×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

33

×taeyhung×

met me ogen doodop loop ik te kijken naar het doodsaaie witte plafond; ik kan niks anders dan denken. ik weet het niet, wat is er met Namjoon wel niet aan de hand?! waarom wilt hij ons hebben! in al die tijd was hij zo'n bro voor me geweest, gewoon het schouderklopje.

een schouder klopje wat je nodig had, de steun die je wou, waarom moeten alle goede mensen vergaan? hetzelfde met Jin, hij is er nu ook een soort van niet. 'waarom moeten alle goede mensen vergaan?!' kijk naar jungkook. hij was de enige om wie ik 100% geef/gaf.

natuurlijk geef ik heel veel om bangtan, maar bij jungkook was het die 200%. ik voel de tranen in me ogen prikken& ze over me wangen stromen als watervallen. ik zie dan ineens me deur open gaan. ik veeg zo snel mogelijk me tranen weg. 'hey yoongi,' zeg ik normaal.

'taeyhung waarom heb je gehuild,' hij zucht en gaat op de rand van mijn bed zitten. ik haal me schouders op. 'ik heb niet gehuild hyung,' hij zucht nog wat luider. 'tell me.' ik zucht nu en begin weer te huilen. hij legt zijn hand op mijn schouder. 'je kan alles zeggen you know.'

ik zucht. 'alle goede mensen vergaan,' begin ik, 'jin is weg, jungkook is weg, hoseok is weg. jimin is weg. alle goede mensen die ik 200% kan of kon vertrouwen gaan weg!' ik barst weer het huilen uit en omhels Yoongi stevig. ik schrik als hij zich los van me rukt.

'taeyhung,' begint hij, 'maar jij bent er nog, het goede van jou zit hier van binnen. jij bent ook het goede persoon, iedereen is een mooi persoon.' ik krijg tranen. 'alleen moeten sommige mensen zoals jij hun schoonheid en zwakke, maar goede kanten ontdekken.'

'yoongi-' 'en je bent mooi zoals je bent, Taeyhung als je door blijft strijden kom je eruit. wij allemaal willen dat, we worden allemaal gek hier van alles wat er gebeurt. maar de schoonheid van jezelf is het geschenk wat ieder persoon nodig heeft om dit te overleven & aan te kunnen.'

'iedereen heeft die schoonheid, maar mensen zoals jij, die pijn hebben en pijn lijden. die kunnen die schoonheid niet zien, die hebben een masker op van pijn en verdriet.' 'take off that mask and face yourself.' ik kijk wonderbaarlijk naar hem terwijl me tranen over me nek stromen.

'maar, ik ben gewoon niks bijzonders het masker van pijn en verdriet hoort bij mij!' hij onderbreekt me. 'stel voor je zou een eenzame vlinder zijn bij de rest van de vlinders.' ik kijk hem raar aan. 'iedereen vliegt vrolijk en jij bent alleen, je kan niet vliegen net zoals de rest.'

'maar je moet het doen, je moet strijden om ook te kunnen vliegen zoals de rest. je wilt ook een goed en gelukkig leven leiden zoals de rest van alle vlinders.' 'daarvoor moet je hoop zoeken, die hoop is niet daar of daar. nee die hoop zit van binnen, hier in je hart.'

'maar het is moeilijk om ineens nieuwe dingen te leren en ermee te leren leven.' ik knik. 'dus ik kan je er mee helpen, ik beloof dat ik er niks mee te maken heb.' ik kijk hem huilend aan. 'hyung ik zou zo graag willen-maar na alles-ik weet het gewoon niet!'

hij klopt me op me rug; 'je weet niet wie je nu wel en niet kan vertrouwen hè.' ik knik en begin te huilen. 'niet huilen, ik wil je zien lachen en stralen nu.' ik kijk hem beduusd aan. 'd..dat gaat nu toch nooit lukken?!' hij onderbreekt me. 'ik wil je zien stralen uit jezelf, Taeyhung.'

(A/N; ik heb dus een depressie therapie & heb daar dit te horen gekregen. ik vond & vind het zo mooi dat ik daar moest huilen & heb het in me eigen style overgenomen.)

×

het is een tijd later en ik heb weer me kracht met tegenzin bijgekregen door weer te eten. de eerste keer ging het mis; ik kotste alles uit, omdat me lichaam de verhongering gewend was. maar toen had ik het eten nodig en ben ik weer terug tot me oude gewicht & dikte.