×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

31

×namjoon×

ik zit in de auto om Yoongi op te halen uit het ziekenhuis, ik ben vaak erg alleen. en graag erg alleen. alleen zijn maakt me gewoon rustig & laat me denken tot wie ik ben. soms is het gevaarlijk natuurlijk door alles wat er is gebeurt. maar alleen zijn is altijd iets van me geweest.

altijd wat fijns, exact hetzelfde om na het rennen even op adem te komen en te rusten. dat heb ik hetzelfde met me brein, me brein is de laatste tijd vol met van alles. en als ik alleen ben laat dat zich rusten en kom ik weer een beetje op adem van stress. ik laat een zucht vallen.

ik kom aan bij het ziekenhuis en stap uit, en ik loop door naar binnen, al snel zie ik Yoongi zitten. ik help hem overeind weer op te staan en hij kijkt me aan. 'kom we gaan,' ik draag zijn tas en loop snel naar de auto. hij volgt en als we zitten vraagt hij; 'i..is er al nieuws over H..hoseok?'

ik schud me hoofd van nee 'nee nog niks,' ik zucht, ik zou hem zo graag de waarheid willen vertellen. ik start de auto en Yoongi zet een nogal agressief nummer op. als hij is afgelopen en we er zijn vraag ik: 'woah hoe heet dit nummer?' hij antwoordt; 'grandson-blood// water'

ik knik. 'vet man,' hij loopt al snel naar binnen en ik doe op mijn tempo me jas en schoenen uit. ik schrik als ik ineens een briefje vind op de verwarming in de hal. ik open hem en ik zie een slordig geschreven handschrift met een dikke pen. ik open hem en begin met lezen.

'i hate u?' ik trek 1 wenkbrauw op en lees het bericht meerdere keren snel door. totdat ik opeens een schreeuw hoor, 'namjoon nu komen snel,' ik haast me naar de keuken. 'wat is er?' vraag ik, terwijl ik het papiertje in me zak prop. 'i..ik hoorde Taeyhung om hulp praten.'

'en toen hoorde ik opeens een hele harde klap en nu hoor ik niks meer,' ik schrik. ik pak me mes. ik houd hem goed gereed, 'open de deur we zijn veilig nu.' zo snel mogelijk opent Yoongi de deur en we schrikken beide heel erg. meteen tillen wij hem op naar boven.

als hij het zelf alleen aankan, besluit ik los te laten en het bloed en overgeefsel op te ruimen. ik vind het raar dat hier overgeefsel lig, en raak bezorgd. wat is er wel niet met die arme jongen gebeurt?! het besef doet me enorme pijn met wat ik wel niet met de jongens moet gaan doen.

ik zucht zacht en begin met opruimen, als alles is opgeruimd kijk ik trots rond de keuken. tot me grootste verbazing heb ik niks kapot gemaakt. ik pak dan weer het papiertje met 'i hate u.' ik schrik als er ineens iemand naar beneden komt en ik doe het snel weer achter me rug.

ik loop met me handen achter me rug naar Yoongi; 'heeft hij hartslag,' schreeuw ik bezorgd. hij kalmeert me met zijn woorden; 'rustig zijn hartslag is regelmatig.' ik zucht opgelucht. 'ik let wel op hem ga jij zitten.' hij schudt zijn hoofd. 'ik kan het zel-' 'yoongi, je bent net thuis.'

'ga even rustig zitten ik red het gemakkelijk,' hij glimlacht kort 'thanks bro.' ik glimlach terug. 'no problem bro,' en ik loop de trap op naar boven. ik loop zijn kamer in. ik bekijk zijn gezicht goed, ik zie dat hij een bloedneus heeft gehad en niet zo'n rustige ook.

gelukkig heeft Yoongi alles weg geveegd en zijn sneden goed verzorgd, gelukkig. als je me kent denk je dat ik niks om ze geef, maar ik geef echt alles om ze. maar ik wil helemaal niet zo zijn. ik schrik van een klop op het raam wat mijn stilte onderbreekt en ik bang ben.

ik besluit gewoon op te staan, en bij het raam te kijken wat er is, ik sta voorzichtig op en loop. bij het raam aangekomen, schrik ik van twee koude handen tegen me ogen. het persoon tilt me op naar beneden en ik kan niks, dus ik besluit zo te blijven, terwijl heel me lichaam trilt.

als ik op de grond ben word ik heftig en snel getackeld, nu pas zie ik wie het is. 'je hebt je ALWEER NIET AAN DE OPDRACHT GEHOUDEN, ALS JIJ HET NIET DOET! DAN DOE IK HET! EN DAN MET JOU ERBIJ!' ik schrik van het geschreeuw. 'i..ik kan het niet doen.'