Unwanted Mates

30

~Serena~

De grond onder me trilt zachtjes. Door de sterkte van de zandstorm val ik neer. Mijn armen zitten onder de schaafwonden. Verwoed kijk ik om me heen maar al snel sluit ik mijn ogen weer door het zand dat nu in mijn ogen zit. Waar is Harper? Ik wil roepen maar als ik dat doe komt al het zand in mijn mond. 

De grond onder me trilt nog harder dan eerst en opeens zak ik door. Door de schrik gil ik kort. Er is geen zand meer dat mijn vlees weg schuurt. Voorzichtig open ik mijn ogen maar er zit nog steeds zand in. 

Ik knipper totdat het zand eruit is. Een meisje met een bronskleurige huid en ravenzwart haar staat over me heen gebogen. Ze glimlacht waardoor ik haar spierwitte tanden zie. 

"gaat het met je?" vraagt ze. Ik knik traag. "oh gelukkig. Sorry dat het zo lang duurde. Ik ben nog nieuw en ik heb werkelijk geen idee hoe ik mijn krachten moet gebruiken..." Ze ratelt zo nog even door maar ik let niet op. 

"waar is Harper?" onderbreek ik haar. Ze wijst naar een richting in de tunnels. "mijn collega heeft haar naar de ziekenboeg gebracht. Ze was er ernstig aan toe." legt ze uit. Mijn hart klemt ineen van de angst. 

"Hoe bedoel je ze was er ernstig aan toe?" vraag ik bezorgd. "Haar armen en benen waren helemaal open. Blijkbaar heeft ze grotendeels van het zand voor je opgevangen." vertelt ze. mijn ogen worden groot. Harper heeft haarzelf voor me opgeofferd? 

De reden waarom we hier kwamen komt terug naar boven. "de raad. Iemand moet ze waarschuwen" het meisje glimlacht. "we weten het al. Harper zei het nog voordat ze bewusteloos raakte. Onze snelste boodschapper is al onderweg naar de raad." zegt ze met een glimlach. 

"mijn naam is Mariasha trouwens. Jij bent Serena, toch?" gokt ze. Ik knik zachtjes. Ze trekt me recht "laten we naar de rest gaan" 

~Harper~

Ik krimp ineen door de ontsmettingsalcohol die op mijn wonden wordt gesmeerd. De jongen glimlacht verontschuldigend "sorry" Hij gaat terug verder maar deze keer iets voorzichtiger. Hij doet een verband om mijn wonden. Ondertussen lijk ik meer op een mummie dan op een mens. 

Als laatste komt hij aan mijn gezicht. Hij reinigt en desinfecteert de grote schaafwonden. Net als bij de rest krimp ik ineen door de alcohol. "sorry" zegt de jongen weer. Deze keer geef ik hem een glimlach terug "maakt niet uit" ik kijk recht in zijn kristalblauwe ogen. Mijn adem stokt even bij het verlangen dat ik in zijn ogen zie en ik voel mijn wangen gloeien. Zijn deodorant dringt mijn neus binnen. Het ruikt naar chocolade met kruiden erbij. Amber misschien? En ook iets dat op peper lijkt. Na een paar intense seconden verbreek ik het oogcontact. 

Hij kucht even in zijn mouw voor hij terug mijn wonden verzorgd. Als hij klaar is haalt hij zijn hand door zijn warrig blond haar. Hij staat op het punt om iets te zeggen voor de deur kreunend opengaat. 

Ik kijk opzij en zie het aardbeiblond haar van Serena. Ze wordt ondersteund door een meisje met een bronskleurige huid en glanzend ravenzwart haar. Ze legt Serena op het bed naast me. Haar onderarmen zijn helemaal geschaafd. Net als haar benen. Haar gezicht is lichtjes geschaafd. Waarschijnlijk heeft ze haar amen en benen gebruikt om grotendeels van het zand af te weren. Dat had ik waarschijnlijk beter ook gedaan. 

Ze geven Serena net als ik daarjuist een bundeltje kleren. De jongen wijst naar een muur "achter die muur kun je je wassen en omkleden." zegt hij met een vriendelijke glimlach. Serena knikt en staat recht. Ze verdwijnt achter de muur en ik hoor het water stromen.  De jongen legt de juiste spullen klaar en glimlacht af en toe naar me. 

Ik dank het verband om mijn gezicht dat mijn wangen verbergt. Mijn wangen gloeien helemaal. Dit is niet mij. Ik bloos nooit. Waarom nu wel? 

Het water wordt stil gezet en even later komt Serena tevoorschijn. Ze is gekleed in een zwart shortje met een zwarte tank top. Ze gaat terug op het ziekenhuisbed zitten en de jongen begint haar wonden te verzorgen. Serena staart in de verte met glazige ogen. Zodra de jongen het flesje ontsmettingsalcohol opendoet vult de kamer zich weer met de prikkende geur.

 Ik bekijk de jongen door mijn wimpers. Ik heb hem ooit gezien tijdens een vergadering. Hij zorgde voor de vertegenwoordiger van de woestijn die toen ziek was. Het enigste geluid is de airco die op volle kracht draait om het hier koel te houden. 

Het meisje dat Serena begeleidde brengt ons naar een kamer vol met bedden wanneer de jongen klaar is met Serena te verzorgen. "Jullie wonden zullen niet lang nodig hebben om te genezen nu het zand eruit is. Rust maar uit" ze werpt ons nog een vriendelijke glimlach toe voor ze de deur sluit. 

Het enigste licht dat er is zijn een paar oude led lampen die lange schaduwen op de grond werpen. Er zijn geen ramen. Alleen oude muren die in een slechte staat zijn. 

"Harper, ik mis mijn thuis." fluistert Serena. Ik draai mijn hoofd in haar richting. Ze drukt het kussen stevig tegen haar aan. Ook al probeert zee het te verbergen, ik zie een paar tranen over haar wangen rollen. Wat moet ik nu doen? Ik heb dit nog nooit moeten doen. Ik sla onhandig mijn armen om haar heen. 

"maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat je snel naar huis kunt" fluister ik met een lichte glimlach. Ze legt haar hoofd op mijn schouder. Had ik ook maar een huis om te missen zoals Serena.