21. Lena

110 19 7
                                    

Het werd donkerder en frisser. Ik werd steeds banger in mijn eenzame boomhut. De monsters waren naar me op zoek, en er was niemand om me gezelschap te houden. Ik was moederziel alleen terwijl ik elk moment dood kon gaan.

Fynn had me namelijk in de steek gelaten. De enige aardige persoon die ik kende, als je Aafje en Jonathan niet meetelde, had me laten zitten. Hij was niet een dag later langsgekomen, zoals hij had beloofd. Misschien had hij wel besloten dat ik het helpen niet waard was.

Of hij had besloten dat hij me terug ging brengen. Ja, dat was logisch, nu ik erover nadacht. Hij was vast met Nestor langs het weeshuis gegaan. Maar ik had ze te hoog ingeschat. Natuurlijk waren zij ook in Miranda's vermomming getrapt. Fynn was nu een list aan het bedenken om mij mee terug te krijgen naar het weeshuis. Misschien kwam hij me midden in de nacht verrassen zodat ik niet wakker was en hem niet door zou hebben. Mocht je willen, Fynn. Als dat je plan is, heb ik je door.

Net buiten de boomhut klonk het geluid van een uil. Ik sprong bijna de lucht in van schrik. In meer dan een dag tijd had ik al vier monsters bij mijn hut gezien. Inmiddels maakte elk kleine geluidje me bang. Dadelijk ging ik nog dood van angst. Of aan te weinig eten, omdat ik mijn hut niet uit durfde en mijn voorraad ooit op zou gaan.

Voor nu zat ik goed verstopt—maar hoe lang hield dat nog stand? En hoe lang zou het duren voor ik echt op zoek moest naar eten? 

En als Fynn terugkwam, met slechte bedoelingen, zou ik dan mezelf kunnen redden?

Ik was nog nooit zo bang en zo eenzaam geweest.

----------

Een klein hoofdstukje om de spanning nog een beetje op te bouwen. Wat gaat Fynn nou in vredesnaam doen? Volgens mij voelt Lena het al aankomen...

Het geheimWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu