×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

65

×jimin×

me hoofd is een enorme stress en heisa; Namjoon wou zelfmoord plegen maar is tegen gehouden. Ik lig maar op de bank in me eentje, met tranen in me ogen. ik haal me shirt voorzichtig omhoog en kijk met traan ogen naar me lichaam. 'ik moet weer sporten,' denk ik bij mezelf.

ik kijk naar mijn ribben die nog steeds duidelijk te zien zijn op mijn lichaam, die letterlijk uitsteken. ik ga er met me hand overheen en kan heel mijn rib voelen. me ogen vullen zich met meer tranen. 'ik ga sporten,' fluister ik zacht tegen mezelf en pak pen en papier met moeite.

'ik ben even buiten frisse lucht aan het halen, i know het is gevaarlijk, maar ik ga ervoor. x jimin,' ik leg het briefje op tafel, en loop met me loopstokken naar de gang. ik kleedt me extra dik aan en loop naar buiten. ik loop over me vertrouwde weg waar ik altijd ging joggen.

ik neem een korte pauze na 15 minuten bij de brug waar het meisje zelfmoord heeft gepleegd. maar al snel zet ik het tempo er weer in en ga door met het lopen. het is heel moeilijk voor mij en soms zijn er momenten dat ik bijna om val, maar daar vecht ik me door heen.

met nog steeds heel veel angst door me lichaam, er zijn al heel veel gevaarlijke dingen gebeurt. maar als ik terug kom na zo'n 2 uur met moeite, zweet op me voorhoofd. het is zo anders: ik ben zo bang, me maag krimpt in een, ik voel me duizelig en kan gemakkelijk omvallen.

ik leun me stevig op me loop stokken de weg naar huis, ik loop sloom omdat ik mezelf heb geforceerd. en hard ook, ik wíl afvallen en dan gaat dat gebeuren ook. thuis aangekomen, doe ik me jas en schoenen uit en loop richting de woonkamer. 'jongens?' roep ik als niemand er is.

'YOONGI!' hoor ik dan van boven een luide schreeuw, en met al me kracht die ik nog heb ren ik naar boven. ik heb momenten dat ik echt bijna omval, maar ik strijd ervoor. ik kom in de kamer en kan eerst niet geloven wat ik zie. hij heeft een enorm grote snee op zijn pols.

Yoongi sist van het brandende gevoel als er tranen op zijn snee vallen, en ik pak de verbanddoos. ik neem hem voorzichtig mee naar de badkamer om zijn snee te verzorgen. ik hou hem onder de koude kraan en zie hem zwak glimlachen. 'ik wou je nooit haten jimin, geloof me.'

ik kijk hem aan, 'maar waarom deed je het dan wel,' hij hangt me stil, 'ik wil je niet in gevaar lijden. dus het is niks oké,' ik slik, 'maar kan je er nu wel mee stoppen dan?' hij haalt zijn schouders vragend op, 'dat kan ik je niet beloven, maar weet: ik heb je nooit oprecht gehaten.'

ik glimlach en doe zijn snee onder het verband, en doe voorzichtig zijn mouw weer naar beneden. hij wilt uit de badkamer lopen als ik hem nog vast heb, 'snij je jezelf?' en hij knikt, langzaam en breekbaar. 'mag ik vragen wat het met je doet?' hij slikt, 'ik verdien de pijn gewoon.'

en dan lopen we weer terug, en als Taeyhung en ik zijn kamer willen uitlopen neem ik hem mee. ik stroop zijn mouwen op en zie ook allemaal littekens, 'wat doe je..?!-' 'taeyhung ik trek het zo niet langer. ik ga alle scherpe voorwerpen verstoppen, ik wil niet dat jullie gevaar lijden.'

'en áls jullie een mes, schaar, weet ik veel wat nodig hebben, dan vraag je het aan mij en ben ik erbij.' en ik loop naar beneden Taeyhung achterlatend, alle voorwerpen verzamelend. 'jimin,' hoor ik ineens iemand zeggen. maar ik trek me er niks van aan, en ga door met alles verzamelen.

'jimin,' hoor ik alweer, 'jimin, hoor je me,' maar ik blijf het door negeren en verzamel alles weer. 'jimin,' hoor ik ineens een stem in me oor fluisteren waardoor ik schrik. ik draai me in een harde beweging om en hou een mes gericht. 'wie was dat..?!' en een beetje bang loop ik in de woonkamer.

×

het is de volgende dag en heb vrijwel heel de nacht alle scherpe voorwerpen kunnen verzamelen. ik heb er een verstop plek voor, eigenlijk wou ik ze de prullenbak in dumpen. maar dan kunnen we ook niet meer koken, dus dat heeft geen enig nut. dan komt ineens namjoon naast me.