×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

26

×taeyhung×

voor ze zoveelste keer, voor de zoveelste seconde, minuut, adem haling. ik zit hier weer. op gesloten op me kamer, zonder ook maar iemand om me heen. me tranen lijken wel op te zijn en ik staar maar voor me uit. op de grond zittend, compleet verhongerd.

maar dat het me niks kan schelen, ik ben toch ook zo kut, ik hoor ook gewoon dood. me keel doet ernstige pijn van de droogte en me polsen zitten. nog steeds. onder het verband van me sneeën. ja ik ben hier mee door gegaan, puur door alle zelf haat die ik heb.

voor de eerste keren was het nog nieuw voor me, ineens een scherp mes in je pols. maar voor nu is het een dagelijks gewoonte, iets waar over ik niet te veel over nadenk. 'het is gewoon omdat ik het verdien en ik de pijn wil verminderen.' denk ik dan altijd.

je kan nu vragen: denk? ja denk, sinds dat ik verdacht ben op de moord van Jungkook. heb ik geen woord meer gesproken, alleen toen ik bij Jimin was. maar alsnog, het doet zoveel met me. maar ik weet toch dat ze me nu haten. niemand heeft toch ooit ook van mij gehouden.

ik kan niks. ik ben krachtloos, ik zit hier maar op de grond voor me uit te staren. best vaak kijk ik ook naar me polsen- niet dat het me pijn doet- dat sowieso niet. het boeit me sterker nog helemaal niks, wat kan het mij eigenlijk ook schelen? ik ben toch kut dus wat is het probleem?

welk persoon zou dan voor mij de moeite doen om zich om te kijken en me te helpen? die personen heb ik niet- na na dat ik ben verdacht- ik mis jungkook zo erg. iedere dag steek ik een kaarsje aan bij zijn foto, en staar ik naar het zielloze vuur wat langzaam brandt.

het kijken naar vuur maakt me rustig, net een soort van lichtje die je wilt helpen. net een klein lampje. ik mis natuurlijk bangtan ook heel erg, maar jungkook het hardst. hij was de enige die van alles wist. hij was de enige waarvan ik hield. hij was de enige waarvan hij me wat boeit.

iemand die voor me wou om kijken, als ik aan het huilen was, en me dan troostte. is er nu een persoon die dat voor mij zou doen- zie je dat iemand doen? voor mij? Kim Taeyhung? nou nee. mensen zijn de meest grootste trash ooit. ze begrijpen niet hoe personen zich voelen.

totdat ze er zelf mee te maken krijgen, alles gaat om haat nu, elkaar afkraken, elkaar pijn doen. alsof het grappig is om iemand homo of weet ik veel hoe te noemen. het is alles behalve grappig of stoer. je kan me nu voor zielig of iets verklaren, maar ik spreek de waarheid hier.

ik zucht diep, langzaam rollen me tranen over me wangen, waar me oudere tranen op zijn opgedroogd. 'ik wil gewoon iemand die om me geeft, no matter what...' voor de zoveelste keer veeg ik me tranen weg, maar het worden er als maar meer. ik hoor dan een vaag geluid.

ik ben alleen thuis, maar niks boeit me toch, dus waarom zou ik dan omkijken? mensen zijn trash. 'taeyhung,' hoor ik een zachte stem voor me deur mompelen. 'WAT.' zeg ik hard, vooral boos. maar krachtloos. 'ik ben het... leeloo.' ik zucht. 'NIEMAND GEEFT TOCH OM ME!'

ze blijft stil, en langzaam gaat de deurklink omlaag, bang staat ze bij de deur opening. ze schrikt duidelijk van hoe ik eruit zie, van alle littekens, alle vlekken. maar vooral van me hele donkere kringen rond me ogen die mij een héle andere uitstraling geeft, ik ben zo lelijk.

't..taeyhung..' ze begint zacht te snikken en knielt voor me neer 'je bent zo uitgehongerd...' ik zucht. ze begint iets harder te huilen, emotieloos staar ik haar aan. 'k..kom je moet echt eten..' ik schud me hoofd moeizaam. 'n..nee, ik voel me oké..' zeg ik.

me stem bibbert van de kou, en van alle pijn van de kracht die ik wel niet ben verloren. ze kijkt me bozer aan. 'taeyhung, jij gaat nu meteen eten dit gaat zo niet!' haar stem van praten gaat omhoog en luider. ik staar maar wat naar de grond zonder enig oogcontact te maken.