Ne çok virgül koyduk nokta yerine. Bitiremedik ellerimizle yaptığımız dertleri. Neymiş; üzülüyorum.
Bir kararı çok gördük kendimize, kötü olmak istemiyorum bahanesiyle yatıştırdık her gece kendimizi.
Ezberlenmiş cümleleri tuttuk kilerde ama çürütüp kullandık yanlış zamanlarda, gerektiğinde yazlık kışlık yaptık.
Canımız sıkılmasın diye canımızı yaktık. Yaktıkça akılla soğuttuk; şükret beteri var dedik.
Acılara dayanamadık an an; çocukluktaki acıları özledik.
1 saatte biten öfkeden, yarına kalmayan kinden...
Küçük bir hareket olsa da gülsem, iyi gidiyor desem istedik.
Dün olsa tebessüm bile etmeyeceğimiz şeylere kahkaha atar olduk, kandırdık. Çözemedikçe galiba hata bende deyip, kendimize yasak koyduğumuz tavizlere başladık.
Olmadı, olamadı, alıştık.
Galiba sevmek böyle bir şey deyip, bir süre idare ettik.
Of bu ne ya, yoruldum olduk.
Heyecan istedik.
Kaçak dövüştük.
Saklandık, bulsun da tartışalım istedik. Bu da heyecan değil mi dedik.
Ara ara daldık çocukluğa ve şöyle dedik; büyümek böyle bir şey galiba.
Çok uğraşırsın ama az sevilirsin.
Keşke hiçbirşeyim olmasa da çocuk olsam.
Ve bir sonuca vardık; aman be, geçici dünya, ölüm var.
Bak neler oluyor dünyada zulüm var. Daha mı iyisini bulacaksın, kötüler var.
Otur oturduğun yerde şükret.
Allah büyük.
Evet Allah büyük ama kendisini küçük şeylerde gösterir.
Onun yüceliği senin küçük derdindedir.
Vazgeç bu sevdalardan, bak yoluna.
Öleceksem, herkes ve herşey yoluna diyemedik.
