They hate me

Chapter Twelve

Casper's POV

'Het is vanavond code rood.'
Het duurde niet lang voor ik ook lichte paniek begon te voelen, Kenna was alleen buiten en het was gevaarlijk weer.

'Ik bel haar.' Zei Daniël en hij pakte zijn telefoon uit zijn zak. Hij bracht de telefoon naar zijn oor en wachtte tot hij over ging. Plots hoorde we het deuntje van telefoon achter ons en op tafel lag de telefoon van Kenna. Vloekend smeet Daniël zijn telefoon op de bank neer.

'Dit is allemaal mijn schuld.' Mompelde hij en ik zag hoe schuldig hij zich voelde. Het was zijn schuld niet, het was eerder mijn schuld. Eigenlijk de schuld van iedereen, want niemand hielp haar.

'We hebben geen tijd te verliezen.' Mijn ogen schoten weer naar zijn gezicht en ik trok een wenkbrauw omhoog.

'Sorry, wat? Je denkt toch niet dat ik mee ga zoeken?' Teleurstelling was te zien op zijn gezicht en meteen voelde ik me schuldig, Daniël was de enige broer die genoeg om me gaf om verder te kijken dan mijn slappe trauma excuus dat ik gebruikte om mijn persoonlijkheidsstoornis te verbergen.

'Casper. Kenna is niet de oorzaak van jouw problemen, ze is nieuw, dat is wennen. Voor ons allemaal, je bent niet de boosdoener. We behandelde haar eerst allemaal slecht, zeker Tom. Een aantal van ons zijn al bijgedraaid en de rest heeft wat meer tijd nodig om aan de veranderingen te wennen, dat ik prima en heel normaal. Dat houdt alleen niet in dat je haar leven moet verzieken. Ze heeft heel veel aan haar hoofd en dit kan er allemaal niet bij. Als we haar nu niet gaan zoeken en iets overkomt haar vergeef ik mezelf dat nooit en jij al helemaal niet. Ik weet dat je diep van binnen heel aardig bent en niemand kwaad wilt doen, maar er echt niks aan kunt doen.' Voor het eerst voelde het alsof iemand mij oprecht een eerlijke kans wilde geven. Niet uit medelijden, niet uit angst. Het voelde haast alsof ik normaal was en ik wist dat hij gelijk had. Kenna pijn doen leverde niks op, maar het voelde goed. Ze kon niks terug doen, ik was de leider en had alles onder controle.

'Hoe wil je haar ooit gaan vinden?' Daniël keek naar de grond en zuchtte diep. Hij wist het zelf ook niet. Ons huis stond in een dorp en elke weg had meerdere zijpaden die allen in verschillende richtingen liepen. Zoeken zonder plan had geen zin.

'We hebben meer mensen nodig die haar kunnen zoeken.' Besloot ik.

'Samuel? Tom? Max?' Stelde Daniël voor, maar ik schudde mijn hoofd. Als ze hadden willen helpen hadden ze wel beneden gestaan, maar ze zaten allemaal op hun kamers.

'Nee. We moeten het aan haar vrienden vragen.' Daniël keek me vreemd aan.

'Ken jij die dan?' Vroeg hij me.

'Nee. Ik weet wel dat een van hen Dylan heet en dat die jongen alles voor haar zou doen. Geef haar telefoon eens aan.' Meteen pakte Daniël haar telefoon van tafel en gaf hem aan mij. Om hem te ontgrendelen moest er een toegangscode worden ingevoerd. Ik begon met haar geboortedatum, maar dat leverde niks op. Daniël pakte de telefoon over en probeerde ook een aantal keer haar code te gokken. Na teveel verkeerde pogingen trilde de telefoon en stond er dat we vijf minuten moesten wachten voor we weer een poging konden wagen. Scheldend stopte ik de telefoon in mijn zak.

'Toch maar zoeken dan.' Zei Daniël en hij stond op. Samen liepen we de gang in en we deden allebei onze jas aan. Zodra hij de deur opende waaide regendruppels naar binnen. Zo snel mogelijk renden we naar de auto en stapten we in.

'Volg de weg naar rechts. Dat is de weg waarlangs ze vaker weg is gegaan naar vrienden, ze zou nooit de onbekende linker kant opgaan.' Daniël was het met me eens en knikte. De auto hobbelde over het oude dorpspad. Normaal hadden we hier om gescholden en gemopperd over de slechte wegen die naar de hoofdwegen leidden, maar dit maal bleven we allebei  stil. De weg was nu niet belangrijk, Kenna was in gevaar en het wat onze schuld. Niet volledig onze schuld, maar alsnog onze schuld. Mijn handen balden ik tot vuisten en ik kneep zo hard dat mijn knokkels wit werden. Niet alleen was ik boos op mezelf; ik was ook teleurgesteld.