Unwanted Mates

8

Serena

Ik kijk op mijn gsm. Ik heb 5 nieuwe berichten van mijn vader. "Wacht, was dat je mate?" vraagt Will. Ik kijk hem aan vanuit mijn ooghoek. Hij heft zijn handen als overgave en stapt naar achter. Ik lees de berichten die mijn verwekker heeft gestuurd. Ik ga hem geen pap of papa meer noemen. Het is vanaf nu vader of verwekker en ja, hij weet dat. Voor zover ik kan zien boeit het hem niet. 

"Will, pak de tequila!" roep ik. Hij verschijnt in de deuropening. "heeft je vader gestuurd dat het niet mag?" vraagt hij. Ik kijk naar het berichtje van mijn vader waar duidelijk instaat dat ik van zijn sterke drank voorraad moet afblijven. "nee" lieg ik. "wel dus" hij stapt lachend naar vader zijn studeerkamer en komt even later terug met de tequila. 

"yass" ik pak de tequilaglazen. We gaan tegenover elkaar zitten en doen ons drankspelletje. Het is eigenlijk gewoon waarheid of doen maar dan met drank. Soms is het meer een soort van overhoring. Als je dronken bent zeg je vaker de waarheid. 

Het spel gaat als volgt. Als je doen pakt maar je wilt het niet doen, drink je. Als je waarheid pakt drink je gewoon en als je liegt drink je nog een keer. Zo simpel is het. Will begint. Ik kies doen. Will grijnst. Oh nee. "Volg de geur van je mate naar zijn huis en kus hem passievol" zegt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ik schink mijn glas in en drink het shotje in 1 keer op. "pff, watje. Ik kies waarheid" mompelt hij. Hmm, wat zou ik vragen? "heb je ooit al een crush gehad?" hij schudt zijn hoofd. 

" We moeten wel oppassen dat we niet te dronken worden. Morgen is het een schooldag." herinnert Will me. "Natuurlijk let ik op"

*paar uur later*

We zijn stomdronken. "De tequila is op" mompel ik, kijkend naar de 3 lege flessen op de grond. "vodka?" stelt Will voor. Ik knik en strompel naar de studeerkamer. 

Hier en daar val ik maar ik breek niets! Ik pak de fles vodka... hoop ik toch en strompel weer naar de woonkamer. 

Het is mijn beurt weer. "waarheid *hik* of doen aan Je-*hik* Jeff" mompelt Will. Hij kijkt naar de lege ligstoel. "Dat is Jeff niet. Dat is Mali" mompel ik. "echt?" hij knippert een paar keer hard met zijn ogen. "o mijn *hik* maangodin, dat is *hik* Mali niet. Of J- *hik* Jeff. Dat is Chucky. Ja, kleine man, natuurlijk wil ik *hik* met je spelen" Hij kruipt naar de ligstoel en kijkt verwondert naar de...eenhoorn. 

Hoe komt er hier een eenhoorn binnen? Bestaan er zelfs eenhoorns? Ik ga op mijn rug liggen. Bestaan weerwolven? Nee, dat kan niet. Wacht ik ben een weerwolf. Betekend dat at ik ook niet echt ben? Wow. Dit is verwarrend. "Hey*hik* Chuchy, doe dar mesh *hik* wegh. AAAAAH" roept Will. Ik kijk in zijn richting en zie hem huilend op de grond liggen. "Willy, wa 's e aan die hanf?" brabbel ik. Chuchy *snif* *hik* stak me *hik* neer. Icj men doid *hik* *snif*" Ik ga op de grond naast hem liggen en val direct in slaap. 

De wekker snijdt door mijn hoofd en ik gooi grommend een kussen ernaar maar herinner me dan dat mijn wekker boven ligt en dat ik beneden op de grond lig. Ik grom hard en strompel naar boven. Ik doorzoek de keukenkasten tot ik mijn redder vind. Een aspirientje. Ik schop Will wakker. "school" hij gromt naar me en ik schop hem weer tegen zijn zij. "trut" mompelt hij. "dat hoorde ik!" roep ik over mijn schouder. "was ook de bedoeling" roept hij terug. Ik trek de kleren van gisteren aan en pak een ijskoud flesje water. Ik gooi er een naar Will. Ik pak mijn boeken en Will doet bij zijn thuis hetzelfde. 

We slenteren naar school. Will moet nog even langs bij de leerkracht die de excursie leidde. We nemen gauw afscheid aangezien hij al laat is. 

