Unwanted Mates

20

~Serena~

We zijn nu al een heerlijke maand verder. Het voelt alsof ik in de zevende hemel ben. Damon komt me elke dag ophalen van school en brengt me in de ochtend ernaartoe. Will gaat met Clara mee omdat het op de weg naar haar werk is. Mijn cijfers zijn goed, Matt en Kyle zijn goede vrienden van me geworden. Mijn leven kan niet beter worden.

Jammer genoeg kan Damon me vandaag niet naar huis brengen aangezien hij naar een ander pack is voor alpha-zaken met zijn vader. Dus, vandaag moet ik naar huis stappen.

Will en Clara zijn een weekendje weg waardoor ik helemaal alleen naar huis moet gaan. Jeej...

De volgende keer dat ik hem zie ga ik het hem zeggen. Ik ga hem vertellen dat ik klaar ben voor de mark. Ik weet dat hij me al een tijdje me wilt marken maar zich inhoudt. Elke keer wanneer we kussen kust hij die plek en gromt dan lichtjes. Als hij me daarna terug aankijkt dan zijn zijn ogen donker geworden. Maar nu ben ik klaar.

Na een tijdje zie ik mijn huis al in de verte. De deur staat op een kier. Vreemd... Serena, ik heb hier geen goed gevoel over. Linkt Mali op haar hoede. Ik ook niet Mali.

Een geur die me vaag bekend voorkomt trekt mijn aandacht. Ik weet zeker dat ik hem ken maar ik weet niet vanwaar.

Scherp op mijn hoede stap ik naar binnen. Het is verschrikkelijk stil hier. Een scherpe lucht dringt mijn neus binnen. Angst. Ik kijk naar rechts en hap naar adem.

Nee, dit kan niet. Hij is dood. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Ik heb hem zelfs in brand gestoken en hem dan begraven. Hoe kan hij hier nog staan?

Mijn vader is op zijn knieën gedwongen met ducttape over zijn mond en mijn stiefmoeder houdt een mes tegen zijn hals. Naast mijn stiefmoeder staat hij. Mijn vroegere alpha. Alpha Ryan. Degene die mijn moeder heeft vermoord. Hij ziet er wat ouder uit dan de vorige keer.

"hey Serena. Lang niet gezien." zegt hij met een duivelse grijns. "je bent veranderd. Nog mooier dan de vorige keer." hij stapt naar me toe. Met elke stap die hij zet, zet ik er een naar achter. Ik raak in paniek als ik de koude muur tegen mijn rug voel. Hij brengt zijn mond naar mijn oor en ademt mijn geur in.

"luister, Serena. Ik ben niet boos op je. Hmm, nee nee. Ik kon niet trotser zijn. Op u veertiende al een alpha doden? Dat kan niet iedereen. Weet je nog mijn laatste woorden?" ik ril. Natuurlijk weet ik ze nog.

"als je iedereen van je had weggeduwd dan had ik niemand moeten doden maar je laat me geen keus. Die mate van u houdt me niet tegen. Nee, ik scheur hem aan stukken! Hij kan me niet aan! Niemand behalve ik mag jou hebben! Jij bent van mij en van mij alleen!" roept hij ineens. Ik kijk in zijn ogen en zie niet anders dan krankzinnigheid.

Ik had nooit met Damon mogen daten. Ik heb hem alleen maar in gevaar gebracht. Wat heb ik gedaan?

Hij pakt mijn haar hardhandig vast en dwingt me om hem aan te kijken. "weet je wat ik eerst ga doen? Ik ga je vader aan stukken rijten. Net als ik bij je moeder heb gedaan. Dan neem ik je mee naar mijn huis. Wanneer iedereen voor je zoekt, schakel ik ze een voor een uit. Dan ben je van mij!" Mijn stiefmoeder laat mijn vader los en pakt mij vast.

