They hate me

Chapter thirteen

Daniël's POV

We keken allebei afwachtend naar Dylan, hij had zojuist gezegd dat hij vermoedde te weten welke kant Kenna was opgegaan.

'Ze zou nooit langs de weg met het kruispunt zijn gegaan. Ze heeft het zandpad genomen.' Hoe blij ik ook was met het feit dat hij dacht te weten waar ze heen was gegaan, ik zag geen logica in wat hij zei.

'Hoe weet je dat zo zeker?' Vroeg Casper voor ik het kon vragen.

'Haar moeder is omgekomen in een auto ongeluk, sindsdien is komt ze het liefst niet langs kruispunten.' Legde Dylan uit, Casper knipte. Aangezien we geen beter plan hadden besloot ik er in mee te gaan. Dylan ging op de achterbank zitten en zodra de deur sloot startte ik de auto weer, het zandpad op. Hobbelend reden we het pad af. Casper keek aan de linkerkant rond, Dylan aan de rechter terwijl ik me concentreerde op het besturen van de auto. Door de regen was het zand in modder veranderd en werd het lastig om niet vast te komen te zitten.

'Weer een splitsing.' Zuchtte Dylan toen we aan het eind van het zandpad aankwamen. De weg splitte in twee andere wegen, één liep het bos in, de andere liep naar een snelweg toe. Dylan wees naar links, de weg die het bos in liep, maar Casper schudde zijn hoofd.

'Nee. Ze is niet het bos ingegaan.' Zijn stem was zelfverzekerd en hij keek nog altijd naar het pad dat naar de snelweg leidde. Dylan rolde met zijn ogen en wees opnieuw naar de weg die het bos inliep.

'Zoals ik net al zei, Kenna zou niet naar de weg gaan tenzij er echt geen andere optie was. Dat jij te gevoelloos bent om een trauma te begrijpen is niet ons probleem.' Caspers handen balden tot vuisten en zijn knokkel werden wit door de kracht die hij er op zette.

'Een trauma maakt je niet zwakbegaafd, niemand gaat met zulk noodweer een bos met openplekken in. Kenna is waarschijnlijk naar de snelweg gegaan in hoop op hulp of een lift.' Snauwde hij kwaad, Dylan had hem duidelijk geraakt met zijn opmerking.

'Ik ken haar beter, jij kent haar zelfs helemaal niet. Los daarvan, hoe moeten we geloven dat jij haar wel echt wilt vinden?' Siste Dylan terug. Het laatste wat Dylan zei spookte door mijn hoofd, wat als Casper haar inderdaad niet eens wilde vinden? Het leek haast onmogelijk aangezien hij het afgelopen uur zijn best had gedaan, maar het kon ook allemaal een act zijn om tijd te rekken. Casper keek me aan, zijn ogen zochten die van mij en hij zag mijn aarzeling.

'Ongelofelijk.' Beet hij me toe, waarna hij uit de auto stapte en de deur hard dichtsmeet. Haastig liep hij het pad af dat naar de snelweg leidde en na enkele minuten verdween hij uit het zicht. Dylan vloekte en sloeg tegen de stoel.

'Ik wist het! Het was allemaal nep.' Mompelde hij verlsagen.

'Laten we het bos ingaan.' Besloot ik en opnieuw kwam de auto in beweging, gestaagd reden we het modderige bospad op.

CASPER

Verraad, zo voelde het. Daniel wist hoe moeilijk het voor me was om mee te helpen in de zoektocht naar Kenna. Hoe kon hij Dylan meer vertrouwen dan zijn eigen broer? Hij had gezegd dat hij me zou helpen met mijn problemen, dat ik eerlijk tegen hem moest zijn en dat was ik. Kenna is niet zo dom met dit weer het bos in te gaan.

'Ik haat mijn leven.' Mompelde ik terwijl de regendruppels over mijn gezicht liepen. Het pad leek oneindig lang, maar hoe dichter ik bij de weg kwam hoe beter ik kon zien waar ik was. Deze weg kende ik, ik reed er langs als ik naar mijn vrienden ging, het was geen drukke weg. Als Kenna daar ergens liep was de kans klein dat ze hulp zou vinden. Met deze gedachten in mijn hoofd begon ik te rennen om haar zo snel mogelijk te kunnen vinden, voor het te laat was.

'KENNA!' Mijn stem klonk luid door het lawaai van de storm heen en ik probeerde zo hard mogelijk te schreeuwen. Met een brandende keel en uitgeput lichaam bleef ik doorrennen. Eindelijk kwam ik bij het eind van het pad aan, de weg. Aan de zijkanten van de weg liepen grasstroken en in het midden bevond zich een brede berm. Het slimst was om door de berm te gaan zodat ik beide kanten van de weg goed in de gaten kon houden.