They hate me

Chaptet eight

'Kom Kenna, we gaan slapen.' Zei Dylan, ik herinnerde me weer dat hij gezegd had dat hij niet wilde dat ik naar huis zou gaan en ik volgde hem naar zijn kamer.

'Hier pak maar een van mijn shirts.' Zei hij slaperig en hij wees naar zijn kast. In de meeste gevallen betekend het iets als je het shirt van een jongen draagt, maar bij Dylan is er niks anders dan vriendschap. We hadden het er weleens over, maar geen van ons had gevoelens voor elkaar. Ik nam een van zijn shirts en trok mijn eigen kleding uit, gewoon in dezelfde ruimte, want dat deed ik al jaren.

'Kenna stop.' Zijn stem was lager dan normaal en in een paar tellen stond hij voor me. Mijn ogen werden wijd toen ik zag waarnaar hij keek, mijn buik en ribben.

'Wie?' Mijn ademhaling werd sneller, ook al had ik al verteld dat mijn nieuwe broers me sloegen ik had er niet bij gezegd dat het zo ernstig was.

'C-casper.' Mijn ogen vulden zich met tranen.

'Wat? Hij heeft dat gedaan?' Siste Dylan woedend. Angstig keek ik hem aan, wat als hij Casper zou confronteren? Ik had net een nieuwe afspraak met Casper gemaakt. Casper zou boos worden. Bozer dan hiervoor. De woorden van Daniël spookte door mijn hoofd.

"Kenna, het is nu begonnen met een gebroken pols, maar als hij boos is gaat het waarschijnlijk wel verder dan dat."

Zou hij gelijk hebben gehad? Zou Casper werkelijker verder gaan?

'Kenna!' Dylan die me door elkaar schudde trok me uit mijn gedachten. 

'Je kan het aan niemand vertellen!' Mijn stem bibberde en ik praatte erg snel.

'Het zal wel moeten, anders kan niemand je helpen.'

'Je snapt het niet! Het begon met mijn pols maar het kan makkelijk veel verder gaan!' Snauwde ik kwaad, waarom kon hij het niet gewoon loslaten?

'Wat bedoel je? Heeft Casper geen spijt?'

'Spijt? Casper? Hij heeft gisteren mijn gebroken pols tegen de vloer aan geslagen, telkens opnieuw en opnieuw tot ik huilend en schreeuwend onder hem lag. Het interesseert hem niet hoe anderen over zijn gedrag denken, hij is gestoord! Als hij niet van me af was gehaald had ik daar nu nog gelegen, hij haat me!' Ratelde ik met tranen die nu vrij over mijn wangen stroomden.

'Je gaat niet meer terug. Nooit meer.' Besliste Dylan.

'Dat kan niet, morgen moet ik weer terug.' Dylan dacht niet helder na, hij wist zelf ook wel dat ik terug moest maar hij wilde dat niet. Ik zelf ook niet.

'We gaan nu slapen, morgen praten we verder.' Hij wreef met zijn handen in zijn ogen en ik glimlachte, het zag er heel schattig uit. Samen gingen we liggen en hij sloeg zijn armen om me heen. Vrijwel meteen viel ik in een nachtmerrie loze slaap, dat was vaak als ik met Dylan was.

• • • • • •

'Kenna wakker worden.' Gapend kwam ik overeind, de zon scheen door de ramen en het zag eruit alsof het best warm was buiten.

'Ik ga douchen, wacht hier maar even.' Na dat hij dat gezegd had verdween hij in de badkamer en ik pakte mijn telefoon.

14 gemiste oproepen.
7 van Daniël
2 van Samuel
2 van mijn vader
1 van een onbekend nummer
1 van een onbekend nummer
1 van een onbekend nummer