'Au! Au! L-laat l-los!' Smeekte ik met tranen die nu over mijn wangen stroomde, Max keek leek geschrokken, blijkbaar vond hij het ook te ver gaan want hij liet mijn pols los.
'Gast! Laat los!' Probeerde Daniel Casper over te halen, maar die luister...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
VOTE!
'Pap! Mama is nog geen maand dood en je hebt al een nieuwe vriendin?' Vroeg ik vol ongeloof terwijl ik op hem af liep. Zijn ogen werden wijd, hij wist dat ik het wist.
'Lieverd, ik kan er niks aan doen. Liefde werkt nou eenmaal zo.' Probeerde hij me te sussen terwijl hij zijn handen in zijn zakken deed.
Opeens werd alles duidelijk, het was alsof iemand het licht aanzette in mijn donkere hoofd, hij had al een ander toen mama nog leefde.
Het was allemaal zo logisch, het verklaarde waarom hij zo vaak moest 'overwerken', waarom hij nooit zei met wie hij sprak aan de telefoon en waarom hij vaak naar een vrouwenparfum rook.
'J-je bent al langer samen met haar dan die ene maand.' Fluisterde ik terwijl de tranen in mijn ogen sprongen, hoe kon ik dit niet eerder gezien hebben?
'Dat klopt.' Was het enige dat hij zei, zijn stem duidelijk en vrij van emoties. Toen ik in zijn ogen keek zag herkende ik hem haast niet, zo koud keek hij me aan.
'I-ik..-' Verder kwam ik niet door alle tranen die over mijn wangen rolde, al deze tijd was hij bij een andere vrouw met misschien zelfs wel andere kinderen.
'H-heeft ze kinderen?' Vroeg ik terwijl ik mijn ogen gesloten hield zodat niet nog meer tranen zouden ontsnappen.
'5 jongens, geweldig zijn ze. Ik weet zeker dat jullie het heel goed met elkaar gaan kunnen vinden.' Antwoordde hij, dit maal vrolijker. Het was haast alsof hij blij werd bij de gedachte aan ze, nog nooit had ik hem zo over mij horen praten.
'Hoe bedoel je? Ik ga ze nooit ontmoeten!' Riep ik verontwaardigd uit toen ik me realiseerde dat hij er vanuit ging dat we elkaar gingen zien.
'Jawel, we trekken binnenkort bij ze in.' Beet hij me op harde toon toe terwijl hij een stap in mijn richting zette. Nog steeds weet ik niet wat het was, maar ik was bang voor hem aan het worden.
'Ik wil dat helemaal niet! Ik ben jouw dochter!' Riep ik woedend terwijl ik eens stap terug nam om de ruimte tussen ons groter te maken.
'En het zijn mijn zoons!' Schreeuwde hij in mijn gezicht terwijl hij mijn schouders pakte.
'Zoons? Het zijn niet eens jouw kinderen! Je bent echt walgelijk!' Schreeuwde ik even hard terug. Zijn ogen werden donkerder en zijn kaken spande aan, meteen wist ik dat hij heel boos was.
Voor ik iets kon doen rees hij zijn hand in de lucht en sloeg me er mee op mijn wang, waardoor mijn hoofd in de andere richting draaide. Pijn verspreidde zich snel en nieuwe meer tranen mengden zich met de opgedroogde op mijn gezicht.
'Die toon hoef je tegen mij niet aan te slaan, laat dit een waarschuwing voor je zijn.' Zei hij dreigend terwijl hij mijn kraag vastpakte en me aankeek.
Meteen knikte ik, niet nog een klap willend. Ook al was ik het totaal niet met hem eens, ik was te bang om er iets van te zeggen.
'Mooi, pak je spullen lieverd. We vertrekken morgen.' Onderbrak de verbazend zachte stem van mijn vader mijn gedachten.
Weer knikte ik enkel voor ik de kamer uit liep, naar mijn eigen kamer. Snikkend viel ik op mijn bed neer met honderden vragen in mijn hoofd.
Morgen wordt alles anders.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
