×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

58

×jimin×

ik voel me zo enorm klote; die ene keer heb ik zo'n groot teken voor leven en doe ik me uiterste best. dan lijk ik ineens weer godverredomme verzwakt te worden. ik geef op die momenten oprecht gewoon de moed op. ik haat toch me leven dus waarom zou ik enige moeite doen.

mensen kunnen beter meteen al werken aan me grafsteen, ik kan het toch allemaal niet aan. dan hoor ik voetstappen de kamer in komen, ik wil niet weten wie het is. het persoon passeert stappen dichterbij. dan hoor ik een kruk schuiven en van binnen krijg ik een bang gevoel.

het persoon pakt me hand en ze zijn warm, maar enorm en huge; sowieso dit is Taeyhung. ik wil nu wakker worden en hem knuffelen. maar alle zelfhaat wordt me teveel. en toch eindelijk lukt het. ik geef hem een zacht kneepje. blijkbaar voelde hij dat want zegt zacht me naam.

hij geeft me een kneepje terug en dan ben ik er klaar mee, ik open me ogen en kijk Taeyhung huilend aan. hij begint heel hard te huilen en omhelst me steviger dan ooit gedaan. ik zit daar maar in die knuffel voor me uit te staren. hij laat me los en kijkt me bezorgd aan.

'je hebt het overleefd,' ik slik, 'allang al: ik werd wakker en vroeg om een beetje water. een doktor kwam terug met 'water', maar het was geen water en ik verloor me bewustzijn.' hij begint wat harder te huilen. 'en toen werd ik niet meer wakker, ik wou niet eens de moeite doen.'

'jimin,' ik kijk hem aan, 'ja wat Taeyhung,' hij slikt; 'was hoseok bij je toen het ongeluk gebeurde?' ik knik. 'hij is vermist, hij is niet bij jou gevonden bij het ongeluk. nergens.' me ogen worden groot en me hart slaat over. 'wAAR IS HIJ?!' hij haalt huilend zijn schouders op.

'we zijn opzoek naar hem,' ik knik zwak en hij ziet me zwakheid, 'misschien moet je wat eten.' ik schud me hoofd, 'niet nodig, geen honger bedankt hoor.' ik zei de woorden snel. hij trekt zijn wenkbrauw op. 'ik zou anders doktoren voor je halen.' hij loopt even van me weg.

dan komt hij terug met wat dokters en ze doen kleine testjes bij me, maar ik heb niks van pijn. totdat ze me benen onderzoeken waardoor ik begin te schreeuwen van de pijn. 'STOP,' ik kan de pijn niet verdragen. 'doet het daar pijn?' ik knik en allemaal pijnscheuten gaan door me lichaam.

dan wordt ik in een kamer gestuurd en maken ze röntgenfoto's, terwijl ik daar lig. na de foto's zijn gemaakt mag ik even rusten en kom ik eindelijk weer bij Taeyhung. 'jimin ik heb Yoongi gebeld.' ik knik. 'wie zijn er nog Taeyhung.' hij slikt. 'namjoon, yoongi, ik, en jij nu.'

me mond hangt open van verbazing, 'de rest heeft toch geen zelfmoord ofzo gepleegd...' taeyhung slikt en tranen rollen over zijn wangen, 'bijna wel jimin, bijna.' ik hang compleet stil. 'wie.' maar dan komt de dokter binnen met de resultaten van de röntgenfoto's.

'u heeft beide benen gebroken, we denken dat het beste is dat u in een rolstoel gaat.' ruw schud ik me hoofd. 'nee hoeft niet i'm fine, je zag toch net dat ik kon lopen.' de man zucht. ' je hebt niet eens gelopen, maar we tilde je op.' ik zucht. 'ik wil niet in een rolstoel echt niet!'

taeyhung slaat zijn arm om me heen, 'je gezondheid gaat voor jimin, daar gaat het nu om.' ik zucht lichtelijk geïrriteerd, 'oké fine, geef me maar zo'n ding.' en ik ga liggen in Taeyhung zijn armen. de dokter knikt en loopt de kamer uit, en taeyhung lacht zacht door me.

'yoongi komt ons als je weg gaat halen.' ik knik, 'wat is er allemaal in die afgelopen tijd gebeurt?' Taeyhung slikt. 'veel, heel veel; namjoon en yoongi horen stemmen, omdat er zoveel druk is. laatst kwam yoongi terug met een klein meisje die hij gered had bij haar ouders die haar mishandelde.'

zijn mond gaat open, 'dus toen zei het meisje dat ze een zusje had van 2 en zijn we ernaar toe gegaan. niet alleen, met de kinderzorg en politie, en toen ze gearresteerd waren.' Taeyhung begint zacht te lachen. 'we staken met ons allen onze middelvingers naar hun op.'