•Thanatos• Huang Renjun

열하나

Büyük bir sessizliğin arasında Jaehyun'un arabasının uzaklaşma sesini duymuştuk. Yere bakıyordu ve derin derin nefes alıyordu.
"Renjun iyi misin?
"Ah, evet sanırım. Seninle bir konuyu yüz yüze konuşmak istemiştim. Hatırlıyor musun sana bir söz verdirmiştim ve bu konuda biraz tutarcı davranmıştım ve-"
Ağlıyordu. Gözlerin akan yaşlar pürüzsüz cildinden süzülürken yüzünü elleriyle kapamıştı. Saçlarını kavrayarak çekmişti. Ne olduğunu anlamaz bir şekilde elimi ellerine götürdüm. Yüzünden ellerini çekerken kızarmış olan gözlerine baktım. Göz bebekleri titriyordu.
"Sorun ne Renjun?"
Benden uzaklaşarak derin bir nefes aldı. Arkasına döndü ve suya doğru baktı. Ellerini boynun arkasında birleştirerek çevresine baktı.
"Sana verdiğim Zambak ne durumda Min? O iyi mi?"
Derin bir nefes almıştım. Zambağımız solmuştu ve söylemek istemiyordum.
"Konumuz sence bu mu Renjun? Okuldan buraya kadar gelip sırf bir çiçek için mi konuşacaktık?"
"O senin için sadece bir çiçek miydi Min? Pekala sormadığımı say."
Aramızdaki gerginlik saniyeler geçtikçe artıyordu.
Ya aramız bozulursa?
Ya beni sevmediğini söylerse?
Ya giderse?
Aklımdan binlerce soru geçerken duydum o cümleyi.
"Bir yıllığına Çin'e gidiyorum."
"Ne demek bir yıl?"
"Min ben üzgü"
"Ne demek üzgünsün? Hayatıma girdin ve bir anda çıkıyorsun. Ve bu haberi sadece birkaç gün kala söylüyorsun. Bu ne zamandan beri belliydi?"
"Sadece birkaç aydır."
Kan vücudumda hızlıca dolaşıyordu. Kalbimin atışlarını hissederken bana olan korkulu bakışlarına maruz kaldım.
Gidiyordu.
"Ne yani bir yıl beni bekle mi demek istiyorsun? Ben birini bir yıl bekleyemem Ren"
"Dönsemde biz olmayacağız Min."
"Ne demek bu şimdi!"
"İ-izin vermezler. Beni anla lütfen.
Ellerim titriyordu. Duygularım birbirine karışmıştı.
"Ya Chenle?"
"Hepimiz gidiyoruz Min."
Hayatımda birden girmiş bir adam ve en yakın arkadaşım. Hayatımdan gidiyorlardı. Bu bu kadar kolay olamazdı. Bir insan bu kadar kolay bırakılamazdı.
"Neden Barok Dönem'ini bu kadar çok seviyorum biliyor musun? Çünkü insanın içindeki en aşağılık duyguları bile göze vurabilecek kadar gerçekçi. Neden Rönesans'ı asla sevmedim biliyor musun? Çünkü bir insanın gözünü boyayabilecek kadar güzel yalanlar söylüyor."
Ağlamak benim için dünyanın en acınası hareketidir. Bir insanın en savunmasız anıdır. Ne doğruyu söyler ne de yalanı. Ama şimdi ikimizde ağlıyorduk.
"Demek başından beri herşey belliydi. Beni bu yüzden mi uyardı Haechan?"
"Min biliyorum kulağa kötü geliyor ama hayallerime ulaşabilmek için anılarımda kalman gerekiyor. Bitmesi gerekiyor."
"Anılarınla yaşamaya devam et Huang Renjun. Benim için bir kabustan farksızsın."
-
Eve gelmiştim ve ne düşünmem gerektiğini bilmiyordum. Hayatımdan 7 adamı birden çıkaracaktım. Bu hayallerimdeki lise dostluğu değildi. Chenle gidiyordu ve yalnız kalacaktım. Titreyişimi iliklerimi kadar hissediyorum. Telefonuma gelen bildirimleri gözardı ediyordum . Hepsi olanı duymuş olmalıydı ki ulaşmaya çalışıyorlardı. Daha fazla gerilmemek için telefonu kapatacak iken gözüme bir mesaj takıldı.
Lee Donghyuck: Seni uyarmıştım Min. İyiliğim sana zarar verdi farkındayım. Özür dilerim ama bazen insanlar mutlulukları için bencil olmalıdır. Ben ve Renjun gibi.
Telefonu büyük bir hışımla koltuğa fırlatmıştım. Mutluluk adına yapılan bencilliklerdi demek bu olanlar. Yaşanan onca anı birer bencillikti ve ben bu hikayenin kötü karakteriydim. Sinirli bir şekilde ölmüş Zambak çiçeğinin olduğu poşeti alıp aşağı inmiştim. Toprağın üstüne oturmuş hıçkırarak ağlıyordum. Sert bir şekilde toprağı eşeliyordum. Bir zambak çiçeği gömüyordum bugün toprağa. Ölmüş, karanlığını bırakmış beyaz bir zambak bırakıyordum. Yaşayan toprağından ayrılmış zambak artık bir ölü olarak yerini alıyordu. O gitmişti, rüya bitmişti. Renjun ve Min bitmişti.