Unwanted Mates

27

~Serena~

Geschrokken draai ik me om. Ryan kijkt me aan terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden. Ik probeer mijn lichaam zo goed mogelijk te bedekken met mijn armen. 

"Hoe ben je hier binnen geraakt?" Mijn stem klinkt hees en zwak. Hij lacht zachtjes. 

"Laten we zeggen dat er een paar mensen hier zijn die jou ook weg willen" ik hap naar adem. Wie zou dat zijn? Ken ik de persoon? 

"Kom mee, klein visje. Je bent nu van mij" hij pakt mijn pols vast maar ik ruk me los. Hij kijkt me kwaad aan. 

"Serena, kom mee!" zegt hij op een zwaardere toon. Ik frons. Waarom gebruikt hij zijn Alpha toon niet gewoon? Dan zou ik geen keus hebben. Behalve als hij geen Alpha krachten meer heeft. 

"Wat is er Ryan, geen Alpha krachten meer?" 

Hij grijnst "ik heb iets veel beters dan Alpha krachten" Ik frons. Alpha krachten zijn een van de machtigste. Het enigste dat krachtiger is dan dat is... nee. Dat kan niet. 

Duistere magie is al sinds de middeleeuwen niet meer gehanteerd. En nooit door een man. Mannen zijn te zwak voor die soort magie. Hij kan dat nooit hanteren. Behalve als hij een vrouw heeft die het kan. Iemand die zijn bevelen opvolgt en zwarte magie voor hem gebruikt. Maar wie? Wanda? Dat zou verklaren waarom mijn vader zich niet alles kan herinneren. 

Dankzij mijn onoplettendheid heb ik niet door dat Ryan dichter bij me is gaan staan. Hij pakt me langs achter vast en ik stribbel tegen. Met zoveel kracht als ik kan spring ik en zet mijn voeten op het aanrecht aangezien hij mijn nek vast heeft. Ik duw me van het aanrecht af waardoor we op de grond vallen.

 Doordat Ryan nogal hard is gevallen kan ik uit zijn greep ontsnappen. Gelukkig beseft hij zelf dat hij niet in zijn wolf kan veranderen doordat hij te weinig tijd heeft en hij is erg kwetsbaar in het proces. Ik ben altijd goed geweest in gevechten in mijn mensenvorm. Maar zelfs ik kan niet tegen een wolf op. In een wolfvorm ben je sneller, sterker en dodelijker. 

Zo snel als ik kan pak ik een mes van het aanrecht. Ryan staat ondertussen recht en komt op me af. Ik blok zijn aanval en probeer te steken maar hij maakt een beweging waardoor ik in de lucht steek. Die had ik kunnen zien aankomen. 

Ik schop tegen zijn been en gooi hem over mijn schouder. Hij laat me struikelen en ik kom hard op mijn rug terecht. 

Voor ik het weet wordt er een spuit in mijn nek geduwd. Mijn zicht wordt wazig en ik probeer naar degene te kijken die me heeft gedrogeerd. Het enigste dat ik zie is een vlek. Ik kan geen enkel ding zien dat kan vertellen wie het is. Voor ik meer kan zien, zak ik in een verstikkende duisternis.

°°°

 Ik heb het gevoel dat ik verdrink. Mijn ogen sperren open en ik hoest het water uit. Iemand komt naar me toe maar voor ik duidelijk kan zien wie het is, wordt er weer een emmer met ijskoud water over me gegooid. 

"ah, ze is wakker" hoor ik Ryan zeggen. Waarom is het me niet opgevallen dat hij een accent heeft? Die had hij vroeger niet. 

"Ik heb zo lang voor dit moment gewacht. Je hebt geen idee hoe vreselijk het daar was." Hij staart in de verte. 

"Waar was je dan?" Vraag ik voorzichtig. 

Hij lacht bitter. "Heb je het dan nog niet door?" Fronsend kijk ik hem aan. Kan hij me niet gewoon een antwoord geven? Hij komt dichter en ik moet bijna kotsen. Hij is zo dicht. 

"hel" hij loopt weg en ik hap opgelucht naar adem. 

"Weet je wat ze met me deden!" Roept hij opeens. Ik probeer achteruit te kruipen maar ik zit al tegen de muur. 

"Ze vilden me levend met bot apparatuur. Nog druipend nat van het bloed van mijn voorganger. Vervolgens lieten ze me aan zilveren kettingen hangen boven de lava. De hete dampen verstikten me." 

Hij gooit een vaas naar de muur. Een van de scherpe stukken boort zich in mijn wang. 

"Weet je hoe pijnlijk het is om je hele huid te laten genezen? Boven lava die je voeten verbranden en zilveren kettingen rond je polsen die er voor zorgen dat het lijkt alsof ze recht door je polsen branden? Alleen om het te herhalen zodra de huid terug is?" Hij kijkt me aan en ik krijg bijna medelijden met hem. Bijna.

"Ik heb vaak gewenst dat ik gewoon stierf maar ik was al dood. Gedoemd om voor eeuwig die marteling te doorstaan. En dat allemaal terwijl u klote moeder tot in de eeuwigheid bij haar voorouders mocht feesten!" 

Ik grom. Niemand noemt mijn moeder klote! Hij negeert me en praat verder. "met behulp van duistere magie kon ik ontsnappen. Maar 1 ding moest nog gebeuren voor ik kon terugkeren" hij kijkt me aan. "Wat was het?" Zijn ogen boren zich in de mijne. 

"jouw geluk" grijnst hij. 

Schuld overspoelt me. Dit is allemaal mijn schuld. Dankzij mij gaat iedereen dood. 

De tranen stromen over mijn wangen. Waarom ben ik zo zwak? Ik huil om het minste. Ruw veeg ik de zoute tranen af. Ryan komt weer op me af. 

Hij trekt me overeind en drukt me tegen de muur. Hij ruikt aan mijn haar. "je ruikt nog steeds naar de zee" fluistert hij. Ik frons. Hoe? Ik ben ben nog nooit naar de zee geweest en mijn zeep ruikt naar vanille. Het is onmogelijk dat ik naar de zee ruik. 

Ik pak een lok van mijn aardbeiblond haar dat nu helemaal nat is en ruik eraan. Het ruikt inderdaad naar de zee. Waarschijnlijk zat de geur in het water dat hij over me heen gooide. 

"ik weet nog dat je altijd naar de zee ruikt als je nat bent. Na het douchen, na het zwemmen. Zelfs als je had gezweet." 

Hij verplaatst zijn lippen naar mijn kaaklijn en het contact van zijn lippen op mijn huid laat me kokhalzen. Ik duw hem weg. In plaats van kwaad te worden, grijnst hij. 

"nog steeds even vurig" hij kijkt me geamuseerd aan. "precies zoals ik mijn vrouwen graag heb" dat is het. Dat is de druppel. Ik slaag hem tegen zijn kaak met alle kracht die ik heb. Hij vliegt op de grond en spuugt bloed uit. 

Hij kijkt me woedend aan. Zijn botten beginnen te kraken. "genoeg!" hoor ik een bekende vrouwenstem zeggen. Ik draai me om en hap naar adem. 

________________________________________________________________________________

Sorry voor de late update. 

Whovians_in_hogwarts