De Reizigers van Midden Aarde

Hoofdstuk 5

Wow, hoofdstuk 5 alweer! Het spijt me dat ik zo vaak upload, maar ik heb gewoon de hele tijd ideeën en ik ben bang dat ik ze verlies als ik niet meteen ga schrijven! 

Ik weet wat Iríal is: hij is de AVATAR! Nee sorry, maar dat gedoe met die elementen komt doordat ik the Legend of Korra, het nieuwe seizon van avatar aan het kijken ben, en nogal fan ben... Daarom ook deze reference naar de vier elementen. En het is natuurlijk nogal van belang voor de rest van het verhaal (en het komt ook wel een beetje voor in LOTR zelf...) :D Om het nog erger te maken heb ik bij het filmpje de main theme van het geweldige nieuwe seizoen gezet. Hahha Avatar en Lord of the Rings. Sorry :) O ja, en er moet een nieuw personage in mijn verhaal. Als jullie zouden willen helpen? De meest orginele ideeën zal ik proberen te gebruiken in mijn verhaal. En nee: GEEN halfelfen, elfen of mensen. Die zullen er al genoeg in voor komen :D (Een hobbit ofzo zou wel van pas komen...)

(OH IDEE! IK GA METEEN SCHRIJVEN!) 

xxx Sarah 

P.s. ik gebruik plaatsen die verzonnen zijn door J.R.R. Tolkien zelf. Dus niet eigen plaatsen.

Hoofdstuk 5 

Na enkele dagen reizen kwamen we bij Heathfells aan, een symbolische plaats voor de lokale bewoners. Wyrnia had erop gestaan dat we de stenen zouden bezoeken en na heel wat tegengestribbel van Myrnir hadden de twee besloten dat ze er toch langs zouden gaan.

We zagen de heuvel al van veraf. Een plotselinge onderbreking van de glooiing van de vallei, met op de top een verzameling stenen. Des te dichterbij we kwamen, des te meer ik kon voelen waarom de lokale bevolking dit zag als een symbolische plek.

Er leek een soort druk te liggen rond te plaats, iets dat je tot diep in je botten kon voelen. Wat het was wist ik niet, en ik en Wyrnia bleken de enigen te zijn die het merkten. Ik zag hoe ze haar pas wat vertraagde toen we de voet van de heuvel bereikten en hoe ze lichtjes haar hoofd boog, als een soort van groet naar de heuvel.

Eolain en Myrnir haalden hun schouders op en liepen toen opgewekt naar boven. Ik besloot om naast Wyrnia te gaan lopen.

Wyrnia was een wijs iemand, dat kon je zien aan de manier waarop ze de wereld aanschouwde. Haar haast violette ogen leken altijd meer te zien dan die van een normaal mens, en de kettingen die rond haar nek hingen waren allemaal van symbolische waarde. Geen bijgelovige onzin, maar tekens van een lang verloren stam.

Ik voelde me dichter verwant met haar dan ik ooit met iemand gehad had. Niet zoals Eolain natuurlijk, dat was heel anders. Maar het leek meer alsof zij en ik op dezelfde frequentie zaten, alsof onze denkwijze en gedachtegang op elkaar leek.

Ik had haar al lang willen vragen wie ze was, of eerder, wat ze was. Ze was wel een mens, maar niet een normaal mens. Misschien was ze een tovenares, of iets soortgelijks.

‘Als ik uitspreek wat ik ben, zullen er wezens op ons afkomen die we liever niet willen tegenkomen,’ Ze keek me aan met haar bijzondere ogen.

‘Kunt u gedachten lezen?’ vroeg ik ongelovig.

‘Nee, niet helemaal, maar ons soort kan wel dingen opvangen.’

‘U bedoelt dat u soms “weet” wat anderen denken?’