Ryan stapt naar hem toe en ik schreeuw. "nee, laat hem met rust, alstublieft! Ik doe wat je maar wilt!" smeek ik. Hij lacht bitter en ik kijk toe hoe hij verandert. Zijn zwart haar bedekt zijn hele lichaam en zijn botten beginnen te kraken. Een paar seconden later staat er een grote zwarte wolf voor me. 

De zwarte wolf gromt en ik krimp ineen. De kamer wordt ijskoud en de geur van wanhoop en angst vullen de lucht. Hij loopt op mijn vader af. Mijn vader probeert nog weg te kruipen maar Ryan bijt zijn enkels stuk.

Alles gebeurd in slow motion. Ik zie de tanden van de alpha in mijn vader zijn vlees bijten en ik stribbel hard tegen. Wanda houdt me stevig vast en ik voel haar nagels in mijn vel graven. Ik schop hard tegen haar been en verander in mijn wolfvorm.

Mijn witte vacht heeft een blauw en groene schijn. Normaal gezien hebben weerwolven dezelfde kleur vacht als ze van nature als haarkleur hebben. Maar ik en mijn zus niet. Will ook niet nu ik erover nadenk. Hij heeft een heel lichtgrijze vacht dat wit lijkt als je niet goed kijkt.

Een schreeuw van mijn vader onderbreekt mijn gedachten. Hoe kon ik dit nu vergeten? Ik spring op de alpha en duw hem weg van mijn vader. Een diepe, dreigende grom ontstaat in mijn keel. Zijn bloedrode ogen kijken me aan met een honger naar bloed. Hij springt op me af en zijn klauwen branden in mijn zij. Ik ben helemaal verroest. Vroeger had ik die aanval makkelijk kunnen afwijken.

Ik ren naar hem toe en doe alsof ik zijn nek wil pakken maar in plaats daarvan bijt ik in zijn zij. Hij gromt hard van de pijn en duwt me met zoveel kracht dat ik tegen de muur knal. Mijn rug kraakt. Als ik een mens zou zijn dan was ik waarschijnlijk verlamd geweest voor de rest van mijn leven. De pijn is moordend. Ik blijf zo verdoofd liggen.

Hij rent op me af en haalt zijn nagels over mijn vacht. Keer op keer tot mijn hele zij openligt en de vloer rondom me bedekt is met mijn bloed. De bloedspatten zijn zelfs op het plafond terecht gekomen.

Ik verander terug naar mijn mensen-vorm. "Waarom wou je mij zo graag voor uzelf?" aangezien hij me helemaal heeft open gerijt veronderstel ik toch dat hij me niet meer voor zichzelf wilt, klinkt logisch, toch?

"Ik wou niet dat dit gebeurd. Je maakte me te kwaad. En je bent speciaal mijn klein visje" wat haat ik die bijnaam. "ik ben niet speciaal" het bloed komt mijn luchtpijp in en ik hoest het uit. "heeft niemand het ooit tegen je verteld?" vraagt hij. Zijn ene wenkbrauw schiet omhoog. "Wat?" vraag ik ongeduldig. Ik leg mijn hoofd neer. Ik voel me zo moe. Serena, blijf wakker! Roept Mali opeens over de link. Haar stem druipt van de paniek.

"vraag het aan je geliefde Day. Zij weet het. Als je het overleefd toch. Nu, ik ga je achterlaten hier. Hopelijk vinden je vrienden je voor het te laat is. Ik zou het vreselijk vinden als je nu zou sterven. Ik heb grootse plannen voor je." Hij streelt mijn haar liefkozend, draait zich om en loopt samen met Wanda naar buiten.

Ik probeer om recht te staan maar ik val direct weer. Ik schreeuw van de pijn aangezien ik op mijn wonden viel. Ik voel het bloed uit mijn mond lopen. Waarom heel ik maar niet? Met alle kracht dat ik over heb kruip ik naar de deur. Ergens in het midden verlies ik al mijn kracht. Alle momenten tussen mij en Damon vliegen door mijn hoofd vlak voor alles zwart wordt.