Sztuka podrywu || Miraculous ✔

Napad na wróżkowe kino

CZEŚĆ, MOJE ANIOŁKI. ILE TO JUŻ, MIESIĄC?

NIEWAŻNE, MAM DLA WAS PEWNE WYZWANIE.
POBIJMY REKORD KOMENTARZY NA TYM FF! NA PIERWSZYM ROZDZIALE JEST GRUBO PONAD 300! 

A o co chodzi mi dokładnie? Nie wstawiajcie tutaj przypadkowych literek, zwyczajnie komentujcie fragmenty, ile tylko się da! Nie wiecie jak wielką frajdę sprawia mi czytanie waszych komentarzy, a już tym bardziej na tej książce. Dacie radę? 

_______________________________________________________________________

— Marinette... — wypowiedział jej imię, głęboko przy tym wzdychając, albowiem w pewien sposób był zmęczony. — Czy możesz mi powiedzieć... Dlaczego zza rogu wychyla się Nino w gumowych różowych spodniach z Alyą, która zakrywa swoją twarz grubym zielonym płaszczem, kiedy jest lato?

Ba, nie tylko wspomniana odzież spoczywała na ich ciałach. Mulat posiadał w zanadrzu parę długich skarpet do kolan w odcieniu czerwonym, ponadto na jego głowie znajdowała się czapka świętego Mikołaja. Jako towarzysz swojej dziewczyny, wyglądał niezwykle podejrzanie. No.. A ta co chwila opatulała się zimowym ubraniem i blond peruką, jak zakochana Mariola z pobliskiego kiosku.

Choć owa dwójka przykuwała uwagę każdego przechodnia, ci dalej pojęcia nie mieli, że zostali zdemaskowani. A już tym bardziej przez Adriena, który opatrznie, acz nerwowo im się przyglądał.

Przecież chciał wyznać prawdę Marinette, a ci jak na złość musieli tam być. Nie żeby wina stała po ich stronie: w końcu to brunetka ich błagała o przyjście. Gdyby ich tam nie było, zapewne już dawno doznałaby zgonu, i zamiast przyjemnego oglądania filmu romantycznego, blondyn patrzyłby na nieboszczyka w fotelu kinowym.

Nastolatka spojrzała na niego, jakby całkowicie nie wiedziała, o co mu dokładnie chodzi.
Model uniósł brew w niedowierzaniu.

— Dobra, nieważne. — podszedł do jednego ze sklepików i zaczął składać zamówienie. — Poproszę jeden wielki kubeł popcornu w karmelu i dwie cole.

— J-JEDEN KUBEŁ?!

O mój Boże! Marinette, spokojnie. To tylko popcorn.

— A co? Nie wystarczy? Aż tak jesteś głodna? — zapytał z nutą zdziwienia.  — Mogę kupić drugi...

— NIE, JUŻ W PORZĄDKU.

CHOLERA, WYSZŁAM NA OBŻARTUCHA. NA JEGO OCZACH. CHCĘ UMRZEĆ. TU I TERAZ.

Gdy wchodzili na salę, usłyszeli kłótnię pewnej pary, a dokładniej Nino i Alyi. Dziewczyna zabijała go wzrokiem i obwiniała za to, że musiała za niego płacić, choć pięć minut wcześniej obiecał jej dwa wielkie kubły popcornu, a wieczorem kolację. Tak to właśnie jest, jak nie dotrzymuje się słowa poprzez zgubienie portfela. 

— Ale pupciu, to nie tak... — tłumaczył się gorączkowo, ale nim wypowiedział następną wymówkę, Cesaire rzuciła w niego doniczką z kaktusem. — AŁA, KOCHANIE, ZA CO TO?! JESTEM NIEWINNY!

— ŚWINIA! ZNOWU MUSZĘ ZA CIEBIE PŁACIĆ, NIEWYŻYTY PLEMNIKU — oburzyła się. — OBIECUJĘ, ŻE NASTĘPNYM RAZEM BĘDZIE BARDZIEJ BOLAŁO. WYŚLĘ DO CIEBIE BABCIĘ ALIX I WTEDY POŻAŁUJESZ SWOJEJ GŁUPOTY, ZASRANY KAPISZONIE! ZASTANAWIAM SIĘ, DLACZEGO DALEJ SIĘ Z TOBĄ UMAWIAM, NO. 

— Następnym razem będzie inaczej!

— NASTĘPNYM RAZEM TO TY SIĘ W ŁEB PUKNIJ, DEBILU! 

Jak stare, dobre małżeństwo, pomyślał Adrien, uśmiechnąwszy się szeroko.