‘Ja, zo kan je het noemen… Het is een gift en een vloek tegelijk. Slechts enkele van mijn stam hadden deze opmerkzame gave…’

Het gebruik van het woord “had” ontging me niet. ‘Bent u de laatste van uw stam?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Niet “de laatste…”’

Ik fronste even mijn wenkbrauwen, nadenkend over haar woorden. Ondertussen naderden we de verzameling stenen. Eolain en Myrnir stonden al tegen een steen aangeleund, druk pratend over het verschil tussen Noordse paarden en de paarden van de Rohirim. Wyrnia schudde haar hoofd. ‘We zijn hier op een heilige plaats, en jullie praten over paarden?’

‘Eh ja?’ zei Myrnir, ‘Maar ik vind het hier nou niet zo heilig, slechts een berg stenen.’

Eolain mompelde iets instemmends en Wyrnia rolde met haar ogen. ‘Stelletje barbaren…’

Ze liep naar het middelpunt van de stenen en bleef daar even staan, met haar ogen gesloten. ‘Kom hier Iríal, dan kan je de energie voelen.’

Ik liep naar haar toe en ging naast haar staan.

‘Sluit je ogen en concentreer je.’

‘Concentreren…’ hoorde ik Eolain mompelen. Ik deed wat Wyrnia me had gezegd en sloot mijn ogen terwijl ik de wereld buiten sloot.

‘Voel je de geesten van de voorouders die hier hun goden aanbaden? Kan je die link tussen het verleden, het heden en de toekomst voelen? De aanraking van de goden?’

‘Ja,’ antwoorde ik, terwijl ik alle energie langs me heen liet gaan, ik vulde me met de kracht die uit de grond en de lucht kwam.

‘De oude godsdienst van de bewoners van de vallei van Rohan geloofden net als velen in vier elementen. Water, vuur, aarde en lucht. Zij geloofden dat als je alle vier de elementen combineerden en in balans bracht, je dicht bij de goden was. Magie kan dan ook alleen gebruikt worden wanneer je vrede hebt met de Oude Elementen. Geloof jij in magie, Iríal?’

Ik gaf antwoord zonder woorden, en ik wist dat Wyrnia mij begreep. Onze gedachten waren nu verbonden, door deze oeroude plek.

‘Oh fijn, Wyrnia en Iríal zijn weer eens aan het mediteren…’ de nuchtere opmerking van Eolain bracht me uit mijn concentratie en de band werd verbroken. Ik opende mijn ogen en keek haar aan. Ze lachte vrolijk naar me en even voelde ik mijn hart sneller kloppen. En toen gebeurde het, de wereld om me heen stond stil terwijl alles vervaagde.

‘Drie Ringen voor de elfenkoningen op aard',’

De sneeuw wervelde omhoog rond de voeten van de vrouw met het witte haar. Haar blik was ernstig, gericht op mij. ‘De drie ringen. Narya, Nenya en Vilya.’

‘Vuur, water en lucht…’ mompelde ik.

De vrouw knikte. ‘Drie ringen…’ De woorden leken te echoën, als een lied dat steeds herhaald werd. Ik keek haar vragend aan, niet goed wetend wat te doen.

‘De tijd zal komen… Dat je zal zien…’ de elfen vrouw strekte haar arm uit en opende haar hand. ‘Nog even…’

De duizelingwekkende macht verdreef het visioen en het witte licht dat haar hand uitstraalde verblinde me.

‘Maar hoe kan ik zien…’ mompelde ik terwijl ik langzaam weer wakker werd. ‘Als het licht zo fel is…?’

‘Iríal!? Iríal gaat het?’ Ik voelde Eolains hand op mijn schouder en toen ik mijn ogen opende zag ik haar bezorgde blik. Wyrnia keek vanaf een afstandje toe en Myrnir stond erbij alsof hij niet goed wist wat hij moest doen. Ik schudde even verbijsterd mijn hoofd.

‘Aarde…’ mompelde ik. ‘Aarde…’