Matt en Kyle komen twijfelend bij me staan. Ik draai me naar hun om en ze verschieten. "Wat zie je er mooi uit vandaag" forceert Kyle uit zijn keel. "ik weet dat ik er vreselijk uitzie" 

"hey, Serena" hoor ik Alicia zeggen. Ze spring naar achter van schrik wanneer ze mijn gezicht ziet. "oh lieverd, kom mee" ze sleurt me met de hand mee naar de toiletten. Ze haalt een make-up tasje uit haar tas en doet mijn make-up. 

Na ongeveer een half uur is ze klaar. Ze kamt mijn haren nog gauw. "Gelukkig hebben we dezelfde huidskleur." mompelt ze. Ik kijk in de spiegel. Ik zie er...normaal uit. Niet meer als het monster van lochness dat een kind heeft gekregen van een kabouter dat eruitzag als een aardappel. 

"dankje Alicia" mompel ik. "Serena, het spijt me dat ik een trut tegenover je was." ze kijkt naar de grond. "het maakt niet uit." zeg ik geruststellend. "jawel Serena. Het maakt wel uit. Je moeder stierf en in de plaats van je te helpen negeerde ik je" ze kijkt naar de grond. Ik trek haar in een knuffel.

 De bel gaat en we vertrekken naar de rij. "je ziet er veel beter uit, Serena" zegt Kyle. Ik schenk hem een kleine glimlach "dankje, Kyle" hij glimlacht terug. We stappen mee met de rij richting de klas.

 Matt probeert me nog steeds te overtuigen van Damon zijn kwaliteiten...wat er niet zo veel zijn. 

De combinatie van een saaie wiskundeles met een zagende Matt die probeert om me aan Damon te koppelen is geen goede combinatie. Zoals je al kon raden val ik in slaap. 

"Miss Loongens!" ik schrik wakker en kijk met bonzend hart in het rond. Zodra ik door heb waar ik ben ontspan ik. "Sorry mevrouw Vanhuisen" ze kijkt me licht geïrriteerd aan. "de volgende keer dat je weer in slaap valt, stuur ik u naar de directeur." waarschuwt ze me. Ik knik als teken dat ik het snap. 

Na de les is het eindelijk pauze. Ik zoek Will op de speelplaats. 

Na een tijdje vind ik hem. Hij staat tegen een boom aangeleund. Ik besluip hem langs achter en spring op zijn rug. Hij schreeuwt van de schrik en iedereen kijkt naar ons. Ze rollen hun ogen en stappen door. Ze zijn dit gedrag van ons gewoon geworden. "help me. Ik overleef dit nooit" zeg ik doodserieus terwijl ik paranoïde om me heen kijk. "doe alsof je lacht alsof ik net iets grappig heb gezegd" fluister ik doordringend. "oh nee, hoe moet ik ooit zo'n moeilijke taak volbrengen?" vraagt hij sarcastisch.

 Daarna laat hij de meest neppe lach in de geschiedenis van het neplachen horen: "HA HA HA" ik sla op zijn schouder. "ik meen het" Ik kijk zo subtiel mogelijk in het rond. "Ze willen me dood hebben" fluister ik. Nu lacht hij wel. Jammer genoeg is het geen neppe lach maar een echte. "Wie zou u nu dood willen? Je bent toch het aardigste en behulpzaamste wezen ooit" de sarcasme druipt van zijn stem. "het is geen tijd voor u flauw sarcasme, Will" ik por hard in zijn zij, wat moeilijk is zonder te vallen aangezien ik nog steeds op zijn rug zit. "ugh, best. Kun je dan tenminste van mijn rug af gaan? Je bent zwaarder dan het lijkt" ik rol mijn ogen en ga van zijn rug af. "slappe" mompel ik amper hoorbaar. 

"nu, wie wilt je dood hebben?" vraagt hij serieus. "Matt en Kyle." fluister ik. Hij kijkt me verwart aan. "Wie zijn dat?" "de beste vrienden van Damon. Praat wat zachter, oké?" Will kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Bedoel je Damon als in je mate?" Ik knik. "ze blijven maar kwaliteiten van hem opnoemen. Mijn hoofd gaat ontploffen en dat willen ze" Will rolt zijn ogen. "waarom ga je niet gewoon op een date met hem?" zucht hij. Ik kijk hem teleurgesteld aan. "Je hoort mijn kant te kiezen." Ik draai me om en loop kwaad weg. Hoe kan hij Matt, Kyle en Damon verdedigen? Ik ken hem al mijn hele leven en hij is mijn vertrouwenspersoon voor ongeveer 4 jaar. Soms kan ik hem niet geloven.... 

________________________________________________________________________________

BEDANKT VOOR DE 100 READS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Laat weten wat je van dit hoofdstuk vond en vergeet niet te stemmen 

Het is een saai hoofdstuk. Sorry daarvoor. 

Whovian-in-hogwarts