They hate me

Chapter ten

Kenna's POV

Langzaam opende ik mijn ogen en kreunend kwam ik overeind, hoelang had ik wel niet op de vloer gelegen? Was Casper nog thuis? Waren er al andere mensen thuis gekomen? Veel vragen gingen door mijn hoofd.

'Doe maar niet alsof je bijna dood bent gegaan, je lag daar maar een kwartier.' Snauwde een stem vanaf de bank. Ik keek op, Casper. Mijn hoofd deed pijn en ik voelde bij elk woord wat hij zei trillingen nadreunen in mijn hoofd.

'Ik was een k-kwartier buiten bewustzijn en jij g-gaat gewoon op de bank zitten?' Vol ongeloof keek ik hem aan, had hij überhaupt gevoelens?

'Ja. Dus?' Zijn stem was hard en koud.

'Ik-..' Wat had ik verwacht? Dat hij me meteen overheid zou helpen en zijn excuses aan zou bieden? Hij had mijn pols gebroken en me meerdere keren geslagen, medelijden kende hij niet. Dat was dan ook de rede dat ik besloot mijn zin niet af te maken.

'Ja?' Drong hij me met een grijns aan. Hij haalde hier plezier uit. Dat ergerde me erger dan de hele situatie zelf, ik was machteloos en hij wist dat. Hij was sterker en kon alles doen wat hij wilde zonder in problemen te komen. Ik kon mezelf niet verdedigen.

'Je laat iemand dan niet zomaar liggen! Je zou iemand sowieso niet tegen een tafel moeten gooien!' Dat ik niet tegen hem opgewassen was betekende niet dat ik neer ging zonder een strijd. Vastberaden staarde ik terug in zijn woedende ogen met een even boze blik.

'Wat?' Ik een paar tellen stond hij voor me en hij trok me aan mijn haren van de grond omhoog. Mijn borst raakte die van hem bijna en ik koest mijn nek buigen om hem aan te kunnen kijken. Hij was zo intimiderend dat ik naar beneden keek. Blijkbaar wilde hij dat niet, want hij trok ruw aan mijn haar waardoor ik hem recht aankeek.

'Wat zei je?' Vroeg hij weer, mij uitdagend om tegen hem in te gaan.

'Jij bent ziek!' Schreeuwde ik. Hysterisch begon ik hem op zijn borst te slaan, maar niks hielp en hij bleef stil staan. Pas toen ik hard tegen zijn knie trapte verliet een zucht zijn lippen.

'Bitch! Daar ga je echt spijt van krijgen.' Aan mijn haren sleurde hij me mee naar de muur waar hij mijn hoofd vastpakte en het hard tegen de wand sloeg. Ik schreeuwde van pijn en ik hoorde een piep in mijn rechteroor. Mijn ogen knepen dicht en ik voelde tranen achter mijn oogleden die klaar stonden om over mijn wangen naar beneden te stromen.

'Laat los.' Fluisterde ik zwak, maar hij luisterde niet.

'Nee. Je gaat nu voelen wat er gebeurd als je tegen mij ingaat. Ik had je nog gewaarschuwd.' Siste hij en hij sloeg mijn hoofd nogmaals tegen de muur waardoor ik het gevoel had dat ik in elkaar ging zakken. Ik voelde iets kloppen tegen mijn schedel en mijn gezicht werd warm. Mijn handen probeerde die van hem uit mijn haar te halen, maar hij trok enkel harder.

'Help!' Riep ik, maar het kwam er zwak uit. Toch drukte hij zijn hand over mijn mond heen en keek hij me woest aan.

'Je hebt alles zojuist nog veel erger gemaakt voor jezelf.' Fluisterde hij laag. Zijn handen vonden mijn nek en hij begon te knijpen. Mijn ogen werden groot toen ik me realiseerde dat hij me aan het wurgen was, meteen begon ik te spartelen en te smeken.

'S-stop.' Tranen rolden over mijn wangen en ik snikte luid. Net toen alles zwart begon te worden liet hij los, waardoor alles juist wit werd en ik enorm duizelig op de grond viel. Toen ik opkeek trapte hij me in mijn gezicht en ik voelde bloed uit mijn neus stromen.

'Je moet overal toestemming voor vragen vanaf nu. Dus als je op wilt kijken vraag je dat.' Siste hij kwaad. Ik gaf geen antwoord.

'Begrepen?' Ik knikte snel, meer klappen kon ik niet aan.