop en shortje. Staat haar goed.

Ze gaat op de zetel liggen en beweegt verveelt met haar benen. Vanaf hier heb ik een heel goed uitzicht.

Opeens stopt ze. Ze schiet overeind en kijkt naar een richting. Ze staat recht en opent een schuif. Ze haalt er iets uit. Zijn dat...dolken? Ik zie haar sluipen naar de richting vanwaar ze keek. Opeens springt er een jongen met zwart haar tevoorschijn. Hij roept iets en Serena kijkt hem woedend aan, ze snijd in zijn arm. Ik focus mijn gehoor "...as dat voor?" hoor ik nog. Serena negeert hem en stopt haar dolken terug in de schuif. "klaag niet zo. Ze zijn al genezen" antwoord ze mompelend. "Ligt het aan mij of ben je in een slecht humeur vandaag? En dan bedoel ik in nog een slechter humeur dan normaal op deze dag. Ik ben het niet vergeten hoor" Een grom ontsnapt uit Serena haar keel en ze stap naar een... keuken, denk ik?  Ze komt terug met een paar flessen cola. Ze ploft neer naast de jongen en ze drinken in stilte van hun cola.

"Wat is hij voor iemand?" vraagt hij. Serena kijkt hem verward aan. "Wie bedoel je?" vraagt we. Hij werpt haar een blik toe "je mate, duh" Serena schiet recht. "hoe-? Ow. Day" ze gaat terug zitten De jongen lacht "wat dacht je dan. Mijn moeder is de grootste roddeltante in de geschiedenis van weerwolven" hij lacht even en wordt dan weer serieus. "maar dat wisten we al jaren. Wat ik nog niet weet is hoe je mate is." zegt hij doodserieus. Onwillekeurig leun ik een beetje naar voor. Ze gaat zuchtend rechtstaan en komt terug met flesjes bier "ik wacht op een antwoord" kreunt hij vol ongeduld. "ik heb niet echt met hem gesproken" zucht ze "en ben ik ook niet van plan" voila. Eindelijk iets waar ik het met haar over eens ben. "ugh, best. Eerste indruk van hem" zucht de jongen. "Player" antwoord Serena zonder twijfel in haar stem. De jongen trekt een vies gezicht "echt he" mompelt ze. Ze drinken hun bier op. "waarom wil je eigenlijk geen mate? Het graf van je moeder en je vroegere pack zijn niet voldoende redenen dat je het niet wilt. Ga je het me nu eindelijk vertellen? Ik bedoel, we kennen elkaar al ons hele leven en zijn beste vrienden voor iets meer dan 4 jaar" Serena kijkt twijfelend naar haar handen. Iedereen, buiten ik, leunt naar voor. Zij zouden maar al te graag het antwoord weten. "misschien later" zegt ze glimlachend. Ze blijven een paar minuten stil zitten.

Ik begrijp niet waarom we de gsm nu niet afgeven. Ze is bedekt en ik heb geen goede uitzichten meer. Maar, de rest kijkt nauwkeurig naar hoe Serena haar eigen gedraagt als ze op haar gemak is.

"De sfeer is hier zo slecht. Pak je bluetooth luidspreker" zegt hij uiteindelijk. Serena staat met duidelijke tegenzin op en gromt amper hoorbaar: "Menes" ze loopt een trap op en komt even later terug met een blauwe luidspreker.

"oke, ga zitten. Je moet raden welk liedje dit is en het dan helemaal meezingen, oké?" Serena knikt en gaat zitten. De jongen zet een liedje op en na amper 2 seconden roept ze hard: "Victorious van Panic! At The Disco" Ze begint te zingen en mijn mond valt open. Net als die van de rest. Dit is de prachtigste stem die ik ooit heb gehoord. De jongen doet na haar hetzelfde en onze monden vallen weer open. Ze ploffen lachend in de zetel. Ze laten de muziek op vol volume spelen en zingen af en toe een paar zinnen mee.

"Kunnen we nu haar gsm terugbrengen?" vraag ik ongeduldig. We gaan allemaal recht staan en lopen naar de deur. "Damon, klop eens aan." beveelt mijn moeder. Ik doe zuchtend wat ze vraagt. Een paar seconden later opent Serena de deur. Zodra ze ons ziet verdwijnt haar lach. Zorg dat ze weer lacht, stomkop! roept Sam opeens in mijn hoofd. Ik negeer hem en Matt geeft haar gsm terug. Ze pakt hem aan "Sorry van de paniekaanval" mompelt hij. "ach, het maakt niet uit" zegt ze. "bedankt dat je hem terugbracht." ze sluit de deur maar bedenkt zich dan "jullie moeten aan je sluip- en spionagetechnieken werken. Ik wist al dat jullie daar waren vanaf het moment dat Will binnenkwam." ze sluit de deur.

"wacht, was dat je mate?" hoor ik de stem van de jongen vragen. Ik hoor verder niks. We lopen in stilte naar huis. Zodra we binnen zijn trekt mijn moeder me mee naar de zetel. Ze gaat tegenover me zitten. "ik snap u niet, Damon" ik kijk haar vragend aan. "wat bedoel je?" "vroeger kon je niet wachten tot je je mate kon vinden en nu wil je alleen maar met vreemde meisjes het bed delen" zucht ze. "Ik ben veranderd, mam" fluister ik. Ze kijkt naar de grond. "Dat weet ik jongen. Ik wou gewoon dat je niet zo onrespectvol zou zijn tegenover meisjes." ze klopt nog even op mijn knie voor ze rechtstaat en naar bed gaat.

We hebben Serena, en ik maak geen grapje, uren lang gestalkt. Ik maak me klaar om naar bed te gaan. Zodra ik onder de dekens ga liggen denk ik terug aan Serena. Om een of andere reden kwetste het me dat ze totaal niets met me te maken wilt hebben. Pas op, ik zeg niet dat ik wil dat ze me leuk vind. Ik wil gewoon weten waarom niet. Dan kan ik er in de toekomst op letten. Misschien krijg ik zo wel meer meiden in bed. 

______________________________________
Suprise jitse2002