×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

66

×yoongi×

ik schrik als Taeyhung hijgend me kamer in komt, 'jimin, hij is gone, hij rende ineens uit huis!' me mond valt open, 'ik probeerde hem achterna te gaan, maar hij is zo snel!' tranen vullen me ogen. 'waarom ging hij weg Taeyhung-' 'I DON'T FUCKING KNOW YOONGI, I DON'T KNOW!'

'oké chi-' 'HOE DAN, IK WIL NIET IEMAND VERLIEZEN YOONGI, WE MOETEN HEM ECHT GAAN VINDEN!' ik sus hem een beetje, 'misschien weet namjoon wel wat, kom.' ik en taeyhung lopen naar namjoon en hij zit maar op de bank. 'namjoon dude- what the fuck is er met jimin?!'

hij kijkt me vragend aan, 'moet er wat zijn met jimin dan,' zegt hij vragend op een normale toon. 'HIJ RENDE HET HUIS UIT, IDK WAAROM IK ZAG HEM INEENS NIET MEER.' Taeyhung klinkt helemaal kapot en uitgeput, ik kan aan hem zien dat hij weinig kracht nog in zijn lichaam heeft.

'taeyhung je bent helemaal kapot, Namjoon zorg voor hem, ik ga, no fucking matter what!' Taeyhung schudt zijn hoofd, 'YOONGI HET IS TE GEVAARLIJK GELOOF ME!' ik schud me hoofd. 'EN IK DURF ECHT NIET YOONGI!' en taeyhung begint harder te huilen en ik zie zijn angst.

maar ik luister niet en schud me hoofd, 'taeyhung als ik kom, kom ik veilig dat beloof ik je.' en ik haak mijn pink in die van hem terwijl ik mijn jas en schoenen aan trek. hij knikt dan huilend en zwaait me kort uit, terwijl ik gehaast naar buiten ren. ik zoek en ren overal waar het kan.

'JIMIN WAAR BEN JE,' roep ik harder en harder, naar hopelijk signaal van jimin wat nuttig kan zijn. 'oké Yoongi denk na,' zeg ik tegen mezelf als ik bij een boom stil sta. 'waar zou hij kunnen zijn, waar zou hij kunnen zijn.' me mond valt open. 'hij is toch ni-' en ik ren zo hard als ik kan.

ik heb zonder het door te hebben gehad mijn jas daar achter gelaten, en ren door de regen. heel mijn haar begint nat te worden en druipt over mijn gezicht als een gek. maar ik laat me niet zomaar stoppen en ren op me aller snelst naar de brug. de brug waar het meisje zelfmoord pleegde.

'JIMIN ALSJEBLIEFT,' schreeuw ik steeds harder en harder, en de regen wordt alleen maar erger. me hart bonkt als een gek in me borstkas en ik ren harder en harder. ik begin tijdens het rennen luid te hijgen, maar ik stop maar niet. bij de brug aangekomen zie ik gelukkig niks.

'j-j-j-jimin,' zeg ik uitgeput hijgend, terwijl ik tegen een boom aan leun en begin te huilen. ik hoor een harde bliksemschits, maar kijk er niet eens meer echt voor om. ik begin te hijgen en hijgen, en kijk kort op me telefoon. '02:00 in de nacht oké shit.' en dan pas voel ik alle angst door me heen gaan.

ik ben 's nachts, helemaal alleen, in de storm, in de regen, een plek die ik niet eens echt ken. terwijl er al zulke gevaarlijke dingen zijn gebeurt, maar toch blijf ik staan. ik zie ineens een gedaante in de verte lopen en herken hem uit duizenden. 'OMG JIMIN,' en ik ren naar hem toe.

hij probeert nog weg te rollen met zijn rolstoel, maar ik hou hem goed tegen en begin harder te huilen. ik kniel voor hem neer en pak hijgend met mijn twee trillende, en ijskoude handen zijn twee kaken vast. mijn natte haar druipt over heel me gezicht en we kijken elkaar recht aan.

'waarom ging je weg jimin,' zeg ik huilend, hijgend, allemaal uit harde bezorgdheid en adrenaline. 'ik raak compleet verloren in mezelf, ik word gek, ik word mezelf niet meer. nooit meer,' en hij begint ook te huilen. 'ik hoorde een stem fluisteren Yoongi. recht in mijn oor.'

'hij fluisterde mijn naam en of ik hem kon horen, ik herkende de stem alleen weet ik niet waarvan.' en ik kijk hem alweer recht in zijn betraande ogen aan, terwijl ik kou vat. 'yOONGI WAAR IS JE JAS?!' ik schud me hoofd. 'achtergelaten. jij gaat echt voor nu, ik was zo bang jimin!'

hij schudt zijn hoofd, 'i-ik ben oké, maak je geen zorgen om mij,' en ik zucht heel opgelucht. 'kom dan gaan we naar hui-' 'NEE NEE NEE NEE, NIET BIJ NAMJOON ALSJEBLIEFT!' en ik kijk hem met grote ogen aan en knuffel hem voor warmte. ik voel zijn hart kloppen.