Seviyorum uçurumları,
Korkakları geride bırakıp tek başına olmayı...
'huzur' bulduğum hakikati.
Şehirler, caddeler, sokaklar hep aynılarla dolu.
Birbirine benzeyen yüzler, aynı sebeplerden doğmuş mimikler, benzer kaygılarla dolmuş bedenler sıkıyor beni.
Sıkılmama kızmayın yorulmaktan oluyor.
İnsan en cesur halini uçurumun eşiğinde yaşıyor.
Çünkü oradan bakınca anlıyor insan basit ile derin arasındaki farkı.
Uzaktan görüp yalnız sananların gözlerindeki yalnızlığa tebessüm etmek paha biçilmez.
En kalabalık halidir insanın kendisiyle çay içmesi.
Ayrıksı ot gibi her yerde yetişmeyen insanları seviyorum.
Nasılsın dediğimde’ kendimi bekliyorum diyen zekalara aşık oldum.
Dünyaya hızı insan getirdi ve getirdiği hızın kölesi oldu.
Yakalamak istemiyorum koşanları bana yavaştan alan, gittiği yoldan pişman olmayan, her yerde kaybolan insanlar lazım.
Yoksa ortalık kendini bulduğunu idda edenlerle dolu.
Az olanı bulmalı, azar azar tatmalı, kimseye hiçbir şeye hayran olmadan, özlemeden yaşamalı insan.
Çünkü neyi dert ediyorsa onda kendini bırakır insan.
Belki kimseyi ya da hiçbir şeyi değil hepsinde bıraktığı kendisini özlüyordur.
Bırakma ki özleme...
Pek sevilmez ayrıksı otlar aman bırak sevmesinler.
Bazılarının sevmemesi uzak kalmasını sağlar.
Yaklaştıkça basitleştiren her şeyi coşkuyla uzak tut.
Çünkü uzaklaşan her insan birbirine benzer...
Sen farklı kal...
