İmkansızlıkların içinde boğulmuş bir aşk hikayesi...
Bu bir vicdan özrü...
Kendini affettirebilmek için verilen bir savaş!
*Bazen gördüklerimiz bizi yanıltır.*
Özür Dilerim!
UZUNCA BİR ARADAN SONRA MERHABALAR VE KEYİFLİ OKUMALAR...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorgunum, halsizim ve mutsuzum. Son zamanlarda bedenimi tümden etkisi altına alan üç duygu... Bu saatten sonra huzuru yakalamayı, mutlu bir ana sahip olmayı beklemiyorum. Sadece biraz ara istiyorum. Dinlenecek, başlangıç noktasından varış noktasına kadar hesap edebileceğim kısacık bir süreye ihtiyacım vardı. Yoktu. Olmasını da beklemiyordum zaten.
O gece yatağa uzandığımda aklımda Eliz Günday'dan başka bir şey yoktu. Kendimi ne kadar zorlarsam zorlayayım ondan başka bir şey düşünemiyordum. Yastığa başımı koyar koymaz sesini duymamın ve daha sonra olanların etkisi büyüktü.
''Benden sakın af dileme. Seni asla affetmeyeceğim!''dedi bana. Uyuduğunu sanıyordum. Yanılmışım. Bu günlerde ne kadar çok yanılır olduğumun farkındayım. Doğru olduğuna inandığım her şey zedeleniyordu. Hayatımda koca bir delik vardı artık. Biri 'doğru olduğuna inandığım her şey' duvarına büyük bir vicdan deliği açmıştı. Duvarımın temelleri sarsılmıştı. Gözlerimin önünde yıkılıyordu ve ben hiçbir şey yapamıyordum.
Sustum.
''Senden nefret ediyorum. Sadece nefret...''dedi.
Sustum.
Ne söyleyecektim? Tutunacak, kendimi savunacak bir dalım yoktu. Kötüydüm. Kötü biriydim. Benden alacak tonlarca öcü olan biriydi o. Yaptıklarımı düşünecek olursak bu azdı. Daha fazlasını yapmalıydı.
''Burada sadece Ege için varım ve sen... Ona her şeyi uygun bir dille hemen yarın anlatacaksın.''dedi.
Yine sustum.
Ne söyleyecektim oğluma? 'Ben çok sevdiğin, anne dediğin kadına tuzak kurdum oğlum. Sana açıklayamayacağım olaylar yaşandı. Bu yüzden ondan tam beş yıl çaldım. Suçum da günahım da büyük ama ben böyle bir adamım.'desem anlar mıydı beni? Daha geriden İnci'nin öldürüldüğü günden mi başlamalıydım? Boğuluyordum.
''Ve... Yollarımızı sonsuza dek ayıracağız.''dediğinde titrek bir nefes bıraktım.
Diyecek söz bulamadığımdan mıydı yoksa kalbimin yanmaktan küle dönüşmesinden miydi bu sessizliğim, emin değilim. Sadece vicdanımın böylesine şiddetli konuştuğu anı sonlandırmak istedim. Kulaklarım uğulduyordu. Kalbimin sızısından bahsetmiyordum bile. Ellerim buz gibi... Sanki dünya başıma yıkılmış, koca yükün altında ben kalmışım. Nefes alamıyorum. Bir alsam belki kalkınabilecek gücü bulurum kendimde. Dilim bana ait değil, bedenim bana ait değil, kalbim bana ait değil gibi...
İliklerime kadar hissettiğim tek şey yoğun bir azap...
Eliz Günday'ı daha iyi anlıyorum ve ona duyduğum saygı trilyon kat artarak büyüyor içimde...
Sevgiye dönüşmemesi için çabalıyorum. Gözlerimi sıkı sıkı yummaktan başka bir şey gelmiyor elimden...
